Το Δευτεροβάθμιο Οικογενειακό Δικαστήριο εξέδωσε σήμερα μια ιδιαίτερα σημαντική απόφαση που επηρεάζει την ισχύουσα πρακτική ως προς το δικαίωμα του επιζώντος συζύγου να διεκδικήσει μετά θάνατον τη συνεισφορά του στην αύξηση της περιουσίας του συζύγου του, ανεξάρτητα από τα δικαιώματά του δυνάμει του περί Διαθηκών και Διαδοχής Νόμου.
Η αιτήτρια, επιζώσα σύζυγος, καταχώρησε, μετά τον θάνατο του συζύγου της, αίτηση για συνεισφορά στην αύξηση της περιουσίας που είχε εν ζωή ο σύζυγός της δυνάμει του άρθρου 14 του περί Ρυθμίσεως των Περιουσιακών Σχέσεων των Συζύγων Νόμου 232/91. Η αίτηση στρεφόταν κατά των διαχειριστών της περιουσίας του αποβιώσαντος συζύγου της.
Το Οικογενειακό Δικαστήριο έκρινε αυτεπαγγέλτως ότι δεν είχε δικαιοδοσία να εκδικάσει τη διαφορά. Καταχωρήθηκε έφεση. Το Δευτεροβάθμιο Οικογενειακό Δικαστήριο αποφάσισε ότι η ερμηνεία του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν εσφαλμένη. Κρίθηκε πως το δικαίωμα του συζύγου στη συνεισφορά ήταν κεκτημένο και υπαρκτό και δεν μπορούσε να διαφοροποιηθεί από το γεγονός ότι ο γάμος λύθηκε με το θάνατο του συζύγου και όχι με διαζύγιο. Το δικαίωμα του επιζώντος συζύγου για συνεισφορά εξακολουθούσε να υπάρχει και μετά θάνατο και το Οικογενειακό Δικαστήριο είχε δικαιοδοσία να εκδικάσει τη διαφορά.
Διαβάστε την απόφαση ΕΔΩ.
