Tα Kράτη Mέλη της ΕΕ “απαγορεύεται να αποκλείουν ερμηνευτές που είναι υπήκοοι χωρών εκτός ΕΟΧ από το δικαίωμα ενιαίας και εύλογης αμοιβής για την αναπαραγωγή ηχογραφημένης μουσικής”, απεφάνθη σήμερα το Δικαστήριο της ΕΕ. Συγκεκριμένα με σημερινή του απόφαση το ΔΕΕ ξεκαθαρίζει ότι “το δίκαιο της Ένωσης απαγορεύει σε ένα κράτος μέλος να αποκλείει ερμηνευτές ή εκτελεστές που είναι υπήκοοι χωρών εκτός του ΕΟΧ από το δικαίωμα ενιαίας και εύλογης αμοιβής για την αναπαραγωγή ηχογραφημένης μουσικής”, κρίνοντας επί υπόθεσης της ιρλανδικής εταιρείας συλλογικής διαχείρισης δικαιωμάτων ορισμένων ερμηνευτών ή εκτελεστών.
Συγκεκριμένα το ΔΕΕ εξηγεί ότι οι επιφυλάξεις που κοινοποιούνται από τρίτα κράτη σύμφωνα με τη συνθήκη για τις παραστάσεις και τα φωνογραφήματα του Παγκόσμιου Οργανισμού Διανοητικής Ιδιοκτησίας (WIPO) (WPPT) δεν περιορίζουν από μόνες τους το δικαίωμα αυτών των ερμηνευτών από τρίτα κράτη σε μια ενιαία δίκαιη αμοιβή στην ΕΕ. Όπως επισημαίνει, μολονότι αυτοί οι περιορισμοί μπορούν να επιβληθούν από τον νομοθέτη της ΕΕ, υπό τον όρο ότι συνάδουν με το δικαίωμα στην πνευματική ιδιοκτησία, το οποίο προστατεύεται από τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οδηγία 2006/115 δεν περιέχει τέτοιος περιορισμός και, επομένως, αποκλείει ένα κράτος μέλος από το να περιορίζει το δικαίωμα σε μια ενιαία δίκαιη αμοιβή για ερμηνευτές και παραγωγούς που είναι υπήκοοι τρίτων κρατών. Επιπλέον, το Δικαστήριο διευκρινίζει ότι η οδηγία 2006/115 αποκλείει επίσης μόνο τον παραγωγό του οικείου φωνογραφήματος που λαμβάνει αμοιβή, χωρίς να τη μοιραστεί με τον ερμηνευτή που συνέβαλε στο φωνογράφημα αυτό.
Το Δικαστήριο δηλώνει, πρώτον, ότι το δικαίωμα σε μια ενιαία δίκαιη αμοιβή διασφαλίζει την εφαρμογή του WPPT στο δίκαιο της ΕΕ και δεν μπορεί να περιοριστεί από τον εθνικό νομοθέτη αποκλειστικά στους υπηκόους των κρατών μελών του ΕΟΧ.
Δεύτερον, το Δικαστήριο εξηγεί ότι οι επιφυλάξεις που κοινοποιούνται από τρίτα κράτη στο πλαίσιο του WPPT δεν οδηγούν από μόνες τους σε περιορισμούς του δικαιώματος σε μία και μόνη δίκαιη αμοιβή για τους υπηκόους αυτών των τρίτων κρατών. Σύμφωνα με το Δικαστήριο, η ανάγκη διασφάλισης δίκαιων συνθηκών συμμετοχής σε ηχογραφημένη μουσική μπορεί να δικαιολογήσει τον περιορισμό του δικαιώματος σε μία και μόνη δίκαιη αμοιβή. Ωστόσο, αυτό το δικαίωμα που σχετίζεται με τα πνευματικά δικαιώματα αποτελεί δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας που προστατεύεται από τον Χάρτη. Κατά συνέπεια, οποιοσδήποτε περιορισμός στην άσκηση αυτού του δικαιώματος πρέπει να προβλέπεται από το νόμο με σαφήνεια και ακρίβεια, σύμφωνα με τις διατάξεις του εν λόγω Χάρτη. Σύμφωνα με το Δικαστήριο, η απλή ύπαρξη επιφύλαξης βάσει του WPPT δεν πληροί αυτήν την απαίτηση. Επομένως, εναπόκειται αποκλειστικά στον νομοθέτη της ΕΕ, ο οποίος έχει αποκλειστική εξωτερική αρμοδιότητα στο θέμα, να αποφασίσει για έναν τέτοιο περιορισμό.
Τρίτον, το Δικαστήριο εκτιμά ότι από την ίδια τη διατύπωση της οδηγίας 2006/115 προκύπτει ότι τόσο οι ερμηνευτές όσο και οι παραγωγοί φωνογραφημάτων δικαιούνται μία και μόνη δίκαιη αμοιβή, καθώς η αμοιβή αυτή «μοιράζεται» μεταξύ τους. Επομένως, η διάταξη αυτή απαγορεύει στο δίκαιο ενός κράτους μέλους να αποκλείει τον ερμηνευτή από μια ενιαία δίκαιη αμοιβή.
Πηγή : ΚΥΠΕ
