Σίγουρα οι στιγμές που καλούμαστε να διανύσουμε είναι πολύ διαφορετικές από την καθημερινή μας πραγματικότητα. Πολλά τα ερωτήματα των πολιτών και δυστυχώς όχι και τόσο διαθέσιμες ή και άμεσες οι απαντήσεις των αρμόδιων αρχών και του κρατικού μηχανισμού, όσο αφορά το θέμα των ενοικίων.
Ένα από τα άμεσα προβλήματα που καλούνται να αντιμετώπισουν, τόσο ιδιώτες, οι οποίοι ενοικιάζουν για σκοπούς κατοικίας, αλλά και για εμπορικούς σκοπούς είναι το θέμα της καταβολής των ενοικίων για την περίοδο την οποία διαρκεί η παρούσα κατάσταση. Δυστυχώς το ζήτημα των ενοικίων δεν είναι και ούτε μπορεί ή πρέπει κανένας να το αντιμετωπίσει με τρόπο επιπόλαιο.
Η σχέση Ενοίκιαστη – ιδιοκτήτη – κράτους είναι σχέση η οποία διατηρεί αρμονία τόσο σε κοινωνικό αλλά κυρίως σε οικονομικό επίπεδο.Είναι εύλογες οι ανησυχίες όλων για το θέμα, όμως είναι καλά όλοι ανεξαιρέτως να διατηρήσουμε τόσο την ψυχραιμία μας αλλά και την καλή μας θέληση, με απώτερο σκοπό την όσο πιο ανώδυνη έξοδο όλων από τα νέα δεδομένα της εποχής και τα οποία θέλουμε όλοι να ελπίζουμε ότι είναι κάτι προσωρινό.
Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν ξέρει τι θα γίνει, ποια θα είναι η τελική έκβαση της κατάστασης, τι επίπτωση θα έχει στην οικονομία, την αγορά ή οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με τα ζητήματα που εχουν εγερθεί μέσα από αυτή την νέα πρόκληση.
Όσον αφορά όμως το συγκεκριμένο θέμα των ενοικίων το Κράτος οφείλει νομοθετικά να ρυθμίσει το θέμα όσο πιο άμεσα γίνεται, δια αποφύγη πιθανής αστικής ευθύνης και την πιθανή καταβολή αποζημιώσεων.
Ο λόγος για τον οποίο επείγει η ρύθμιση του πιο πάνω θέματος, είναι οι πιθανές νομικές επιπτώσεις που μπορεί να φέρει η σημερινή κατάσταση. Αυτό μπορεί να εχει τόσο κοινωνικά αλλά και πολιτικά ζητήματα, ανωμαλία και πιθανή ρήξη του κοινωνικού ιστού, γι’αυτό και παραθέτω τις πιο κάτω απόψεις.
Οι κανόνες που καθορίζουν την σχέση ενοικιαστή – ιδιοκτήτη είναι τόσο νομοθετικά ρυθμισμένες όσο και νομολογιακά. Πολλές φορές το θέμα, δυστυχώς, δεν είναι ανθρωπιστικό αλλά αυστηρά νομοτεχνικό και αυτό πολλές φορές έχει καταλυτικό χαρακτήρα στην διένεξη των μερών.
Το πρόβλημα οφείλεται σε μέγιστο βαθμό στον περιορισμό των δικαστών στη δυνατότητα άσκησης της διακριτικής του ευχέρειας καθώς πολλές φορές η νομοθεσία και νομολογία υπερτερούν του παράγοντα “Άνθρωπος” και “Κατανόηση”.
Σαν αποτέλεσμα του πιο πάνω λογισμού είναι αναμφίβολο καποιος να μην μπορεί να δει το πρόβλημα το οποίο αναδύεται εντός της νέας πραγματικότητας.
Σύντομα εκτός εάν ρυθμιστεί το θέμα, τότε θα ακολουθήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση από παρενέργειες που κανένας δεν θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί.
Οι ενοικιαστές σε περίπτωση που αδυνατούν να καταβάλουν το ενοίκιο ή μέρος αυτού, τότε οι ιδιοκτήτες εάν βασίζονται στα ενοίκια αυτά είτε για αλλες οικονομικές υποχρεώσεις είτε για διαβίωση θα αντιμετώπισουν και εκείνοι αναπόφευκτα προβλήματα με αποτέλεσμα περαιτέρω ερωτηματικά, ανησυχίες και διατάραξη της κοινωνικής εξίσωσης. Αυτοί μη έχοντας άλλη διέξοδο θα διαφύγουν στην Δικαιοσύνη και αυτό πάλι με την έλλειψη νομοθετικής ρυθμίσης θα έχει σαν αποτέλεσμα την δημιουργία ακόμα περαιτέρω διχόνοιας, κοινωνικό χάος και διαχωρισμό σε μια περίοδο που η κατάσταση απαιτεί ομόνοια.
Μοναδικός λόγος η τεχνοκρατικη φύση του δικαστικού επαγγέλματος, όπως μου ανέφερε κάποιος φίλτατος φίλος δικαστής. Μπορεί να έχει ρυθμίστει η μη εκτέλεση η καταχωρήση αιτήσεων ανάκτησης κατοχής μέχρι τον Μάιο αλλά αυτό δεν είναι παρά μόνο μια μικρή παράμετρος της μεγαλύτερης εξίσωσης που συνιστά το θέμα. Πρέπει να γίνει ολοκληρωτικό σχέδιο σχετικά με την οικονομική διαβίωση των πολιτών και το πιο σημαντικό να διαφυλαχτεί η κοινωνικοοικονομική ισορροπία.
Συμπέρασματικα, είναι εμφανές ότι το ζήτημα χρήση άμεσης ρύθμισης και με την σοβαρότητα που απαιτεί η κατάσταση. Στο ζήτημα αυτό θα πρέπει να ληφθεί υπόψη τόσο η κατάσταση του Ενοικιαστή, ιδιοκτήτη, οικονομικές και αλλες υποχρεώσεις αμφότερων των μερών και να γίνουν οι κατάλληλες προνοιες για ομαλοποίηση μια πιθανής κοινωνικοοικονομικής κατάστασης άνευ προηγούμενου. Σε διαφορετική περίπτωση το αποτέλεσμα ίσως να είναι χωρίς επιστροφή
