Δυστυχώς, ο αφορισμός των Κυπρίων φοιτητών και η συνεπακόλουθη στιγματοποίηση τους, ως εκείνων, «που αν έρχονταν πίσω, θα μας σκότωναν», εξακολουθεί να παραμένει μια ανοικτή και αιμορραγούσα κοινωνική πληγή. Και παρά το ότι ουδέποτε μου άρεσε να γίνομαι μάντης κακών, εντούτοις προβλέπω, πως αν η πληγή αυτή δεν κλείσει άμεσα και μάλιστα, με την έκφραση μιας ανεπιφύλακτης απολογίας, τότε οι αρχιτέκτονες του ονείδους, θα περάσουν στην ιστορία του τόπου αυτού, ως η προσωποποίηση της διαβολής.
Η δικαιολογία που προβλήθηκε προς υποστήριξη αυτού του Συνταγματικού αλλά και ανθρωπιστικού εγκλήματος, ήταν δήθεν η «δημόσια υγεία». Μια δικαιολογία, σκιώδης και διφορούμενη, αλλά και η οποία, αφήνει να πλανάται η εντύπωση, πως η τυχόν επιστροφή των φοιτητών στην πατρίδα τους, θα έθετε την υγεία των εδώ υπολοίπων, σε κάποιου είδους, μέγα και θανάσιμο κίνδυνο. Ένα «κίνδυνο» όμως, τον οποίο, μυστηριωδώς, ουδείς μας έχει μέχρι σήμερα εξηγήσει. Όπως που να μην μπορούν ή να μην θέλουν να μας εξηγήσουν τον «κίνδυνο» αυτό. Με επιστημονική βεβαίως τεκμηρίωση
Αν, λέω εγώ ο αδαής, οι φοιτητές μας επέστρεφαν και υποβάλλονταν σε τεστ κατά την άφιξή τους στο αεροδρόμιο, και εν δε συνεχεία, αν έμπαιναν σε υποχρεωτική καραντίνα σε ένα από τα δεκάδες άδεια ξενοδοχεία που διαθέτουμε, ποιος θα ήταν ο κίνδυνος για την υγεία, εμάς των υπολοίπων; Στο κάτω κάτω, δεν έχω ακούσει κάποιον να λέει, πως έστω και ένας εκ των φοιτητών, ήταν τότε, φορέας του ιού. Απεναντίας, οι φορείς κυκλοφορούν στις υπεραγορές. Εκεί που πάμε όλοι.
Και τούτα ασφαλώς τα λέω, διότι αν η απάντηση στο ερώτημα που έθεσα πιο πάνω, είναι πως με ένα τέτοιο απλό χειρισμό των φοιτητών, δεν θα κινδύνευε η «δημόσια υγεία», τότε ενδεχομένως να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την χειρότερη κυβερνητική τράμπα, στην ιστορία του τόπου μας. Ίσως ακόμα και να μιλούμε για απόπειρα κοινωνικής εξαπάτησης, από τους νυν κυβερνόντες. Και τούτο διότι, κάτι τέτοιο θα σήμαινε, πως παρά τις εκκωφαντικές προειδοποιήσεις, το κράτος μας ήταν εντελώς απροετοίμαστο στο να διαχειριστεί τα των πολιτών του, αλλά και πως χειρότερα, προκειμένου να συγκαλύψει την ανετοιμότητα και την ανεπάρκεια του , θυσίασε κάποιους πολίτες του και εξαπάτησε τους υπόλοιπους, σπέρνοντας ανάμεσα μας, ένα εντελώς αδικαιολόγητο φόβο. Και όλα τούτα, διότι το κράτος, δεν είχε έτοιμους από πριν, επαρκείς χώρους καραντίνας για τους φοιτητές.
Και δυστυχώς, τα πράγματα δεν σταματούν εδώ. Προκειμένου να μείνουν οι φοιτητές «εκεί» και να συγκαλυφθεί η ανετοιμότητα εδώ, έπρεπε οπωσδήποτε να παρακαμφθούν και οι απόλυτες πρόνοιες του Άρθρου 14 του Συντάγματος. Του υπέρτατου μας Νόμου. Το Άρθρο αυτό ορίζει ξεκάθαρα, πως δεν μπορεί να απαγορευθεί η είσοδος σε πολίτη στην Δημοκρατία, όποιες και αν είναι οι περιστάσεις που επικρατούν εδώ. Το δικαίωμα του καθενός μας να μπαίνει σπίτι του, είναι – λέει το Σύνταγμα – απόλυτο.
