Είναι νέοι, δημιουργικοί, με πάθος για αυτό που επέλεξαν να κάνουν, αφήνουν τις δικαστικές αίθουσες κι ανεβαίνουν στη σκηνή, είναι οι «Obiter Dicta», η θεατρική ομάδα του Δικηγορικού Συλλόγου Λευκωσίας.
Συναντήσαμε κάποια από τα μέλη της ομάδας, τα οποία μίλησαν στη «ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ» για το πως και πότε δημιουργήθηκε η ομάδα, το πως καταφέρνουν να συνδυάζουν το απαιτητικό πρόγραμμα ενός δικηγόρου με τις πρόβες, για τη συνεργασία τους, τις μελλοντικές ενέργειες της ομάδας και πολλά άλλα.
«Obiter Dicta» λοιπόν, παρεμπιπτόντως – εν παρόδω, ένας λατινικός όρος που χρησιμοποιείται στις αίθουσες των δικαστηρίων και στις δικαστικές αποφάσεις. Τους ενώνει η αγάπη τους όχι μόνο για τη νομική επιστήμη αλλά και για το θέατρο. Η συμμετοχή τους στην ομάδα, αποτελεί γι’ αυτούς φάρμακο ψυχής. Όταν βγαίνουν στη σκηνή, ξεχνάνε τα πάντα, αφοσιώνονται στο ρόλο και δίνουν το καλύτερο τους εαυτό.
Τυπικοί στο ραντεβού τους, κάθε απόγευμα Δευτέρας, επιστρέφουν στο προαύλιο του Επαρχιακού Δικαστηρίου, στην αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου Λευκωσίας. Οι ασκήσεις που μαθαίνουν στις πρόβες, τους κάνουν καλύτερους δικηγόρους, το θέατρο τους προσδίδει αυτοπεποίθηση κι αυτό τους βοηθάει στις δικαστηριακές αγορεύσεις. Με «οδηγούς» στο ταξίδι, μεγάλα ονόματα του χώρου, ηθοποιούς και σκηνοθέτες, ετοιμάζουν σχεδόν κάθε δύο χρόνια μια καινούρια παράσταση και σαρώνουν στο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου του ΘΟΚ.
Κάθε χρόνο εργάζονται σκληρά για να κάνουν το θεατρόφιλο κοινό να γελάσει, αφιλοκερδώς, μιας και τα καθαρά έξοδα των παραστάσεων δίνονται για φιλανθρωπικό σκοπό. Το 2020 θα τους δούμε στην παράσταση «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Ελβετού Ντύρρενματ, μια μαύρη κωμωδία σε σκηνοθεσία Λέας Μαλένη, ένα έργο που καυτηριάζει τις ταξικές διαφορές και διακρίσεις. Συγκεκριμένα, καυτηριάζει την αλλοτριωτική δύναμη του χρήματος. Ότι το χρήμα που έρχεται στην πόλη του Γκύλεν αρχίζει να διαβρώνει αρετές, να διαφθείρει συνειδήσεις, να θέτει αισθήματα υπό αμφισβήτηση και να κλονίζει ηθικές και κοινωνικές αρχές.
Το μυστικό της επιτυχίας για τους ίδιους είναι ότι γι’ αυτούς η «Obiter Dicta» αποτελεί μια μεγάλη οικογένεια στην οποία προσφέρουν και τους προσφέρει πολλά, μια αγάπη ανιδιοτελής.
Δείτε ορισμένα θεατρικά έργα που έχουν ανεβάσει επί σκηνής
Πότε δημιουργήθηκε η ομάδα και με ποιανού την πρωτοβουλία;
Γιώργος: Το 2009, με βρήκε η Λίνα μια μέρα σε ένα μπαρ, ήμουνα πάνω στα ποτά μου και μου είπε «Γιώργο δημιουργούμε μια ομάδα θεάτρου με τους δικηγόρους θες να είσαι μέσα»; Ναι της είπα κι από τότε είμαι μέλος της ομάδας. Επομένως, ήταν πρωτοβουλία της Λίνας εξ όσων αντιλαμβάνομαι. Από κει και πέρα μας έδεσε και μας ενέπνευσε. Θεωρώ ότι όχι απλά μας μάζεψε, η Λίνα μας σπρώχνει να γίνουμε καλύτεροι και λόγω του πόσο καλή είναι και του πόσο θέλει να σε κάνει να γίνεις καλύτερος. Είναι άτομο πολύ κοινωνικό, τους αγαπάει όλους και λειτουργεί σαν ο μαγνήτης γύρω από τον οποίο όλοι μαζευόμαστε.
Λίνα: Στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζα, ήμουν μέλος της θεατρικής ομάδας των φοιτητών Νομικής «Κουίντα», έτσι όταν επέστρεψα στην Κύπρο ως ασκούμενη και μετέπειτα ως νέα δικηγόρος, αναζήτησα τη θεατρική ομάδα, διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε, οπότε άρχισα να σκέφτομαι σιγά σιγά το να δημιουργηθεί. Στο μεταξύ συμμετείχα και σε άλλες ομάδες του δικηγορικού συλλόγου, όπως στη γυναικεία ομάδα μπάσκετ, συζητούσαμε στο να δημιουργούσαμε ένα δικό μας συγκρότημα με κάποιους άλλους συναδέλφους, οπότε γενικώς είχα επαφή με εξωνομικά δρώμενα του δικηγορικού συλλόγου. Επειδή όμως, ανέκαθεν είχα μεγάλη αγάπη για το θέατρο, η δημιουργία μιας θεατρικής ομάδας ήταν για καιρό μέσα στο μυαλό μου. Φαντάζομαι κι όχι μόνο στο δικό μου, διότι είχα συναντήσει και μια άλλη θεατρόφιλη δικηγόρο, νυν φίλη, την Αυγή Κατσούρη, που είμαστε από την αρχή μαζί σε αυτή την ομάδα και έτσι όπως καθόμασταν μια μέρα στο καφενείο των δικαστηρίων και συζητούσαμε πόσο πολύ θα μας άρεσε να υπάρχει μια θεατρική ομάδα, αποφασίσαμε να την δημιουργήσουμε. Η Αυγή μου είχε πει πως στον ίδιο όροφο του γραφείου της, έμενε κι ένας ηθοποιός, ο κύριος Νεόφυτος Νεοφύτου κι αποφασίσαμε να τον προσεγγίσει για να μας βοηθήσει. Επομένως κάπως έτσι ξεκίνησε. Η Αυγή προσέγγισε τον πρώτο μας σκηνοθέτη και εγώ ανέλαβα κατά κάποιον τρόπο την «άγρα μελών» της θεατρικής ομάδας. Αντίστοιχη κουβέντα είχα κάνει και με τον Ορέστη Νικήτα, ο οποίος δεν είναι μέλος της ομάδας μας πλέον, αλλά ήταν στο αρχικό στάδιο. Βρεθήκαμε έτσι κάποια άτομα που είχαμε αυτή την κοινή αγάπη και επιθυμία, ήρθε κι ο κύριος Νεόφυτος που ήταν ηθοποιός κι έτσι κάναμε την πρώτη μας θεατρική απόπειρα. Αυτή ήταν η αρχή. Αυτό ήταν το ξεκίνημα.
