Σήμερα η Κύπρος βρίσκεται σε “κατάσταση ανισορροπίας” έχοντας εκμαυλιστεί πλήρως από τις συνεχείς παραβιάσεις Συνταγματικών ελευθεριών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τους τιμωρούς και την ανομία. Αυτά τα στοιχεία αποτελούν τα συστατικά της… “αυτοκαταστροφής”. Μια “αυτοκαταστροφή”, η οποία επέρχεται μόνο και μόνο όταν τα πρόσωπα “δηλητηριάζουν” τους θεσμούς και οι πολίτες ρέπουν προς καταστάσεις αξιακής έκπτωσης και πολιτισμικής παρακμής. Όταν λαμβάνουν χώρα τέτοιες καταστάσεις, τότε αναπόφευκτα φταίνε… οι πολίτες, ο απλός κόσμος, παρά οι πραγματικοί υπεύθυνοι, δηλαδή όσοι πραγματικά έχουν ευθύνη, και οι οποίοι κατέχουν θέσεις εξουσίας, στην προκειμένη περίπτωση, η ίδια η Δικαιοσύνη. Είναι σαν ένα ζευγάρι που έχει προβλήματα στον έγγαμο βίο και ενώ έχει τη στήριξη των γονέων, καταλογίζουν σε αυτούς όλες τις ευθύνες για τους μεταξύ τους καβγάδες.
Δυστυχώς, η ανθρώπινη φύση εθίζεται σε οτιδήποτε εύκολο. Ο σύγχρονος πολίτης, έτσι όπως έμαθε ή τον έμαθαν, απορρίπτει τη θυσία και την απώλεια των «κεκτημένων». Αρνείται να αναγνωρίσει τα δικά του λάθη, όταν συμβαίνει κάτι αρνητικό ή αναπάντεχο. Έτσι, την… “πατήσαμε”! Η σύγχρονη κοινωνία εθίστηκε στο βόλεμα, στην εύκολη (και για κάποιους) άοκνη σύνταξη, στην ανομία που μετατρέπεται σε μαγκιά και τη φαυλότητα που θεωρείται προτέρημα. Μόνο δεινά θα μπορούσαν να μας περιμένουν σε μια τέτοια περίπτωση. Όταν δε οι κυβερνώντες αρνούνται να συγκρουστούν και να δείξουν στους κακομαθημένους (ή καλομαθημένους) εξουσιαστές ότι έχουν πάρει στραβό δρόμο, ώστε τα πράγματα γίνονται ανησυχητικά. Όταν μάλιστα οι κυβερνώντες είναι πολιτικοί, τότε δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα περισσότερο παρά τον εφιάλτη! Αυτό δηλαδή που βιώνουμε σήμερα.
11.05.2020 – δημιουργία ad hoc επιτροπής για αποφόρτιση υπερπληθυσμού στις Φυλακές
12.05.2020 – επιβολή 45ήμερης άμεσης ποινής φυλάκισης για παρακοή διατάγματος
Η χώρα έχει χάσει πολύτιμο έδαφος ώστε να καταφέρει να μαζέψει τα συντρίμμια που δημιουργήθηκαν από την κατάρρευση του ψεύτικου οικοδομήματος που προσπαθούσαν να μας “ταΐσουν” τόσο καιρό. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην μπορούμε να ενεργοποιήσουμε τη στοιχειώδη λογική μας για να ρυθμίσουμε τα του οίκου μας. Είμαστε μια κοινωνία με τριτοκοσμικές αντιλήψεις που καθημερινά πασχίζει να αποδείξει ότι πάσχει από αυτοκτονικό ιδεασμό, ή και αυτοκαταστροφικό όπως προανέφερα. Ανακαλύπτουμε φανταστικούς εχθρούς και καθυστερούμε όσο γίνεται περισσότερο, με αποτέλεσμα τα πράγματα να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Τελευταίο θύμα αυτής της αυτοκαταστροφικής κοινωνίας, ο 35χρονός συμπολίτης μας, ο οποίος καταδικάστηκε σε 45 ημέρες άμεσης ποινής φυλάκισης. Η ετυμηγορία; “Η μόνη αρμόζουσα ποινή είναι αυτή της φυλάκισης”. Οι πράξεις του; Χαρακτηρίστηκαν ως απαράδεκτες, παραβιάζοντας νόμους που αφορούν την δημόσια υγεία και υπό τις δυσμενείς συνθήκες και περιστάσεις, καθίστανται ιδιαιτέρως σοβαρές. Ο ίδιος