Η κυπριακή κοινωνία βρίσκεται σήμερα σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Οι οικονομικές, κοινωνικές και θεσμικές προκλήσεις δημιουργούν την αναγκαιότητα της αναζήτησης της ουσίας και όχι των εντυπώσεων, με τους πολίτες να απαιτούν περισσότερα από τους πολιτικούς. Η εποχή των εύκολων υποσχέσεων και της επικοινωνιακής επιφάνειας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι ψηφοφόροι ζητούν ουσία, ειλικρίνεια και πραγματικό ενδιαφέρον για τα καθημερινά προβλήματα κι όχι συνθήματα ή κενές διακηρύξεις. Αναζητούν το καινό, και όχι το κενό.
Η απογοήτευση από το παλαιό πολιτικό σύστημα, που για χρόνια λειτουργούσε με όρους κομματικής ταύτισης και πελατειακών σχέσεων, οδήγησε σε μια νέα συνείδηση. Οι πολίτες δεν αρκούνται πια στο «τι λέει το κόμμα», αλλά εξετάζουν το «ποιος το λέει» και «τι πραγματικά πράττει». Παρατηρείται μια ξεκάθαρη μετατόπιση από την τυφλή κομματική πίστη προς μια πιο αξιολογική και προσωπική προσέγγιση. Οι ψηφοφόροι επιλέγουν πρόσωπα που εμπιστεύονται, που τους πείθουν με τη συνέπειά τους και όχι με την εικόνα τους. Αυτή η αλλαγή είναι ταυτόχρονα πρόκληση και ευκαιρία: πρόκληση για το πολιτικό σύστημα να επαναπροσδιοριστεί, και ευκαιρία για όσους επιθυμούν να υπηρετήσουν τη δημόσια ζωή με ήθος και ουσία.
Σημαντικό ρόλο σε αυτή τη μεταστροφή παίζει η νέα γενιά ψηφοφόρων. Οι νέοι επαγγελματίες, οι άνθρωποι της τεχνολογίας, οι εργαζόμενοι που ζουν σε ένα ταχύτατα μεταβαλλόμενο οικονομικό περιβάλλον, φέρνουν μαζί τους διαφορετικές απαιτήσεις. Δεν αναζητούν πολιτικούς που θα χαϊδέψουν τα αυτιά τους, αλλά ηγέτες που κατανοούν τις σύγχρονες προκλήσεις – από την πράσινη μετάβαση και την ψηφιακή οικονομία, μέχρι την κοινωνική συνοχή και την εξωτερική πολιτική σε ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον. Για αυτούς, η «καλή πρόθεση» δεν αρκεί. Χρειάζεται γνώση, σχέδιο, και μια φωνή ικανή να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της Κύπρου με αυτοπεποίθηση, εντός και εκτός του πολιτικού γίγνεσθαι.
Η νέα αυτή νοοτροπία απαιτεί και διαφορετική πολιτική συμπεριφορά. Οι πολίτες δεν θέλουν πολιτικούς αποκομμένους σε γραφεία και δηλώσεις. Θέλουν ανθρώπους παρόντες, δίπλα τους, πρόθυμους να ακούσουν και να συζητήσουν. Η εποχή του μονολόγου έχει τελειώσει. Οι Κύπριοι πολίτες διεκδικούν διάλογο, διαφάνεια και συμμετοχή στη διαμόρφωση πολιτικών. Δεν ενδιαφέρονται για το «φαίνεσθαι», αλλά για το «πράττειν». Επιζητούν λόγο καθαρό, θαρραλέο και συνεπή, που να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον χωρίς ατζέντες.
Ωστόσο, μέσα σε αυτή τη θετική μετατόπιση, παραμονεύει και η σοβαρή απειλή της αδιαφορίας. Το φαινόμενο του «απολιτικ» πολίτη, που αποσύρεται από τη δημόσια σφαίρα πιστεύοντας πως «όλοι είναι ίδιοι», υπονομεύει τη δημοκρατία. Η αίσθηση ματαιότητας, η αποχή και η ισοπέδωση των πάντων οδηγούν σε κοινωνική αδράνεια και αποδυναμώνουν τη συλλογική φωνή. Η Κύπρος, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται ενεργούς πολίτες που να ασκούν το δικαίωμά τους με σύνεση και επίγνωση των συνεπειών κάθε επιλογής τους.
Το μήνυμα είναι σαφές: οι καιροί αλλάζουν, οι ανάγκες εξελίσσονται και η ευθύνη όλων μας – πολιτικών και πολιτών – είναι να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Η δημοκρατία δεν είναι δεδομένη, ούτε αυτοσυντηρούμενη. Θέλει συμμετοχή, έλεγχο, κριτική και όραμα. Οι πολίτες της Κύπρου δείχνουν ότι είναι έτοιμοι να απαιτήσουν μια πολιτική με περιεχόμενο, αξίες και προοπτική. Το ζητούμενο, πλέον, είναι αν το πολιτικό σύστημα θα μπορέσει να ανταποκριθεί. Γιατί η κοινωνία δεν ζητά εντυπώσεις. Ζητά ουσία, αξιοπιστία και μια νέα αρχή βασισμένη στη γνώση, στην ευθύνη και στην ελπίδα.