Ποιος είναι ο «αρχηγός» της ομάδας, διότι για να υπάρχει οργάνωση, κάποιος πρέπει να συντονίζει όλα αυτά τα άτομα.
Γιώργος: Δεν υπάρχει αρχηγός στην ομάδα, μερικά άτομα, αναλόγως του τομέα τους, σπρώχνουν τους υπόλοιπους. Στον τομέα της οργάνωσης είναι η Νατάσα και ο Χρίστος, στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης είναι ο Χρίστος, όπως και σε θέματα βιντεογράφησης και αρχειοθέτησης. Ο καθένας έχει τον τομέα του και προσφέρει με το δικό του τρόπο.
Χρίστος: Eίμαστε τέσσερα – πέντε άτομα που είμαστε οι πιο παλιοί, η Λίνα, ο Γιώργος, εγώ, η Αυγή, η Κυριακή που παίξαμε στα περισσότερα έργα και κατά κάποιο τρόπο, θεωρούμαστε “πυρήνες” , με τα χρόνια προστίθενται και καινούρια άτομα, όπως η Νατάσα, η οποία προστέθηκε αργότερα αλλά ήταν πολύ παθιασμένη με την πρωτοβουλία, οπότε συμμετέχει πολύ ενεργά στην ομάδα. Είναι αυτά τα τέσσερα – πέντε άτομα που αναλαμβάνουν να τραβήξουν το κουπί στην αρχή, με τη βοήθεια των νεότερων μελών, τα οποία ποτέ δεν αρνούνται να βοηθήσουν όταν τους ζητηθεί.
Δήμητρα – Έμυ: H Σαμπίνα, για παράδειγμα, μια κοπέλα που εντάχθηκε πιο μετά, σε κάποια φάση ανάλαβε το θέμα των σκηνικών, έφερνε από το σπίτι της αντικείμενα, κατασκεύαζε αντικείμενα, αφιέρωνε αρκετό χρόνο για τη συλλογή αυτών των αντικειμένων. Ο καθένας έχει το δικό του ρόλο και προσπαθεί να βοηθήσει, κάποιοι με πάγιο τρόπο, κάποιοι ανά χρονικά διαστήματα.
«Οbiter Dicta» λοιπόν, πως προέκυψε η ονομασία της ομάδας;
Χρίστος: To όνομα ήταν ιδέα της Λίνας. Είχαμε πει πως θα μαζευτούμε μια μέρα για να αποφασίσουμε και ήταν το μόνο όνομα που είπαμε όλοι αμέσως ναι! Είναι νομικός όρος και σημαίνει εν παρόδω – παρεμπιπτόντως, είναι τα λεχθέντα σε μια δίκη που δεν είναι δεσμευτικά.
Πως επιλέγονται τα κείμενα κάθε χρονιά; Ποιος αναλαμβάνει τη διανομή των ρόλων;
Χρίστος: Μόλις τελειώσει μια παράσταση, ξεκινώ να ψάχνω έργο για την επόμενη, γιατί θεωρώ πως είμαστε περιορισμένοι στα εξής: πρέπει να είναι ένα έργο το οποίο θα είναι ευχάριστο, όχι πολύ βαρύ για να αρέσει στο κοινό μας, πρέπει να είναι ένα έργο πολυπληθές για να ικανοποιηθούν όσα πιο πολλά μέλη γίνεται και με κατά προτίμηση πλειοψηφικούς ρόλους τους γυναικείους διότι είναι πιο πολλές οι κοπέλες στην ομάδα. Οπότε έχοντας όλα αυτά υπόψη, πρέπει άμεσα να ψάχνω για να βρω το έργο εντός έξι μηνών. Έχω και μια μανία κάθε φορά να βρίσκω ένα έργο που είναι καλύτερο από το προηγούμενο, άρα δεν αρκεί μόνο να είναι κωμωδία και να γίνει μια καλή διανομή αλλά και το έργο πρέπει να είναι πιο ωραίο. Συνήθως ξεκινώ εγώ την έρευνα στο διαδίκτυο, ρωτάω φίλους, βρίσκω διάφορα κείμενα τους τα στέλνω και δεν τα διαβάζει κανένας, ίσως κάποιες φορές ο Γιώργος που είναι εξίσου ψυχαναγκαστικός. Καταλήγουμε στο κείμενο, βρίσκουμε σκηνοθέτη, ο οποίος έχει και αυτός προτάσεις να καταθέσει νοούμενης της σύνθεσης και γίνεται η τελική επιλογή. Kάθε χρονιά, έχουμε επαγγελματία ηθοποιό ή σκηνοθέτη που μας βοηθά με την παράσταση. Για παράδειγμα, το έργο που θα παίξουμε φέτος, δεν ήταν δικής μου εισήγησης, αλλά το έφερε η Λέα Μαλένη, η σκηνοθέτης μας. Της είπαμε ότι είμαστε μια πολυπληθής ομάδα και δυσκολευόμαστε να βρούμε έργο και μας έφερε ένα στο οποίο μπορούν να παίξουν μέχρι και 30 άτομα. Δεν είναι αυτό που ορίζουμε κωμωδία, αλλά περιέχει κωμικά στοιχεία.
