Η απόφαση Φυλακτού κ.α. v. Δημοκρατίας [2013] 3 ΑΑΔ 565 είναι μια πολυσυζητημένη απόφαση της Πλήρους Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κύπρου. Με σειρά προσφυγών αμφισβητήθηκε, στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης του 2013, η συνταγματικότητα των αποκοπών που είχαν επιβληθεί διά νόμου στις μηνιαίες αποδοχές των Δικαστών της Δημοκρατίας. Η Πλήρης Ολομέλεια ακύρωσε τις αποφάσεις κρίνοντας ότι οι επίδικοι νόμοι βρίσκονταν σε αντίθεση με το άρθρο 158 § 3 του Συντάγματος που έχει ως σκοπό να κατοχυρώσει την ανεξαρτησία και αμεροληψία της δικαστικής εξουσίας και συνιστούσαν ανεπίτρεπτη δυσμενή μεταβολή της αντιμισθίας των δικαστών.
Η πιο διάσημη φράση (και κορύφωση) της απόφασης της Ολομέλειας ήταν η ακόλουθη:
«Επαναλαμβάνουμε το τι λέχθηκε από το Λόρδο Dyson στην υπόθεση R. ν. Hamza (not yet reported, April 2013), που τέθηκε ενώπιόν μας από τον κ. Πολυβίου, λέγοντας ότι, ίσως η σημερινή απόφασή μας να προκαλέσει τη δυσαρέσκεια του κοινού και του κράτους, αλλά «ως Δικαστές, μπορούμε να κάνουμε και θα κάνουμε μόνο ένα πράγμα, αγνοώντας οτιδήποτε άλλο, και αυτό είναι να εφαρμόσουμε το νόμο, οποιεσδήποτε και αν είναι οι συνέπειες». («as Judges, we can and should do only one thing, ignoring all else, and this is to administer the law whatever the consequences»).».
Μεταγενέστερη αγγλόφωνη ομιλία του νυν Προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου επιβεβαιώνει πως το Δικαστήριο είχε υπόψη του τον Abu Hamza. Άλλωστε επί αυτού δεν υπήρχε αμφιβολία, εφόσον δεν υπήρχε εντός της εξεταζόμενης περιόδου άλλη σημαντική αγγλική απόφαση με την επωνυμία Hamza. Ο Hamza, Αιγύπτιος ιμάμης, συνελήφθη το 2004 από την αγγλική αστυνομία κατόπιν αίτησης των ΗΠΑ που είχαν ζητήσει την έκδοσή του ως τρομοκράτη. Οι βρετανικές αρχές τον καταδίκασαν το 2006 σε επταετή φυλάκιση για υποκίνηση βίας και ρατσιστικό μίσος, ενώ το 2012 εκδόθηκε στις ΗΠΑ, όπου καταδικάστηκε σε διά βίου φυλάκιση.
Υπήρξαν πέντε δικαστικές υποθέσεις που αφορούσαν τον Hamza στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η ποινική καταδίκη του στις 7.2.2006 από το Central Criminal Court (δικαστήριο αποτελούμενο από ενόρκους και προεδρεύοντος του Hughes J.), η απόφαση στην έφεση κατά της καταδίκης του που εκδόθηκε από το Court of Appeal στις 28.11.2006 [2006] EWCA 2918 Crim. R. v. Hamza με δικαστές τους Philips CJ, Penry-Davey and Pitchford J, δύο προσφυγές κατά της απόφασης για έκδοση του ενώπιον του High Court, η πρώτη ενώπιον του Sullivan J. στις 20.6.2008 (Mustafa otherwise Abu Hamza v. The Government of the United States of America) [2008] EWHC 1357 Admin. και η δεύτερη Hamza v. Secretary of State for the Home Department [2012] EWHC 2736 Admin. ενώπιον του Ouseley J, καθώς και μία έφεση κατά της απόφασης αφαίρεσης της υπηκοότητάς του Hamza v. SSHD [2010] United Kingdom Special Immigration Appeals Commission 23/2003 (5.11.2010) ενώπιον των Mitting, Goldstein, Smith. Είναι σαφές πως η απόφαση γνωστή ως R. v. Hamza αφορά την καταδίκη του Hamza το 2006 και ουδεμία άλλη και με αυτή την ονομασία είναι γνωστή στη βιβλιογραφία. Υπήρχαν επίσης διαδικασίες ενώπιον του ΕΔΔΑ και ενώπιον των αμερικανικών δικαστηρίων (οι οποίες ήταν μεταγενέστερες του 2014).
Ούτε η R v. Hamza, ούτε και οποιαδήποτε άλλη απόφαση που αφορά στον Hamza εκδόθηκε τον Απρίλιο του 2013, ημερομηνία στην οποία αναφέρεται η Πλήρης Ολομέλεια. Ούτε και στη σύνθεση οποιασδήποτε από τις αποφάσεις συμμετείχε ο, γνωστός μας από την συμμετοχή του στη διαδικασία μεταρρύθμισης των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, Lord Dyson. Ούτε και οποιαδήποτε απόφαση περιλαμβάνει το επίδικο απόσπασμα που περιλήφθηκε στην κυπριακή απόφαση στο πρωτότυπο ως: «as Judges, we can and should do only one thing, ignoring all else, and this is to administer the law whatever the consequences»)». To 2013 o Lord Dyson ήταν Master of the Rolls and Head of Civil Justice, ο δεύτερος αρχαιότερος δικαστής στην Αγγλία. Δεν έχει εντοπιστεί να έχει εκδώσει απόφαση που να περιλαμβάνει το απόσπασμα αυτό. Ούτε και γενικότερα έχει εντοπιστεί αγγλική απόφαση που να περιλαμβάνει το εν λόγω απόσπασμα σε έρευνα που διεξήχθη στο http://www.bailii.org./ Η συζήτηση με τους δικηγόρους που συμμετείχαν στην υπόθεση επιβεβαίωσε την αδυναμία να βρεθεί μια παρόμοια παραπομπή.
Θα μπορούσαν να συζητηθούν πολλά ως προς την ουσία και τις προεκτάσεις της φράσης στην οποία έγινε παραπομπή. Μέχρις όμως αποδείξεως του εναντίου, το πιο σημαντικό εύρημα είναι πως η επίδικη παραπομπή της Πλήρους Ολομέλειας δεν επαληθεύεται.
