Μεταξύ ανάσας και ανησυχίας, ο Αύγουστος κάθε τέρμινο κουβαλάει χαρές, μνήμες και σκιές. Απλώνει το χρυσό του φως στις ζεστές καρδιές μας, χαμηλώνει τον ρυθμό της ζωής και μας καλεί να αφήσουμε για λίγο πίσω μας τις έγνοιες. Όμως, κάτω από το πέπλο της ηρεμίας, οι πολιτικές διεργασίες συνεχίζονται, τα προβλήματα παραμένουν, οι μνήμες των τραγωδιών δεν ξεθωριάζουν. Ο Αύγουστος χωράει την πανσέληνο και τα πεφταστέρια, αλλά και τις μαύρες επετείους, την μεγάλη γιορτή της Παναγίας αλλά και την αίσθηση ότι ο Σεπτέμβρης φέρνει μαζί του έναν νέο, πιο θορυβώδη κύκλο.
Μετά από έναν χρόνο γεμάτο ένταση, σκαμπανεβάσματα και καθημερινές μάχες, η καλοκαιρινή ραστώνη μοιάζει με κοινό μυστικό: για λίγες εβδομάδες, επιτρέπεται να σταματήσουμε. Οι παραλίες γεμίζουν, τα ξυπνητήρια σωπαίνουν, και οι μέρες μετρώνται σε ηλιοβασιλέματα, όχι σε ώρες εργασίας. Κι όμως, η ζωή δεν σταματά. Οι μηχανισμοί της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνίας συνεχίζουν να κινούνται, αθέατοι τις πλείστες φορές πίσω από τον θόρυβο των τζιτζικιών.
Η επικαιρότητα μοιάζει «ήπια». Πλάνα από πανηγύρια, τουρίστες με χαμόγελα, αφιερώματα σε χωριά. Όμως, πίσω από τα φώτα της βιτρίνας, συνεχίζονται συναντήσεις, λαμβάνονται αποφάσεις, σχεδιάζονται πολλά. Ο Αύγουστος είναι τελικά ήρεμος μόνο στην επιφάνεια. Και η πρόσφατη φονική και καταστροφική πυρκαγιά της ορεινής Λεμεσού δεν ξεχνιέται. Η μυρωδιά του καμένου παραμένει και η ευθύνη χάθηκε μάλλον στα μαύρα σύννεφα… Συνάμα, ο Αύγουστος φέρνει μαζί του και σκοτεινές μνήμες από την ιστορία μας. Την δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής – πληγή που δεν έχει κλείσει 51 χρόνια μετά, την άνανδρη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού το 1996, την αεροπορική τραγωδία της «Ήλιος» του 2005 – όλα θυμίζοντας πως ακόμη και στην καρδιά του καλοκαιριού, η Ιστορία κρατά τις δικές της ημερομηνίες.
Η πνευματική κορύφωση του καλοκαιριού είναι ο Δεκαπενταύγουστος – μια γέφυρα με την παράδοση, η μεγάλη γιορτή της Παναγίας των Ελλήνων με εικόνες που παραμένουν ίδιες στο πέρασμα των αιώνων, ενώ γύρω τους όλα αλλάζουν. Και σ’ όλα αυτά, η μαγεία του ουρανού. Η πανσέληνος του Αυγούστου και τα πεφταστέρια – μικρές φωτεινές γραμμές που σκίζουν τη νύχτα και μας θυμίζουν ότι μπορούμε ακόμη να κάνουμε ευχές χωρίς φόρο και χωρίς γραφειοκρατία. Είναι η στιγμή που η ραστώνη γίνεται όνειρο.
Η επιστροφή στην κανονικότητα φέτος σημαίνει και την άτυπη έναρξη της προεκλογικής περιόδου για τις βουλευτικές του 2026. Μέσα σε ένα κλίμα χαμηλής εμπιστοσύνης στους θεσμούς, έντονου καιροσκοπισμού και πολιτικού αμοραλισμού, η δημόσια συζήτηση τείνει να επικεντρώνεται στην εικόνα και την ατάκα, αφήνοντας συχνά την ουσία στην άκρη.
Ο Σεπτέμβριος θα φέρει πίσω όλα όσα αφήσαμε να περιμένουν: εκκρεμότητες, προβλήματα, αποφάσεις. Η αξία της καλοκαιρινής ραστώνης θα κριθεί τότε – αν ήταν δημιουργική ανάπαυλα ή απλώς μας βύθισε σε αδράνεια. Ο Αύγουστος θα μείνει πίσω, με το φως του, την αλμύρα του, τους ήχους του καλοκαιριού. Και εμείς, ανανεωμένοι ή κουρασμένοι από την ανεμελιά, θα πρέπει να συνεχίσουμε.
Καλό καλοκαίρι.