Νατάσα: Προτιμούμε τις κωμωδίες γιατί δεν είναι εύκολο να πείσεις κάποιον να δει ερασιτεχνικό θέατρο, πόσο μάλλον δραματικό. Οι επαγγελματίες έχουν ένα άλλο επίπεδο στο θέμα δράμα, η κωμωδία βγαίνει πιο εύκολα. Η ομάδα μας κάθε χρόνο εξελίσσεται, ένα κείμενο δεν θα μείνει ποτέ το ίδιο. Για παράδειγμα το περσινό μας θεατρικό “Το έκτο πάτωμα” δεν είχε καμία σχέση με το θεατρικό που ανέβηκε στην Αθήνα τέλη του ’80. Ο σκηνοθέτης έχει κάνει πάρα πολλές αλλαγές πάνω στο κείμενο.
Γιώργος: Aρχικά είχαμε ηθοποιούς και στην πορεία σκηνοθέτες, ταπεινά υποβάλλω ότι φαίνεται η διαφορά του ηθοποιού από το σκηνοθέτη. Ο σκηνοθέτης μπορεί να σε μαντρίσει, σαν μπουλούκι που είμαστε. Έχουμε ένα χαρακτηριστικό στην ομάδα ότι είμαστε πολύ ζωντανοί και χρειάζεται κάποιος που να μπορεί να κρατά γερά τα ηνία για να μας μαζέψει. Άτομα που έχουν εμπειρία με τη σκηνοθεσία, θεωρώ ότι μπορούν να το κάνουν καλύτερα.
Για την οργάνωση μιας παράστασης, χρειάζονται χορηγοί και υποστηρικτές, ώστε να μπορούν να στηρίξουν οικονομικά την ομάδα, δηλαδή χρειάζονται χρήματα για την ενδυμασία, τα σκηνικά, τον ήχο, το φωτισμό, τη σκηνοθεσία και ούτω κάθε εξής, υπάρχει αυτού του είδους η στήριξη από διάφορους φορείς, ποιοι είναι αυτοί; Οι σκηνοθέτες πληρώνονται για τη συμβολή τους;
Νατάσα: Δε θα το έλεγα ότι μας βοηθούν επί πληρωμής, αλλά παίρνουν κάτι σαν μια μικρή αποζημίωση. Ξεκινάμε κάθε χρόνο με μηδέν ταμείο. Ουσιαστικά, κάνουμε συμφωνίες για τα έξοδα της παράστασης να πληρωθούν στο τέλος. Κάποιες φορές που έτυχε να πρέπει να δοθούν προκαταβολές, τα κανονίσαμε μεταξύ μας, αλλά τα έξοδα βγαίνουν από τα εισιτήρια και τα καθαρά έσοδα πάνε σε φιλανθρωπίες.
Δήμητρα – Έμυ: Nαι δεν θεωρείται ότι οι σκηνοθέτες είναι επί πληρωμής, διότι ο κόπος που καταβάλλουν είναι πολύ μεγαλύτερος από το χρηματικό ποσό που πληρώνονται. Το ποσό είναι μικρό και συμβολικό, μέσα στα πλαίσια και τις δυνατότητες της ομάδας. Eίναι επίσης, μια καλή ευκαιρία να ευχαριστήσουμε και κάποια άτομα που πάγια τα έχουμε δίπλα μας αφιλοκερδώς, την Έλενα Κατσούρη στα σκηνικά και στα κουστούμια, τον Κυριάκο Κούσσιο που μας κάνει τέλειες κομμώσεις. Επομένως έχουμε συνοδηγούς – βοηθούς αυτά τα δύο άτομα που ποτέ δεν παίρνουν χρήματα, ούτε καν ένα δώρο δέχονται να τους κάνουμε. Κι ευτυχώς έχουμε πολλούς συγγενείς, πολλούς συναδέλφους, πολλούς ασκούμενους που τους «απειλούμε» να έρθουν κι έτσι εξαντλούνται τα εισιτήρια.
Γιώργος: Κι o Δικηγορικός Σύλλογος Λευκωσίας είναι δίπλα μας όταν ζητήσουμε τη βοήθεια του. Ακόμα κι όταν πήγαμε Ρόδο για να παίξουμε παράσταση μας βοήθησε oικονομικά.
Νατάσα: Eίναι το μαξιλαράκι, σε περίπτωση που κάτι πάει λάθος και δεν καλύπτονται τα έξοδα μας, μας βοηθάει ο σύλλογος. Πρόπερσι που ανεβάσαμε τη «Γυνή» και δεν είχε μείνει μεγάλο ποσό για φιλανθρωπικό σκοπό, έδωσε 500 ευρώ o Δικηγορικός Σύλλογος.
Ποια περίοδο ξεκινάτε να οργανώνεστε;
Νατάσα: Δεν ανεβάζουμε κάθε χρόνο παράσταση, εξαρτάται από τη διάθεση.
Γιώργος: Kαι τις εγκυμοσύνες και τους γάμους των μελών της ομάδας.
Νατάσα: Tα τελευταία χρόνια μπορώ να πω ότι ανεβάζουμε κάθε δεύτερο χρόνο.
Χρίστος: Πέρσι ανεβάσαμε παράσταση, στόχος μας είναι να ανέβει την άνοιξη και να παίξουμε τον Οκτώβρη του 2020 για το Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου, την ίδια παράσταση.
Με τις βραβεύσεις σας από το ΘΟΚ στα πλαίσια του Ερασιτεχνικού θεάτρου έχετε ανεβάσει τον πήχη ψηλά. Για να υπάρχει ένα τόσο καλό αποτέλεσμα, απαιτείται χρόνος και κόπος από όλα τα μέλη της ομάδας.