Έτσι, και προκειμένου να παρακάμψουν τον Νόμο και το Σύνταγμα, οι κυβερνόντες επινόησαν το περίφημο «χαρτί υγείας». Ξέροντας εκ των προτέρων, πως η εξασφάλιση του από τους φοιτητές μας, θα ήταν αδύνατη. Και με τον τρόπο αυτό, κατάφεραν και κράτησαν τους φοιτητές εκτός και την ανεπάρκεια τους μυστική. Προκειμένου δε να μείνει κρυφή η ανεπάρκεια και η παραβίαση του Συντάγματος, οι κυβερνόντες έσπειραν ανάμεσα μας, ένα αδικαιολόγητο φόβο. Κάτι αντίστοιχο του ρατσισμού ή της ξενοφοβίας.
Έκδηλα , αν ο συλλογισμός μου είναι βάσιμος, τότε ως εδώ μιλούμε για ένα αδικαιολόγητα ανέτοιμο κράτος, το οποίο προκειμένου να συγκαλύψει την ανετοιμότητά του, καταστρατήγησε το Σύνταγμα, αφόρισε πολίτες του και εξαπάτησε τους υπόλοιπους.
Κάποιοι, οξυδερκείς είδαν τον κόλαφο και ξεκίνησαν, τότε, να γράφουν. Μιλούσαν θυμάμαι για Ανθρώπινα Δικαιώματα και για κατάργηση του Συντάγματος. Το Σύνταγμα βλέπετε δεν είναι ένα βιβλίο. Είναι η περιγραφή της υπόστασης μας σαν άνθρωποι. Είναι το μόνο όπλο του πολίτη απέναντι στο κράτος.
Τα γραφόμενα όμως των προνοητικών, βρήκαν αντιμέτωπο τον Γενικό Εισαγγελέα. Τον νομικό σύμβουλο του κράτους και πρώην δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Δεν μπορώ ασφαλώς να γνωρίζω, κατά πόσο ο κ. Κληρίδης συνέδραμε ως νομικός στην επινόηση του «χαρτιού υγείας» ή ποια είναι η συμμετοχή του στα όσα περιγράφω πιο πάνω, αλλά οι δημόσιες δηλώσεις του επί του θέματος, με ανησυχούν πολύ. Και κάθε φορά που βλέπω νέα του δήλωση, ανησυχώ ακόμα περισσότερο. Με κάνουν να νιώθω, πως ο Γενικός Εισαγγελέας, προσπαθεί να κρατήσει κάτι κρυφό.
Αρχικά λοιπόν, ο Γενικός Εισαγγελέας και νομικός σύμβουλος του κράτους, επιχείρησε να υποβαθμίσει τις τεκμηριωμένες ανησυχίες που εξέφραζαν οι συνάδελφοι μου περί της καταστρατήγησης του Συντάγματος από την Κυβέρνηση. Τις χαρακτήρισε τότε, ως «εξ ανέσεως θεωρίες», υποστηρίζοντας παράλληλα, τον αφορισμό των φοιτητών. Ήταν τότε, που μίλησε για την «νομικά υποφερτή λύση», προκειμένου όπως είπε, να «σωθεί η πατρίδα» μας, από κάτι. Κάτι, το οποίο ουδέποτε εξήγησε. Άφησε και εκείνος, ένα γενικό φόβο να πλανάται.
Με κάθε σεβασμό, ουδεμία παραβίαση του Συντάγματος είναι, ή μπορεί έστω να περιγράφεται από ένα νομικό και δη ένα πρώην δικαστή, ως «υποφερτή». Όχι τουλάχιστο σε ένα πραγματικό κράτος δικαίου. Πόσο μάλλον δε, όταν η «λύση», δεν συναρτάται πράγματι με την δημόσια υγεία, αλλά με πρόβλημα, κρατικής ανεπάρκειας και προσπάθειας συγκάλυψης της.
