Με αφορμή την πολυσυζητημένη ποινική υπόθεση πολίτη που παραβίασε το Διάταγμα απαγόρευσης κυκλοφορίας, η δικηγόρος Χρίστια Μίτλεττον, σχολιάζει σε άρθρο της με τίτλο “Ο καθένας τη “δικαιοσύνη” του…”, το πόσο εύκολα μπορεί να γίνει παρέμβαση άλλων θεσμών, στο έργο της δικαστικής εξουσίας.
«Αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, όμως, είναι η τόσο εύκολη παρέμβαση άλλων θεσμών, που λόγω του τρόπου λειτουργίας τους επικοινωνούν διαφορετικά με την κοινωνία, στο έργο της δικαστικής εξουσίας· για να διορθώσουν ό,τι η κοινωνία (ό,τι μπορεί να γενικευτεί ως η φωνή του συνόλου, δια των απανταχού δημοσιεύσεων) υπαγορεύει ως δικαστικό λάθος ή αδικία. Aυτό το συνεχές μα ιδίως εύκολο «άδειασμα» της δικαιοσύνης από τον ιδιότυπο συνταγματικό θεσμό της προεδρικής χάρης (Gratia/Pardon). Ένας θεσμός που πάντως δεν θα πρέπει να λειτουργεί ως «υποκατάστατο» της δικαιοσύνης ή και της έλλειψης δικαστικής ενσυναίσθησης ή συμπόνιας (compassion). Δεν λέχθηκε ότι είναι χωρίς χρησιμότητα η προεδρική χάρη ως θεσμός· εξάλλου υπάρχει και επιβιώνει διαχρονικά σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Είναι χρήσιμος, και εκεί όπου υπάρχουν «λανθασμένες» καταδίκες. Είναι, όμως, και αυτή η παράλληλη τρομακτική σκέψη που περνά, πως όποιος δεν είναι ικανοποιημένος με μία δικαστική απόφαση, γιατί είναι κακή, να μπορεί να κτυπά την πόρτα του Προέδρου της Δημοκρατίας και απλά να απονέμεται εκείνη η άλλη δικαιοσύνη. Κάποτε, μας έλεγαν, στα πρώτα νομικά θρανία, πως η αρχή της διάκρισης των εξουσιών είναι πυλώνας της δημοκρατίας, που εμπνεύστηκε ο Αριστοτέλης και εξέλιξε ο Μοντεσκιέ. Εν καιρώ πανδημίας, ψάξαμε πολύ για την ίδια τη δημοκρατία, έτσι κι αλλιώς. Είναι, όμως, αυτή η σκέψη που περνά πως ο καθένας τείνει να έχει τη δική του ‘δικαιοσύνη’», αναφέρει συγκεκριμένα.
Διαβάστε το άρθρο στο Justice Innovations