Χρίστος: Όσες φορές συμμετείχαμε, βραβευτήκαμε, με εξαίρεση μια φορά που απλώς διακριθήκαμε. Βασικά πήραμε το πρώτο βραβείο το 2013 με το “Μικροαστικό Δίκαιο”, το 2015 πήραμε το πρώτο βραβείο με τον “Υμπύ Τύραννο” και ’γω πήρα το βραβείο α’ αντρικού ρόλου, το 2016 μπήκαμε μέσα στην πρώτη πεντάδα, διακριθήκαμε αλλά δεν βραβευτήκαμε. Το 2018 άλλαξε η διαδικασία του διαγωνισμού, δεν υπάρχουν πλέον βραβεία, παρά μόνο διακρίσεις. Με το «Τελευταίο Πάτωμα» ήμασταν μέσα στα πρώτα τρία έργα που διακρίθηκαν και κέρδισε η Λίνα το α’ βραβείο ερμηνείας.
Νατάσα: Καταργήθηκε το διαγωνιστικό μέρος και δίνονται μόνο βραβεία ερμηνείας και δίνεται η δυνατότητα στις πρώτες τρείς παραστάσεις να ανεβάσουν το έργο τους στην Κεντρική σκηνή του ΘΟΚ. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία και την ανεβάσαμε στην κεντρική σκηνή.
Οι πρόβες σας κάθε πόσο γίνονται και πού ;
Χρίστος : Συναντιόμαστε στο Δικηγορικό Σύλλογο Λευκωσίας κάθε Δευτέρα απόγευμα, στην παρούσα φάση.
Γιώργος : Aκόμα ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Δικηγορικό Σύλλογο που μας παραχωρεί το χώρο.
Χρίστος: Mια φορά τη βδομάδα, αρχικά, στη συνέχεια προσθέτουμε ακόμη μια μέρα κι όσο προχωράει ο καιρός ακόμη μια μέρα, ανάλογα την πρόοδο, το σκηνοθέτη και ούτω καθ’ εξής.
Νατάσα: Tις δύο τελευταίες βδομάδες πριν την παράσταση δεν υπάρχει άλλη ζωή εκτός από αυτό.
Δήμητρα – Έμυ: Eίναι τα δικαστήρια και το θέατρο. Είναι κοντά- κοντά ευτυχώς.
Πως μπορείτε να συνδυάζετε το απαιτητικό πρόγραμμα της ημέρας με την ενέργεια και το χρόνο που πρέπει να αφιερώνετε στην ομάδα;
Χρίστος: «Σερνόμαστε»…!
Γιώργος: Εγώ το βλέπω διαφορετικά, με το που μπαίνω στο θέατρο κι ένας από τους λόγους που μπαίνω στο θέατρο, είναι διότι μπαίνω σε ένα άλλο ρόλο, ο οποίος μπορεί να εκφράζει μια από τις προσωπικότητες σου, διότι πιστεύω ο καθένας μας μπορεί να έχει πολλές προσωπικότητες μέσα του ή ακόμη βρίσκεις μια νέα προσωπικότητα σε ένα ρόλο. Μόλις μπεις στο ρόλο, είναι λες και σου βάζουν καινούργια μπαταρία. Αν πας στο θέατρο και παραμείνεις ο εαυτός σου και συνεχίσεις να παίζεις απλά ένα ρόλο, τότε θα είσαι κουρασμένος.
Νατάσα: Mα τι ωραία που τα λέει ο Γιώργος, δυστυχώς δε συμβαίνει με όλους αυτό. Άμα είμαστε πολύ κουρασμένοι η αλήθεια δεν είμαστε τόσο αποδοτικοί, παρόλο που έχει δίκαιο υπό την έννοια ότι άμα πας στην πρόβα και θα ξεκινήσεις, βοηθούν και οι υπόλοιποι στην ομάδα, να δημιουργηθεί η ενέργεια και να αποκτήσεις όρεξη για να ξεκινήσεις. Η ομάδα, η Obiter , όπως την ξέρω εγώ, ένας λόγος που είναι πετυχημένη, είναι επειδή συντονιστήκαμε. Μαζευτήκαμε πολλά άτομα, διαφορετικές προσωπικότητες, αρκετά συγκρουσιακές και δυναμικές και μπήκαμε σε μια αρμονία, όταν κάποιος δεν είναι πολύ κεφάτος, παρασύρει και τους υπόλοιπους. Οπόταν είσαι αναγκασμένος να έχεις ενέργεια για να μην παρασύρεις και τους υπόλοιπους. Κι αυτό το βλέπουμε και στις παραστάσεις, το καταλαβαίνουμε. Μια παράσταση μπορεί να μην είχε το ρυθμό που είχε την προηγούμενη φορά. Ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει, εμείς το καταλαβαίνουμε, πότε κάποιος δεν έχει κέφι και παρασύρει και την υπόλοιπη ομάδα.
Δήμητρα – Έμυ: Οι ίδιες οι λέξεις του παίζω θέατρο, μας βοηθούν να αποκτήσουμε μια άλλη ενέργεια, θα πάμε να δούμε τους φίλους μας, ξέρουμε ότι θα κάνουμε κάτι πολύ πιο χαλαρωτικό, τουλάχιστον όσο αφορά κάποια επίπεδα που δεν μας κουράζουν όπως την υπόλοιπη ημέρα. Μόνο που θα συναντηθούμε με τα υπόλοιπα μέλη, που είναι φίλοι μας και θα αλλάξουμε, θα μπούμε σε άλλο ρόλο, θα παίξουμε θέατρο, ακούγεται πιο διασκεδαστικό, είναι όμως ταυτόχρονα κι απαιτητικό.
