Η βρετανική σειρά στο Netflix καταγράφει ιστορία, για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι η σκηνοθετική μέθοδος που ακολουθήθηκε, με ένα ενιαίο, συνεχόμενο, χωρίς «κοψίματα» πλάνο / λήψη, που κρατά την συνέχεια και την αγωνία για τον θεατή, με σύγχρονες μεθόδους κινηματογράφησης, ως επίσης και η δεινότητα των πρωταγωνιστών στην ηθοποιία. Το παρόν δεν ασχολείται με αυτήν την ευφυή μέθοδο, η οποία όμως αναγνωρίζεται, αλλά με το κοινωνικό περιεχόμενο της σειράς που έχει συνταράξει, σύμφωνα με τις κριτικές, το κοινό. Μάλιστα, στο Ηνωμένο Βασίλειο, το «Adolescence» έχει ήδη συζητηθεί στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, με τον Βρετανό Πρωθυπουργό να αναφέρει ότι παρακολούθησε την σειρά με τα παιδιά του, ενώ έχει ξεκινήσει χιλιάδες συζητήσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Για όσους δεν έχουν ακολουθήσει την σειρά, αυτή αναφέρεται σε μια δολοφονία 13χρόνης που αποδίδεται σε ένα συμμαθητή της. Εκείνο που τονίζεται, μέσω της σειράς, είναι οι επιπτώσεις και οι προεκτάσεις αυτού του γεγονότος, στο ίδιο το άτομο (ανήλικος), στην οικογένειά του, στην τοπική κοινωνία, αναδεικνύοντας παράλληλα ζητήματα όπως το bullying, την ενδοοικογενειακή βία (μέσα από την ιστορία του πατέρα του 13χρόνου), έννοιες της αρρενωπότητας, μισογυνισμός, την επίδραση των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης στις διαπροσωπικές σχέσεις των εφήβων, τις ευθύνες των γονέων, τις οικονομικές ανάγκες που αναγκάζουν τους γονείς να αποξενώνονται από τα παιδιά τους για να τους παρέχουν τις σύγχρονες διευκολύνσεις και, γενικότερα, τις σύγχρονες κοινωνίες.
Συνταρακτικά τα μηνύματα, τα οποία, όμως, είναι ήδη, δυστυχώς, γνωστά. Ο εκφοβισμός (bullying) είναι κάτι που ασχολήθηκα σε επαγγελματικό επίπεδο και τυγχάνει να γνωρίζω πολλές τραγικές ιστορίες που κατέληξαν σε τραγωδίες, χρησιμοποιώντας πολύ «διπλωματική» γλώσσα για να τις περιγράψω. Σε αυτές τις τραγωδίες ενυπάρχουν υποκείμενα κοινωνικά ζητήματα, τις πλείστες φορές. Τα δε στατιστικά επί του συγκεκριμένου προβλήματος είναι συνταρακτικά, όπως, για παράδειγμα, στατιστικά που αφορούν την σεξουαλική κακοποίηση και τον σχολικό εκφοβισμό.
Ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα που προκύπτουν είναι η άγνοια που υπάρχει για τους κινδύνους, τους συμβολισμούς και τις προεκτάσεις της χρήσης των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης από ανήλικους. Βασικός κανόνας είναι ότι πρέπει να υπάρχει έλεγχος, ειδικά όσον αφορά στην προσβασιμότητα που νομικά καλύπτεται με συγκεκριμένο πλαίσιο, το οποίο δεν ακολουθείται. Για να αντιληφθούν οι ενήλικες τον βασικό κανόνα, θα πρέπει πρώτα να αντιληφθούν τα νέα δεδομένα που προκύπτουν από την ανεξέλεγκτη χρήση των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, μέσω των οποίων οι ανήλικοι επικοινωνούν, με την δική τους γλώσσα, όπως παρουσιάζεται (και αποτελεί γεγονός) στην προκείμενη σειρά, επηρεαζόμενοι, ενίοτε, από «ινφλουενσερς» και «challenges», αλλά και από την ευρύτερη κατάσταση της κοινωνίας στην οποία ζουν και την επαύριο θα κληθούν να αναλάβουν.
Και στο τέλος, ποιος φταίει; Το πολιτικό μας σύστημα, η απαξίωση των θεσμών, η αποξένωση, οι οικονομικές συνθήκες, οι διαφορές μεταξύ της χαμηλής και μεσαίας τάξης και της ανώτερης, το εκπαιδευτικό σύστημα, οι κοινωνικές υπηρεσίες και η κοινωνία; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες και ούτε έτοιμες. Είναι, όμως, απαντήσεις που πρέπει να εξεταστούν σε ένα συντονισμένο, συγκροτημένο και επιστημονικό πλαίσιο που οφείλει να δώσει λύσεις. Μέχρι τότε, κάθε φορά που μια σειρά, ή ένα περιστατικό νεανικής παραβατικότητας, ή γεγονότα που μας ενοχλούν, θα γίνονται τροφή προς σκέψη, περιστασιακά και εφήμερα, χωρίς τα οποιαδήποτε «κοψίματα» και χωρίς να ποιείται το απαραίτητο ήθος. Και με emojis που ενδεχομένως να μην καταλάβουμε ποτέ…
