Aπεβίωσε πριν λίγες μέρες η διαβόητη RBG (Ruth Bader Gingsburg), όπως την αποκαλούσαν, δικαστής του Supreme Court των Η.Π.Α., η οποία υπήρξε πριν διοριστεί δικαστής και σπουδαία δικηγόρος στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στη χώρα αυτή πολλές φορές οι Πρόεδροι επέλεξαν αναγνωρισμένου κύρους δικηγόρους του ιδιωτικού τομέα (όπως η Ruth και ο Thurgood Marshall) και όχι δικαστές για να στελεχώσουν το Ανώτατο Δικαστήριο της, κάτι που δυστυχώς στα 60 χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας ουδέποτε συνέβει, αν και τίποτα στο Σύνταγμα μας δε το εμποδίζει.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα σαν έννοια ασφαλώς είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη του ανθρώπου. Η προστασία τους είναι επίσης ο ακρογωνιαίος λίθος της ύπαρξης ενός κράτος δικαίου, που οφείλει να εξασφαλίζει ότι όλοι ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, φυλής, κοινωνικής τάξης, πολιτικής πεποίθησης και εθνικότητας απολαμβάνουν αυτά τα δικαιώματα. Θεματοφύλακας αυτών ασφαλώς είναι και η δικαστική εξουσία, η οποία ως ανεξάρτητη, αμερόληπτη και αδιάφθορη θεραπεύει κάθε παραβίαση τους.
Έχει χυθεί πολύ αίμα για να κατοχυρωθούν δικαιώματα, που σήμερα μοιάζουν να είναι αυτονόητα σε ένα ελεύθερο, δημοκρατικό κομμάτι της κοινωνίας. Όχι όμως σε όλους. Υπάρχουν δικαιώματα που δυστυχώς δεν αναγνωρίζονται εάν αφορούν τους … άλλους.
Το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη π.χ. δεν αναγνωρίζεται από πολλούς, όταν αφορά ένα κατηγορούμενο πρόσωπο π.χ. για φόνο, βιασμό, εμπορία ναρκωτικών ή σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων. Για κάποιους μοιάζει υπερβολικό να τεθούν στην ίδια μοίρα αυτοί οι άνθρωποι με άλλους κατηγορούμενους, οπότε θα τους ικανοποιούσε με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς δικηγόρο να οδηγηθούν στη κρεμάλα, τουλάχιστον. Ούτε λόγος φυσικά για την ύπαρξη του τεκμηρίου της αθωότητας.
Τα ίδια αισθήματα σε κάποιο βαθμό ισχύουν και απέναντι στους μετανάστες αλλοδαπούς που διεκδικούν δικαστικώς ικανοποίηση στα αιτήματα τους. Όλα αναφανδόν κρίνονται από μια μερίδα ιθαγενών , ως προφάσεις για να μείνουν αυτοί οι αλλόθρησκοι στη χώρα μας και να τη μολύνουν πολιτιστικά και φυλετικά. Ούτε λόγος φυσικά για την άγρια οικονομική εκμετάλλευση που τυγχάνουν κάποιοι από αυτούς. Ψιλά γράμματα.
Σε όλους αυτούς φυσικά η κορυφαία απάντηση παραμένουν τα λόγια του Martin Niemoller, ενός Γερμανού Λουθηρανού πάστορα, που μετά την πτώση των Ναζί, ίσως και από τύψεις για τη δική του στάση, είπε τα εξής «Πρώτα ήρθαν να πάρουν τους Κομμουνιστές και δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Κομμουνιστής. Μετά ήρθαν να πάρουν τους Σοσιαλιστές και τους Συνδικαλιστές, αλλά ούτε τέτοιος ήμουν, οπότε δεν μίλησα. Μετά ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, αλλά δεν ήμουν Εβραίος και δεν μίλησα. Και όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε μείνει κανείς να μιλήσει για μένα».
Όταν λοιπόν τασσόμαστε εναντίον της τήρησης των δικαιωμάτων για κάποιους ή ακόμη παραμένουμε απαθείς, τότε όταν θα έρθει η δική μας σειρά ή του συγγενή ή του φίλου μας, τότε θα αντιληφθούμε το λάθος μας.
Όταν επίσης η ίδια η δικαιοσύνη δεν απονέμεται με ένα και μόνο κριτήριο, την πιστή εφαρμογή των αρχών που καθιερώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε είναι όχι το γερό θεμέλιο του κράτους δικαίου, αλλά ο σεισμός που θα διαλύσει το όποιο οικοδόμημα υπάρχει.
Όσον αφορά τις αντιδράσεις που ξεσήκωσαν οι δημιουργίες του καθηγητή Μέσης Εκπαίδευσης, επιφυλάσσομαι για εκτενή ανάλυση. Το μόνο που θα καταγράψω προς το παρόν είναι ότι δεν έχει ανακαλυφθεί προς το παρόν μηχανισμός, που να φυλακίζει το μυαλό και τις ιδέες του ανθρώπου. Ευτυχώς.