Λίνα: Υπάρχουν φορές πράγματι που είναι πολύ δύσκολο να πας στην πρόβα γιατί οι προσωπικές σου δυνάμεις λόγω της απαιτητικής καθημερινότητας έχουν ήδη εξαντληθεί. Δεν είναι όμως κάθε φορά το ίδιο. Επειδή υπάρχει χαρά στο θέατρο και ψυχαγωγία, αυτό είναι που σε ωθεί, παρά τη δυσκολία της ημέρας, να πας στην πρόβα. Αυτό είναι το στοιχείο που λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη. Θεωρώ ότι η απάντηση που εκφράζει όχι μόνο εμένα αλλά και όλα τα παιδιά της ομάδας, δεδομένου του ότι όλοι είμαστε εργαζόμενοι με βαρύ πρόγραμμα, είναι ότι «Όταν υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος». Όταν αγαπάς κάτι και το θέλεις πραγματικά, το εντάσσεις στην ζωή σου, το βάζεις σε προτεραιότητα. Αναλόγως, θα δημιουργήσεις το χρόνο, γιατί στην πραγματικότητα δεν τον βρίσκεις. Το κλειδί είναι να το αγαπάς ώστε να μπορείς να δημιουργήσεις χρόνο γι’ αυτό και να το βάλεις πάνω από κάτι άλλο τη δεδομένη στιγμή. Αυτό μπορεί να είναι η ξεκούραση σου, ο χρόνος που περνάς με τα παιδιά σου, ένα άλλο χόμπι. Όλοι κάνουμε αυτή τη στάθμιση και λέμε πως το απόγευμα της Δευτέρας είναι για την ομάδα.
Mε τα υπόλοιπα μέλη της ομάδα, τυχαίνει να συνεργάζεστε κι επαγγελματικά ή να είστε αντίδικοι στο δικαστήριο;
Λίνα: Eμένα δεν μου’ χει τύχει να είμαι αντίδικος με κάποιο άλλο μέλος της ομάδας. Μου έτυχε να’ μαι αντίδικος με συνάδελφο που έγινε εκ των υστέρων μέλος της ομάδας. Να συνεργαστούμε, ναι πολλές φορές γιατί είμαστε συνάδελφοι αλλά θα είχε και ενδιαφέρον να είμαστε και αντίδικοι. Αν και φαντάζομαι ότι δεν θα διέφερε από τις περιπτώσεις που έχεις αντιδικία με άλλους συναδέλφους που σου είναι οικείοι.
Γιώργος: Bεβαίως, τυγχαίνει να έχουμε κι άλλου είδους σχέσεις. Ακόμα και τους πιο παλιούς μου φίλους, τους βλέπω μια φορά στους τρείς μήνες, οπότε εκείνα τα άτομα που βλέπεις, τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα, είτε το θέλεις, είτε όχι, είναι άτομα τα οποία γνωρίζεις και είναι φίλοι σου ή εχθροί σου, αλλά εμείς δεν έχουμε τέτοιο θέμα στην ομάδα, αλλά θα μπορούσαμε. Εγώ βλέπω τα παιδιά της ομάδας, ακόμη πιο πολύ κι από τους παλιούς μου φίλους. Οπότε αναγκαστικά υπάρχει ένα δέσιμο, μια κατανόηση κι από τη στιγμή που βλέπεις τον άλλο και να υποκρίνεται και να είναι ο εαυτός του πάνω στα όρια του, ειδικά τις τελευταίες δύο βδομάδες, μαθαίνεις και το ίδιο το άτομο, αλλά και που είναι τα όρια του. Έτσι μαθαίνεις και συ να ΄χεις πιο πολλή ανοχή για τη συμπεριφορά του άλλου, διότι λειτουργούμε κάτω από πίεση, ειδικά εκείνες τις μέρες.
Νατάσα: Συμπεθερέψαμε κιόλας. Έχουμε τους φίλους οι οποίοι είναι οι καλύτεροι φίλοι, οι νόμιμοι φίλοι, οι επίσημοι, η ομάδα είναι το παράνομο, κάτι το διαφορετικό, πιο γλυκό.
Χρίστος: Έχουμε γίνει φίλοι με τα χρόνια, επιστήθιοι, καρδιακοί, έχουμε κοινωνική ζωή, εγώ προσωπικά γνώρισα τη σύζυγο μου στην ομάδα. Είναι κάτι παραπάνω από θεατρική ομάδα, για μένα, είναι οι καλύτεροι μου φίλοι.
Το γεγονός όμως ότι ορισμένα μέλη ήταν από την αρχή στην ομάδα και είναι πολύ δεμένα μεταξύ τους, δε φοβίζει ένα καινούργιο μέλος να ενταχθεί στην ομάδα;
Λίνα: Θεωρώ ότι είμαστε ανοικτή ομάδα, θέλουμε καινούργια μέλη και τα εντάσσουμε στην ομάδα. Βεβαίως κάθε σχέση για να δέσει, θέλει το χρόνο της, και χρειάζεται την αμοιβαιότητα που χαρακτηρίζει τις υγιείς σχέσεις. Με τις συναντήσεις και την επαφή, γίνεται η ζύμωση. Στην αρχή φαντάζομαι είναι κάπως άβολο να εντάσσεται κάποιος σε ένα πολυπληθές σύνολο που νιώθει ή ξέρει ότι τα μέλη του έχουν πολυετείς σχέσεις, όμως είναι όμορφο και δημιουργικό που έρχονται καινούρια μέλη, αλλάζει η δυναμική των σχέσεων και στην πορεία γινόμαστε όλοι μια ομάδα.
Χρίστος: Ξέρεις πόσοι μου είπαν, ειδικά εμένα συγκεκριμένα, «είστε πολύ δεμένοι και εμείς νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να ‘κολλήσουμε’ στην ομάδα»; Θεωρώ ότι σε ένα βαθμό ισχύει λίγο, όταν μας ζήσεις, διότι είμαστε εξοικειωμένοι ο ένας με τον άλλο, ξέρουμε τα χούγια του καθενός κι έρχεται ένα ξένο άτομο που προσπαθεί να προσαρμοστεί. Βέβαια τους αγκαλιάζουμε, φέτος ήρθαν έντεκα καινούργια μέλη, τα οποία χαίρομαι πολύ που βλέπω ότι είναι αποφασισμένα να μείνουν. Εννοείται ότι θέλουμε νέα μέλη για να ανανεώνεται η ομάδα, να φρεσκάρεται και το κοινό της.