Λίγο καιρό αργότερα, και χωρίς ο ίδιος στο μεταξύ, να είχε εκφέρει δημόσια μια δική του, τεκμηριωμένη νομική άποψη για το Άρθρο 14, ο κ. Κληρίδης επανήλθε κάπως δριμύτερος και κάλεσε τους δικηγόρους που αμφισβητούσαν, να σιωπήσουν. Να μην εκφέρουν τις απόψεις τους. Κάτι τέτοιο, είπε, θα μπορούσε να γίνει, στο μέλλον αλλά όχι τώρα. Περιέγραψε δε τους χειρισμούς της κυβέρνησης, ως «μέτρα ζωής και θανάτου» και εξέφρασε την άποψη, πως η Κυβέρνηση ήξερε καλύτερα, από εκείνους που διαφωνούσαν με τις ενέργειες της.
Με κάθε σεβασμό και πάλι, αν η Κυβέρνηση ήξερε όντως καλύτερα, τότε η πανδημία, δεν θα την εύρισκε τόσο απροετοίμαστη στην υποδοχή των πολιτών της, ούτε και ο Υπουργός της Υγείας της, θα μιλούσε δημόσια για «μια απλή γρίππη». Αν η κυβέρνηση ήξερε όντως καλύτερα, τότε οι γιατροί και οι νοσοκόμοι του δημοσίου τομέα, δεν θα αρωστούσαν ο ένας μετά τον άλλο, λόγω έλλειψης ενημέρωσης ή ειδών ατομικής προστασίας. Τα δε νοσοκομεία μας, δεν θα γινόντουσαν, εστίες μετάδοσης του ιού. Έστω και τηλεόραση να έβλεπε η Κυβέρνηση, θα παρατηρούσε, όπως και εμείς οι αδαείς, πως οι Κινέζοι γιατροί και νοσοκόμοι, ντύνονταν σας αστροναύτες.
Διερωτώμαι όμως και για κάτι άλλο. Ζωής ή θανάτου ποιου; Μήπως εν τέλει της Κυβέρνησης και των συμβούλων της; Διότι αν χορηγούσαμε εμείς, ως κράτος το τεστ στους φοιτητές και αν τους βάζαμε σε καραντίνα, τότε λέω εγώ, δεν θα κινδύνευε η ζωή κανενός. Αλλά και γιατί να το συζητήσουμε μετά; Είναι σαν να πηγαίνω σε ένα εστιατόριο και το γκαρσόνι μου φέρνει ένα πιάτο γεμάτο λύματα. Θα τα φάω πρώτα και μετά θα παραπονεθώ;
Η ελευθερία του λόγου, δεν είναι τυχαία που έχει καταταχθεί ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Είναι το βασικότερο προπύργιο του πολίτη απέναντι στον κυβερνητικό εμπαιγμό και την συσκότιση. Την συγκάλυψη. Είναι εκεί για να ελέγχει, να επικρίνει, να αποκαλύπτει και να διορθώνει. Και είναι ακριβώς γι’ αυτό, που τα δικτατορικά και άλλα διεφθαρμένα καθεστώτα, την απεχθάνονται και την καταστέλλουν. Για να μένουν κρυφά τα αίσχη τους. Και είναι γι’ αυτό, που με ανησυχούν οι δηλώσεις του Γενικού Εισαγγελέα.
Προσωπικά, δεν πιστεύω πως ο Γενικός Εισαγγελέας ήταν ο αρχιτέκτονας των όσων περιέγραψα πιο πάνω, και τούτο, παρά το ότι, τα λεχθέντα του, θα μπορούσαν να κάμουν κάποιο να σκεφτεί κάτι τέτοιο. Τον παρακαλώ όμως, να διαβάσει ξανά το προοίμιο της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την ελευθερία του λόγου.
Και ναι, είναι όντως θλιβερό, για να μην πω αδιανόητο, να υποχρεώνεται κάποιος να προσφύγει στα δικαστήρια, προκειμένου να του «επιτραπεί» η είσοδος στην πατρίδα του. Επί τούτου, συμφωνώ απόλυτα με τον Γενικό Εισαγγελέα. Θλιβερότερο όμως θεωρώ, το να εμφανίζεται ο Γενικός Εισαγγελέας στην δικαστική αυτή διαδικασία, και να φέρνει ένσταση στην επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια τους.