παράλληλα, χαρακτηρίστηκε ως άνθρωπος, ο οποίος θεωρεί ότι είναι υπεράνω του νόμου ή και των συμπολιτών του, αγνοώντας τα διατάγματα και συνεχίζοντας κανονικά την ζωή του. Σας ερωτώ λοιπόν, ποιών συμπολιτών του θεωρούσε ότι είναι υπεράνω; Επειδή ανάμεσα και στους συμπολίτες του βρίσκονται και αυτοί, που με διατάγματα, στερούν καθημερινά τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του και όχι μόνο. Ανάμεσα σε αυτούς, βρίσκονται και αυτοί που θεωρώντας τον εαυτό τους “άξιο”, στέρησαν στους συμπολίτες μας (φοιτητές) τον επαναπατρισμό τους. Κάτι που ρητά ήταν αντίθετο του Συντάγματος μας. Μήπως σιγά σιγά, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έπραξε ούτε στο ελάχιστο τα δεινά που προκαλούν αυτοί με την εξουσία στα χέρια τους;
Αναλύοντας την απόφαση, προσπαθούσα να θυμηθώ αυτά που είχα μάθει ως φοιτητής Νομικής, στα πρώτα βήματα της τριβής μου με τον κλάδο αυτό. Μοιράζοντας τα μαζί σας, θα ήθελα να αναφερθώ αρχικά στη Φυλάκιση, αυτή καθ’ αυτήν, ως όρο. Είναι αναμφίβολα, το πιο ισχυρό και δραστικό όπλο, που διαθέτει ο νόμος στο Δικαστήριο, για την αντιμετώπιση του εγκλήματος και την τιμωρία των παραβατών. Παράλληλα όμως, η επιβολή στερητικής της προσωπικής ελευθερίας πρέπει να αποφεύγεται οποτεδήποτε είναι δυνατόν. Αν δεν μπορεί να αποφευχθεί τότε πρέπει να εξετάζεται κατά πόσο εξυπηρετεί τους σκοπούς για τους οποίους επιβάλλεται. Μεταξύ των σκοπών αυτών, τονίστηκε ότι συμπεριλαμβάνουν την Προστασία της κοινωνίας και την αναμόρφωση του παραβάτη.
Δεόντως σημαντικό όμως, είναι η αναφορά στο άρθρο 29 του Κεφ. 154 που προβλέπει ότι, εξαιρουμένης της περίπτωσης του κακουργήματος του φόνου εκ προμελέτης και των αδικημάτων που αναγράφονται στα άρθρα 36 και 37 του Κεφ. 154, όταν κάποιο αδίκημα τιμωρείται με την ποινή της φυλάκισης δια βίου ή οποιουδήποτε άλλου χρόνου, το Δικαστήριο που εκδικάζει το αδίκημα, έχει τη δυνατότητα να επιβάλει ποινή φυλάκισης λιγότερου χρόνου από το χρόνο φυλάκισης που προβλέπεται στη διάταξη που στοιχειοθετείται το αδίκημα. Επίσης, έχει τη δυνατότητα, αντί της ποινής φυλάκισης, να επιβάλει χρηματική ποινή που δεν υπερβαίνει το ανώτατο ποσό, το οποίο το Δικαστήριο αυτό έχει εξουσία να επιβάλει.
Μια εξαιρετικής σημασίας διάταξη που τυγχάνει γενικής εφαρμογής ΟΧΙ ΜΟΝΟ στον ποινικό κώδικα, αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο νόμο ή διάταξη στοιχειοθετεί ποινικό αδίκημα.
Παράλληλα, το Δικαστήριο κατά την επιμέτρηση της ποινής που θα επιβάλει, πρέπει να λαμβάνει υπόψη όχι μόνο το αντίκτυπο που θα έχει η ποινή στην κοινωνία, αλλά και αυτό που θα έχει και στον ίδιο τον παραβάτη. Δεν πρέπει να λαμβάνει υπόψη μόνο την αναγκαιότητα της επιβολής αυστηρής ποινής αλλά και να εξατομικεύσει αυτήν ως προς τις προσωπικές συνθήκες του παραβάτη. Κατά την ταπεινή μου άποψη, το Δικαστήριο στην προκειμένη περίπτωση δεν έδωσε την αναγκαία σημασία στο αποτέλεσμα που θα έχει η επιβολή της ποινής αυτής στον 35χρονο συμπολίτη μας αλλά ούτε και στα ιδιαίτερα περιστατικά της υπόθεσης.