Δήμητρα – Έμυ: Nαι, αλλά αν κρίνεις από τα παλιά μέλη που όταν ήρθαν, ήρθαν εννέα, αν έχεις καλή διάθεση μπορείς να ενταχθείς, εύκολα στην ομάδα. Ούτε εγώ ήμουν από την αρχή, ούτε η Νατάσα, ούτε η Μάριαν, που ήταν η τελευταία προσθήκη και περνάμε πολύ καλά. Η Μάριαν ήρθε το 2016 , είπε 2 ατάκες στην παράσταση, πραγματικά κόλλησε αμέσως και γνώρισε και τον άντρα της στην ομάδα. Σιγά γινόμαστε πιο επιεικείς με τον καθένα. Δεν περιμένουμε ότι θα είμαστε το επόμενο αστέρι. Μέσα από τις πρόβες, δείχνουμε τις αδυναμίες μας, αλλά η ομάδα σε κάνει να νιώθεις τόσο άνετα, ότι είναι εντάξει να γελοιοποιηθείς. Είναι θέμα αξιοπρέπειας και σεβασμού του ενός προς τον άλλο και προς αυτόν που θα έρθει να σε δει, να υπάρχει κλίμα ομαδικότητας. Όλοι στερούμαστε χρόνο από την οικογένεια μας, τον οποίο αφιερώνουμε στην ομάδα γι’ αυτό και το αποτέλεσμα είναι καλό. Επειδή το κοινό μας είναι περιορισμένο, θέλουμε να το κρατήσουμε. Επομένως, φροντίζουμε να είμαστε αξιοπρεπείς, γι’ αυτό κι επιλέγουμε να συνεργαζόμαστε με επαγγελματίες.
Νατασα: Είναι παντελώς αδιάφορο αν κάποιος έχει το ταλέντο ή όχι. Ο σκηνοθέτης θα προσαρμόσει το κείμενο ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός, ούτως ώστε να έχουμε μια πολύ καλή παράσταση. Οι παραστάσεις ότι και να γίνει στο τέλος της ημέρας δεν υπάρχει περίπτωση να μην πουν ότι δεν ήταν καλή. Είναι πολύ καλές οι παραστάσεις μας, είμαστε εκ φύσεως τελειομανείς, δεν το κάνουμε μόνο για το κέφι μας. Από τη στιγμή που μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία και βοηθάει το γεγονός ότι έχουμε στην ομάδα επαγγελματίες σκηνοθέτες ή ηθοποιούς, αναγκαστικά, δεν παίζουμε για να περάσουμε ωραία, στις πρόβες, υπάρχει στρατιωτική πειθαρχία.
Θέλετε να μοιραστείτε διάφορα ευτράπελα που συμβαίνουν στις πρόβες και στις παραστάσεις;
Nατάσα: Aν δεν έχεις λίγη τρέλα, δεν ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή να κάνεις όσα κάνουμε επί σκηνής αλλά μας έχουν συνηθίσει θεωρώ, έρχονται ακόμα και δικαστές και βλέπουν την παράσταση και δεν υπάρχει πλέον αυτό το ταμπού.
Δήμητρα – Έμυ: Διότι εκτίθεσαι, κακά τα ψέματα, είμαστε σε ένα επάγγελμα που το πρωί οφείλεις να είσαι σοβαρός και καλείς τον άλλο να σε δει όταν εσύ εκτίθεσαι και βρίσκεσαι σε μια γελοία κατάσταση, πχ να κάνεις την αρκούδα.
Χρίστος: Όταν ανεβάσαμε “Τα λεφτά με τη σέσουλα” έπρεπε σε μια σκηνή να μεταμφιεστώ σε γυναίκα για να ξεγελάσω την εφοριακό. Έπρεπε να αγοράσω γυναικείες γόβες στο μέγεθός μου για τους σκοπούς της παράστασης. Ο καταστηματάρχης όταν πήγα για να δω παπούτσια μου είπε: «Φίλε ρισκάρεις την καριέρα σου». Μου έκανε εντύπωση πως ακόμα κι αυτός, ο οποίος έπρεπε να μου πουλήσει τα παπούτσια και έπρεπε να με πείσει να τα πάρω, μου είπε να το ξανασκεφτώ! Κι ακόμα πάνω στη σκηνή, συμβαίνουν πάρα πολλά ευτράπελα. Μπορεί κάποιος να χάσει τα λόγια κι όταν τα ξαναβρεί να έχει προσπεράσει πέντε σελίδες του κειμένου, και να πρέπει να προσαρμοστούν όλοι για να μη φανεί το λάθος.
