Όταν πριν κάποιες μέρες έγραφα το Νόμο της Φύσης, ευσεβοποθούσα ο αδαής, πως ο Καπετάνιος θα άκουε τις σκέψεις μου και πως θα επέστρεφε επιτέλους στο πηδάλιο. Αντ’ αυτού, νιώθω πως ο Καπετάνιος κρύφτηκε ακόμα πιο βαθιά. Σχεδόν εξαφανίστηκε.
Δεν ξέρω αν κρύφτηκε, φοβούμενος μήπως και τον προσβάλει ο αόρατος εχθρός ή αν τον στοιχειώνουν οι ερινύες για τους φοιτητές που αφόρισε, αλλά ξέρω, πως ο Καπετάνιος μας κρύφτηκε. Και ξέρω επίσης, πως σε ένα καπετάνιο που κρύβεται την ώρα της φουρτούνας, δεν αρμόζει ο τίτλος αυτός. Τις ώρες της κρίσης, θα έπρεπε να ήταν στο πηδάλιο. Όχι στις σωσίβιες λέμβους.
Στην Αγγλία, ο δικός τους καπετάνιος, τραυματίστηκε από τον εχθρό. Όμως εκείνος δεν εγκατέλειψε το πηδάλιο και δεν κρύφτηκε.Έτσι συμπεριφέρονται οι ηγέτες. Τον βλέπουν οι ναύτες του κάθε μέρα στο πηδάλιο και εμψυχώνονται. Τους μιλά. Τους εξηγεί. Τους καθοδηγεί σε αυτό το παγκόσμιο και επώδυνο, άγνωστο. Τους ενώνει έναντι στον εχθρό. Δεν τους διαχωρίζει και δεν τους απειλεί. Τους κάνει να νιώθουν πως ζουν σε κράτος. Εμάς ο δικός μας κρύφτηκε. Θα στείλει, λέει, στους αφορισμένους τρόφιμα. Πόσο θα ήθελα πραγματικά να του τα στείλουν όλοι πίσω. Δεν φτάνει που τους στερήσαμε την πατρίδα τους και που τους προσφυγοποιήσαμε, τώρα προσπαθούμε να τους στερήσουμε και την αξιοπρέπεια. Όμως ενός κακού μύρια έπονται. Ναι μεν όλα έχουν την αξία τους, αλλά υπάρχουν αξίες που δεν εξαγοράζονται.
Τους «εκεί» λοιπόν τους ξεφορτωθήκαμε. Βρήκαμε τη «νομικά υποφερτή λύση» για εκείνους. Ίσως τώρα, να πρέπει να βρούμε τρόπο, να ξεφορτωθούμε και τους «εδώ». Αυτούς που δεν καταλαβαίνουν από μέτρα και απειλές. Όλους εκείνους που στέλνουν τα άσκοπα SMS διότι πνίγονται. Εκείνους που δεν καταλαβαίνουν από διαγγέλματα. Τους νέους εχθρούς του κράτους.
Σκεφτόμουν λοιπόν ως λύση, να στήναμε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, στα πρότυπα του Άουσβιτς και όποιος πνίγεται να τον κλειδώνουμε μέσα. Εκεί δεν θα νιώθει την μοναξιά του εγκλεισμού. Όποιος πάει να αγοράσει ένα ψωμί χωρίς, να στείλει SMS, πάλι μέσα. Το ίδιο και για όσους παραπονιούνται για τα μέτρα. Όσους μιλούν. Έτσι λειτουργούσε το Άουσβιτς. Η τελική λύση.
Υπάρχει όμως και μια άλλη λύση.Την οποία για κάποιο λόγο, δεν την σκέφτηκαν, ούτε ο Καπετάνιος, ούτε οι δορυφόροι του. Η λύση που προτείνω, είναι απλή. Πρακτική και εύκολη. Να βγει ο Καπετάνιος από το αμπάρι και να αναλάβει το πηδάλιο.
Να εξηγήσει στον κόσμο, ξανά και ξανά, την κρισιμότητα των ημερών. Τη σημασία του περιορισμού. Την αναγκαιότητα του. Να μεταδώσει στον κόσμο τα λάθη που έκαναν άλλες χώρες και που τώρα βουλιάζουν. Αντί να μπαίνει η αστυνομία στα σπίτια μας και να μας ελέγχει, θα μπορούσε να έμπαινε ευπρόσδεκτα, ο ίδιος ο Καπετάνιος. Η σύγχρονη τεχνολογία του το επιτρέπει. Μέσω της τηλεόρασης, των ραδιοφώνων, και των ηλεκτρονικών Μ.Μ.Ε. Να εμπεδώσει στον κόσμο πως το κράτος, δεν είναι ο εχθρός απέναντι, αλλά σύμμαχος και αρωγός. Να μεταδώσει πως κάθε ένας που αρρωστά, μπορεί να σκοτώσει άλλους. Ανθρώπους που αγαπά. Να εξηγήσει την ανάγκη για την ύπαρξη διαθέσιμων κλινών στις εντατικές μονάδες. Τους αριθμούς. Έχει πολλά να πει ο Καπετάνιος προς τον κόσμο. Και για να τον ακούσουν όλοι, θα πρέπει να τα πει ξανά και ξανά. Να απευθυνθεί στον πατριωτισμό των Κυπρίων, στη λογική των περισσοτέρων. Στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις… Αρκεί να εξηγήσει στον κόσμο του λόγους. Έτσι κάνουν οι ηγέτες.
Δεν μπορεί ο Καπετάνιος, να διατάσσει μόνο μέτρα, τα οποία παραβιάζουν το ένα Ανθρώπινο Δικαίωμα μετά το άλλο και να περιμένει, απλώς, υπακοή. Αυτοί που δεν υπακούν στα μέτρα, το κάνουν φρονώ, γιατί δεν καταλαβαίνουν την σοβαρότητα της κατάστασης. Και κάποιος πρέπει να τους την εξηγήσει. Ξανά και ξανά. Οι δε υπόλοιποι που καταλαβαίνουν, δεν θέλουν εξώδικα και ρουφιάνους για να συνετιστούν. Συνετίζονται αυτόβουλα για τη δική τους προστασία και επειδή αγαπούν τους γύρω τους. Δεν έχει νόημα να λαμβάνονται μέτρα κατά των πολλών, προκειμένου να συνετιστούν οι λίγοι. Η δε αναρχία γεννάται , όταν απουσιάζει το κράτος.
Ο Καπετάνιος λοιπόν θα πρέπει να εμφανιστεί και να μιλήσει με τους λίγους για να τους εξηγήσει. Θα πρέπει όμως να μιλήσει και με τους πολλούς. Όλους εκείνους που δικαιολογημένα ανησυχούν για το μέλλον. Τις δουλειές τους. Την επιβίωση τους. Όλους εκείνους που πλέον νιώθουν πως το απροετοίμαστο κράτος τους, έχει καταρρεύσει και πως έχουμε μετατραπεί σε μια χρυσοπράσινη ζούγκλα, πραγματικά ριγμένη στο πέλαγος. Σε ένα τεράστιο Άουσβιτς. Ίσως λεν κάποιοι εξ αυτών, ο Καπετάνιος να κρύφτηκε διότι δεν ξέρει τι να πει. Όφειλε όμως να ήξερε και είναι πολλά αυτά που οφείλει να πει. Τόσο για το σήμερα αλλά και για το αύριο. Ειδάλλως ας παραδώσει το πηδάλιο όσο είναι ακόμα νωρίς. Αν δεν ξέρει πως να κυβερνήσει το πλοίο στην φουρτούνα, ας μην το βυθίσει.