Από την άλλη όψη του νομίσματος, κάποιοι θα πουν, ότι η εξατομίκευση της ποινής δεν θα πρέπει να οδηγηθεί σε εξουδετέρωση ούτε της σοβαρότητας των αδικημάτων ούτε του στοιχείου της αποτροπής. Και σας ερωτώ; Είναι τόσο σοβαρό αυτό το οποίο έπραξε ο 35χρονος αυτός για να του επιβληθεί μια τόσο έκδηλα υπερβολική (κατά την δική μου άποψη) ποινή φυλάκισης, έστω και αν ως νομικός αναγνωρίζω ότι η παρακοή διατάγματος θεωρείται ως σοβαρό παράπτωμα; Ίσως, στα μάτια του απλού κόσμου, οι πράξεις αυτού, μόνο επικίνδυνες προς την κοινωνία δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, καθότι, δεν επέφερε και ούτε προκάλεσε οποιαδήποτε πραγματική βλάβη στη δημόσια υγεία.
Αναπολώντας λοιπόν στους νομικούς όρους που μου αποτυπώθηκαν κατά τα φοιτητικά μου χρόνια, πάντα είχα ταυτοποιημένο με την ποινική νομοθέτηση και την εφαρμογή του ποινικού δικαίου την ενάσκηση της αρχής της αναλογικότητας. Μήπως πλέον κάτι έχει αλλάξει; Βλέποντας την εν λόγω καταδίκη, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι ότι, χρησιμοποιώντας τη δικαιολογία της προστασίας της δημόσια υγείας, και την προσπάθεια αποτροπής του κοινωνικού συνόλου από την οποιαδήποτε όμοια παράβαση των εν λόγω διαταγμάτων, παραγκωνίζουμε και την επιταγή της αναλογικότητας; Αυτή η μοναδική, εξ όσων γνωρίζω, από πλευράς δικαίου, πανηγυρική αναγνώριση της αρχής της αναλογικότητας, και της λειτουργίας της ως περιορισμού των περιορισμών των Συνταγματικών δικαιωμάτων, έχει κεφαλαιώδη σημασία για την θεωρητική και πρακτική εφαρμογή του ποινικού δικαίου. Κι αυτό, γιατί η ποινική δικαιοσύνη είναι κατ’ εξοχήν εκείνος ακριβώς ο κρατικός θεσμός, ο οποίος αφορά σε μια βαριά προσβολή ή περιορισμό συνταγματικών ελευθεριών, ώστε εξ αυτού να προκύπτει το ενδεχόμενο ενός αναγκαίου περιορισμού αυτών των περιορισμών, μέσω της αρχής της αναλογικότητας, στην οποία, επομένως, θα πρέπει κατεξοχήν να αποδοθεί ο αντίστοιχος σεβασμός.
Συνοψίζοντας λοιπόν τα όσα έχω αναφέρει, θα ήθελα να θέσω τα προβλήματα που κατεξοχήν υπάρχουν στην δικαιοσύνη της κοινωνίας μας, και ιδιαίτερα σε ότι αφορά την ποινική δικαιοσύνη. Δυστυχώς, φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια ακολουθείτε μια τακτική των collateral damages, δηλαδή, των παράπλευρων απωλειών. Έχουμε μάθει να θυσιάζουμε πολίτες, με σκοπό να καταφέρουμε να επιτύχουμε τον σωφρονισμό της μάζας. Έτσι ρίχνουμε στον Ασκό του Αιόλου τον ουσιαστικό ρόλο της δικαιοσύνης και της επιβολής της ποινής.
Τελικά, είναι η ποινή φυλάκισης η μόνη αρμόζουσα ποινή όσο αφορά τον παραβάτη στην παρούσα υπόθεση; Ή είναι ένας από τις παράπλευρες απώλειες όλων αυτών των χρόνων; Τροφή για σκέψη.
Διαβάστε επίσης: Γ. Εισαγγελέας: Εξετάζεται το ενδεχόμενο παρέμβασης στην υπόθεση φυλάκισης 35χρονου που παραβίασε το Διάταγμα απαγόρευσης μετακίνησης
Ως εκ των ανωτέρω, καλείστε άμεσα Έντιμε Κύριε Πρόεδρε να ασκήσετε το Συνταγματικό σας δικαίωμα στη βάση του άρθρου 53.4 το οποίο αναφέρει “Ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας μειώνουσιν, αναστέλλουσιν ή μετατρέπουσιν οιανδήποτε ποινήν επιβληθείσαν υπό οιουδήποτε δικαστηρίου εν τη Δημοκρατία κατόπιν συμφώνου γνώμης του γενικού εισαγγελέως της Δημοκρατίας και του βοηθού γενικού εισαγγελέως της Δημοκρατίας” και σε συνεννόηση με τον Γενικό Εισαγγελέα, να προχωρήσετε στην άμεση αποφυλάκισή του 35χρονού συμπολίτη μας.