Νατάσα : Ένα άλλο παράδειγμα, όταν ανεβάσαμε τον Υμπύ Τύραννο, παράσταση με ένα βαθμό δυσκολίας, διότι δεν ήμασταν προετοιμασμένοι, στήσαμε το φινάλε μια μέρα πριν την πρεμιέρα, στην πρόβα General κι όταν είπαμε μπράβο τα καταφέραμε, κτύπησε ένα άτομο στην πρόβα και ήρθε κουτσός στην παράσταση, με τις πατερίτσες και τις ενέσεις. Το συγκεκριμένο έργο είχε πολλές σωματικές απαιτήσεις. Είχαμε όμως την ευρηματικότητα του σκηνοθέτη. Έτυχε να αντικαταστήσουμε άτομο που του έτυχε σοβαρό πρόβλημα υγείας και είχε βασικό ρόλο, εντός μιας βδομάδας. Ο ρόλος της μοιράστηκε σε δύο άτομα, άλλαξε τη διανομή των ατάκων ο σκηνοθέτης για να τα καταφέρουμε. Ακόμη, όταν μας πρότειναν να ανεβάσουμε την παράσταση στην κεντρική σκηνή πέρσι, ο ένας από εμάς έπρεπε να κάνει εγχείρηση. Είχαμε δυο επιλογές, ή δεν θα ανέβαινε η παράσταση ή έπρεπε κάποιος άλλος να αναλάβει το ρόλο. Τελικά, ανέλαβε τον ρόλο κάποιος άλλος. Σε μια από τις παραστάσεις, υπήρχε ένα σουραύλι, αυλός δηλαδή κι όταν έφτασε η ώρα που έπρεπε να παίξει τον αυλό, δεν υπήρχε πάνω στην σκηνή ο αυλός. Αυτός που έπρεπε να τον τοποθετήσει, τον ξέχασε μέσα στην τσέπη του και καθόταν αμέριμνος πάνω στην σκηνή. Ο Χρίστος που ένιωσε την ανάγκη να καλύψει το κενό που προέκυψε με τον αυλό, έδωσε στην ηθοποιό το σκουπάκι, τη βούρτσα της τουαλέτας. Η ηθοποιός τον έβλεπε έντρομη, του τύπου μα τι κάνει τώρα αυτός, πρέπει να υποθέσω πως είναι αυλός και να το παίξω;
Xρίστος: Κι έτσι έγινε. Μιλούσαμε για το σουραύλι, πούν’ το το σουραύλι κι όλοι το βλέπαμε στην τσέπη του άλλου. Βέβαια ο κόσμος δεν κατάλαβε τίποτε, έγινε πιο κωμικό, καταφέραμε και το σώσαμε.
Δήμητρα – Έμυ: Ήταν ολόκληρο το έργο σουρεαλ και πιστεύω ο κόσμος, νόμισε ότι ήταν μέσα στο έργο το όλο σκηνικό.
Ποια θα είναι η φετινή σας παράσταση; Μιλήστε μου λίγο για αυτή, σε ποιο στάδιο βρίσκονται οι προετοιμασίες και ποιος είναι ο στόχος της φετινής χρονιάς.
Χρίστος : Η φετινή παράσταση, ονομάζεται “Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας” είναι του Ελβετού συγγραφέα Φρήντριχ Ντύρρενματ, είναι μια μαύρη κωμωδία με έντονα στοιχεία δράματος σε σκηνοθεσία Λέας Μαλένη. Έχουμε κάνει ήδη αρκετές συναντήσεις, έγινε και η διανομή των ρόλων. Προς το παρόν, διαβάζουμε, ανακαλύπτουμε τους ρόλους και συνδεόμαστε με τα νέα μέλη της ομάδας. Ευελπιστούμε ότι οι πρώτες παραστάσεις θα είναι τον Μάιο του 2020. Η υπόθεση αφορά μια δισεκατομμυριούχο που επισκέπτεται το χωριό της μετά από πολλά χρόνια, το οποίο βρίσκεται σε πλήρη παρακμή και προσφέρει ένα δισεκατομμύριο σε όποιον δολοφονήσει τον άντρα που την πλήγωσε στα νιάτα της, την άφησε έγκυο και την παράτησε. Το χωριό ενώ θέλει το δισεκατομμύριο για να ξεφύγει από την παρακμή, αρνείται, οι θεσμοί δηλαδή, ο δήμαρχος, η εκκλησία, η δικαιοσύνη, όλοι θεωρούν την πρόταση ανήθικη, αλλά μπαίνουν στον πειρασμό.
Γιώργος : Ναι μεν είναι ένα έργο που έχει αυτή την υπόθεση χονδρικά είναι μια πολύ καυστική σάτιρα για την κοινωνία μας γενικότερα ως επίσης και στον τρόπο που εκφραζόμαστε ανάλογα με το στάδιο της κοινωνίας που είμαστε ή νομίζουμε ότι είμαστε. Αυτού του είδους τα έργα, όπως και το αστικό δίκαιο, που έχουν μαύρα στοιχεία, είναι τα πιο αληθινά, σχετίζονται με το χώρο της δικαιοσύνης κι επειδή είμαστε σε αυτό το χώρο, βλέπουμε τη μαυρίλα στο σύστημα, έτσι μας βγαίνουν πιο εύκολα οι μαύρες κωμωδίες.
Επιλέγετε συνήθως κείμενα που σχετίζονται με το επάγγελμα ή με τη δικαιοσύνη γενικότερα ;
Χρίστος : Όχι, απαραίτητα αλλά το να συνδέονται είναι θετικό, θα ήταν ωραίο να το υιοθετήσουμε.
Λίνα: Δεν μπορώ να πω ότι αποκλειστικά επιλέγουμε κείμενα που σχετίζονται με τη δικαιοσύνη, διότι θα δυσκολευόμασταν πολύ στο να βρούμε θεατρικό έργο. Το αρχικό κίνητρο είναι να βρούμε ένα έργο πολυπληθές για να μπορούμε να συμμετέχουμε στις παραστάσεις όσο το δυνατόν περισσότερα μέλη .Ψάχνουμε να βρούμε ένα έργο που να ανταποκρίνεται σε αυτό που θα θέλαμε να ανεβάσουμε, άλλες φορές πιο σοβαρό άλλες φορές πιο κωμικό. Είναι μια δύσκολη διαδικασία, ιδίως επειδή τα πλείστα έργα είναι γραμμένα για λιγότερο κόσμο και είμαστε μια μεγάλη ομάδα.
Ποιο είναι το κέρδος του να είναι μέλος κάποιος αυτής της ομάδας;
Λίνα: Για μένα το κέρδος είναι η ψυχαγωγία και η χαρά που νιώθω, είναι ο χώρος που ξέρω ότι έχω το χρόνο μου που θα είναι δημιουργικός και ευχάριστος και ακόμα και κουρασμένη να είμαι αυτό μου δίνει κίνητρο.
Nατάσα: Εμένα προσωπικά με βοήθησε να αποκτήσω αυτοπεποίθηση στο δικαστήριο, η συμμετοχή μου στην ομάδα και στις παραστάσεις. Απέκτησα μια εντελώς διαφορετική αυτοπεποίθηση που δεν είχα προηγουμένως, ήμουν πολύ ντροπαλή. Μπορεί και να μην ήμουν ο δικηγόρος που είμαι σήμερα, αν δεν είχα την ομάδα. Διότι έφτασα να εκτεθώ στο κοινό κι αυτό σε αλλάζει σε κάνει να αποκτάς αυτοπεποίθηση. Επίσης, αποκτάς ιδιαίτερη υπομονή και έχεις πλέον μια ομαδικότητα. Η ίδια η ομάδα είναι κέρδος για όλους μας. Εμένα άλλαξε εντελώς η ζωή μου με το που μπήκα στην ομάδα κι από θέμα κοινωνικότητας κι επαγγελματικά, δεν ήμουν το άτομο που είμαι σήμερα.
Δήμητρα – Έμυ: Στις πρόβες επειδή πρέπει να ελέγχεις τις κινήσεις σου έτσι σιγά σιγά μαθαίνεις να τις ελέγχεις, ακόμα και μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. Θυμάμαι ότι είχαμε συνάδελφο που της έλεγε ο σκηνοθέτης ότι κουνιέται συνέχεια. Η ίδια δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι έκανε αυτή την κίνηση αυτόματα. Ενδεχομένως όλοι είχαμε κάποιες κινήσεις που τις κάναμε ασυναίσθητα και τις εντοπίσαμε. Αποκτάς ένα είδος σοβαρότητας. Ναι μεν θα έρθουν να με δουν στο θέατρο και θα εκτεθώ αλλά είναι μέχρι εκεί. Είμαι άλλο άτομο και τα αντιμετωπίζω όλα με σοβαρότητα. Έχουμε δύο προσωπικότητες.
Γιώργος : Αυτό που είπες για την κίνηση, έχεις ένα δίκαιο. Εγώ γενικά έχω ένα «τικ» να παίζω με τα μούσια μου, όταν μπω σε ένα ρόλο, σταματώ να το κάνω, στις πρόβες, στις παρατάσεις κι όταν το συνειδητοποιώ.
Χρίστος: Για μένα είναι ψυχολογικό το κέρδος, μόνο και μόνο που η πρόβα γίνεται Δευτέρα, άρχισα να συμπαθώ τις Δευτέρες! Ανυπομονώ να ξεκινήσει η βδομάδα για να πάω στην πρόβα. Με το που τελειώνουν οι παραστάσεις, δεν μιλιέμαι, με πιάνει η κατάθλιψη. Όλοι οι υπόλοιποι θέλουν διάλειμμα, να ξεκουραστούν. Εγώ θέλω χάπια να ξεπεράσω το ότι τέλειωσε η παράσταση. Ντρέπομαι εκτός θέατρου να εμφανιστώ και να μιλήσω δημόσια. Νιώθω ότι το να είμαι αστείος πάνω στη σκηνή, είναι ο ρόλος, η δουλειά μου εκείνη την ώρα και πρέπει να γίνει. Μετά είμαι ο εαυτός μου, που είναι άτσαλος, ντροπαλός, σχεδόν δυσλεκτικός. Στο θέατρο νιώθω πάρα πολύ άνετα επειδή δεν είμαι ο εαυτός μου. Μόλις γίνω ο εαυτός μου, αγχώνομαι, χάνω τα λόγια μου. Γίνομαι ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος κι ο ηθοποιός του εαυτού μου, δεν μπορώ να φταίξω κάποιον άλλο. Οπότε στη δουλειά μου δε με βοήθησε το θέατρο, παρά μόνο πάνω στη σκηνή. Στην πρεμιέρα της παράστασης πετάω από τη χαρά μου.
Δήμητρα – Έμυ: Καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να έχεις κάποιο λόγο για να εκτεθείς. Συμφωνώ με το Χρίστο, στο ότι τις υπόλοιπες μέρες θέλω να είμαι κάτω από μια πέτρα. Αν δεν υπάρχει λόγος να βγω να πω κάτι, δεν θα το κάνω. Είμαστε ντροπαλοί.
Γιώργος: Είναι πολύ σημαντικό πέρα των πολύ αξιολόγων φίλων που έχω βρει στην ομάδα, να αναφέρω πως πολλά άτομα έχουν την ανάγκη να εκφραστούν κι όταν είσαι με άτομα που καταλαβαίνουν αυτή την ανάγκη είτε μέσω του θεάτρου είτε μέσω των θεατρικών παιχνιδιών που κάνουμε στις πρόβες, αλλά σε βοηθάνε να εκφραστείς. Η τέχνη είτε είναι μουσική, είτε ζωγραφική είτε θέατρο, σου επιτρέπει να εξερευνήσεις το χαρακτήρα σου. Μέσα από τους ρόλους που αναλαμβάνεις, μπορείς να βρεις κομμάτια για να εφαρμόσεις στη δική σου ζωή ή να αποφύγεις.
Tα μέλη της Obiter Dicta που θα συμμετάσχουν στη φετινή παράσταση:
Αναστασία Παπαμιχαήλ
Λυδία Καστελλάνη
Γιώργος Κωνσταντινίδης
Χρίστος Κουλουμάς
Λίνα Χατζηαθανασίου
Όλγα Σοφοκλέους
Νεοκλής Επαμεινώνδου
Νατάσα Ζερβού
Αυγή Κατσούρη
Μιχάλης Τσιτσέκκος
Μάριαν Χρονίδη
Κατερίνα Ηλία
Γεωργία Βλαδιμήρου
Λουΐζα Μιχαηλίδου
Ελένη Κιούση
Γιώργος Χατζηγιώργης
Τάνια Μάλικ
Δήμητρα – Έμυ Παπαστεφάνου
Δημήτρης Μαρκουλίδης
Γαλάτεια Πέτσα
Μαρίνα Φωτειάδου
Ραφαέλα Πλαστήρα
Ανδρέας Τσακιστός
Λουκία Αστρέου
