Όταν η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με την οργή της Φύσης, οι ηγέτες της δοκιμάζονται. Όπως ακριβώς θα δοκιμαζόταν ένας καπετάνιος, το πλοίο του οποίου βρέθηκε, στο μάτι του κυκλώνα. Το πως και το γιατί βρέθηκε το πλοίο στο μάτι του κυκλώνα, δεν είναι του παρόντος. Αν επιβιώσουμε την φουρτούνα, αυτό θα είναι του μέλλοντος. Αν όχι, του παρελθόντος. Του παρόντος, είναι ο ηγέτης και διαχείριση της κρίσης.
Ο καπετάνιος μας λοιπόν καλείται να λάβει αποφάσεις. Πολλές εκ των οποίων, της στιγμής. Δύσκολη η θέση του καπετάνιου, αλλά εκείνος ζήτησε να του δοθεί η θέση αυτή. Πίστευε προφανώς, πως ήταν ικανός και κατάλληλος να διαχειριστεί την κρίση. Και ασφαλώς, είναι υπόχρεος να την διαχειριστεί. Ώρα να αποδείξει αν είναι όντως ηγέτης.
Ήδη λήφθηκαν κάποιες αποφάσεις από τον καπετάνιο. Πρώτα πετάξαμε από το πλοίο τους φοιτητές, για να μειωθεί το φορτίο. Το μέλλον αυτού του τόπου, θεωρήθηκε αναλώσιμο. «Νομικά υποφερτή λύση» κατά τον Γενικό Εισαγγελέα. Πάλι καλά που δεν θυμηθήκαμε το «πας μη Έλλην, βάρβαρος εστί», διότι θα το αδειάζαμε το πλοίο. Δεν ξέρω αν ο καπετάνιος σκέφτηκε καλά τις συνέπειες αυτής του της απόφασης, αλλά ξέρω πως αν δεν την ανακαλέσει σύντομα, η ιστορία θα είναι ανελέητη μαζί του. Το βάρος της έκρηξης στο Μαρί, θα φαντάζει πούπουλο.
Με μια άλλη απόφαση, οι ναύτες του πλοίου, διατάχθηκαν να κλειδωθούν στις κουκέττες τους. Ο Γενικός Εισαγγελέας τους είπε μάλιστα, να μην μιλούν. Εικάζω πως αυτό το είπε, έχοντας κατά νου, πως ο ιός μεταδίδεται και με την ομιλία. Δεν μπορώ να βρω άλλη εξήγηση που να συνάδει με την εχεφροσύνη. Κλειδώθηκαν λοιπόν οι ναύτες και σιώπησαν.
Κλειδώθηκαν, σιώπησαν και περιμένουν κάτι. Ο καθένας το δικό του κάτι. Ο καπετάνιος όμως άφαντος. Ως σαν να κλειδώθηκε και σιώπησε και εκείνος. Ως σαν να φοβάται την καταιγίδα. Τον είδαμε 2 – 3 φορές συνοφρυωμένο να λέει στους ναύτες, πως όποιος ξεπροβάλει από την τρύπα του, θα αποκεφαλίζεται.
Στην Αγγλία, ο δικός τους καπετάνιος, αφιερώνει καθημερινά ώρα για να επικοινωνεί απ’ ευθείας με τους ναύτες του. Εκείνος, δεν πέταξε τους φοιτητές μας στην θάλασσα. Τους μιλά. Τους εξηγεί τον κίνδυνο, τους νουθετεί και τους καθοδηγεί. Ακούει καθημερινά τα προβλήματα που προκύπτουν στην χώρα του και μέχρι την επόμενη μέρα εμφανίζεται, με λύση. Και με το λόγο του, ενώνει τον κόσμο. Δεν τον διαιρεί σε «εμείς εδώ εκείνοι εκεί». Έτσι συμπεριφέρονται οι αληθινοί ηγέτες στις κρίσεις.
Στο δικό μας πλοίο, είμαι και εγώ. Και άκουσα τον καπετάνιο που έλεγε, πως αν θέλω άδεια εξόδου θα πρέπει να στείλω SMS σε ένα αριθμό. Και πως το κράτος μου θα μου απαντούσε αμέσως. Έστειλα λοιπόν SMS. Ασκώντας ένα δικαίωμα που μου παραχωρήθηκε, επειδή μου στερήθηκαν άλλα. Και ζήτησα άδεια για το πάρω το σκυλί μου περίπατο. Το δύσμοιρο δεν καταλαβαίνει από κορωνοϊούς ή καραντίνες. Υπακούει απλώς στους Νόμους της φύσης. Και εκείνη την ώρα, όπως κάθε μέρα, η φύση το καλούσε.
Το κράτος μου άφαντο. Όπως τον καπετάνιο. Η φύση όμως καλούσε, και δη, επίμονα. Τύπωσα λοιπόν χαρτί, και μαζί με το σακουλάκι μου – για να μην λερώσω τον τόπο μου – πήρα το σκυλί μου περίπατο. Πιο σύντομο περίπατο από άλλες φορές, σκεπτόμενος, πως ίσως στερούσα ανάλογο δικαίωμα από κάποιο γείτονα μου.
Μόλις επέστρεψα, έμαθα πως το σύστημα που είχε οργανώσει το κράτος μου και που το ίδιο μου το είχε προσφέρει για το συγκεκριμένο σκοπό, είχε καταρρεύσει. Γι’ αυτό δεν πήρα απάντηση στο SMS. Την δε επόμενη μέρα, είδα κάποια σχόλια από γαστερόποδες των θόκων, που ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγαν, πως ήμασταν εμείς, οι νομοταγείς, που καταρρεύσαμε το σύστημα. Πως περίπου φταίγαμε, επειδή ασκήσαμε ένα δικαίωμα. Πραγματικά μετάνιωσα που είχα πάρει το σακουλάκι μαζί μου. Και σίγουρα δεν θα σιωπήσω. Δημόσια υγεία είναι ένα πράγμα, και αξιοπρέπεια είναι άλλο.
Άκου λοιπόν καπετάνιε τις σκέψεις μου, διότι το πλοίο που κυβερνάς είναι και δικό μου.
Ο υποχρεωτικός εγκλωβισμός, εν καιρώ νηνεμίας, χρησιμοποιείται ως τιμωρία διότι έχει την τάση να σπάζει τους ανθρώπους. Και πολύ σύντομα, θα έχει επιπτώσεις στους ναύτες σου. Θα αρχίσει να κλονίζεται η ψυχική τους υγεία και θα σου κάνουν ανταρσία. Μην πεις και εσύ, πως τάχα δεν γνώριζες. Είναι και αυτός Νόμος της Φύσης.
Οι ναύτες σου καπετάνιε δεν ανησυχούν μόνο για τον ιό. Ανησυχούν για τα παιδιά τους που πνίγονται στη θάλασσα και ανησυχούν για το αυριο τους. Τις δουλειές τους, την επιβίωση τους. Οι ναύτες σου καπετάνιε δεν νιώθουν ασφαλείς στις κουκέτες τους. Πνίγονται. Έστω και αν δεν βυθίστηκε ακόμα το πλοίο.
Εμφανίσου λοιπόν καπετάνιε και συμπεριφέρσου σαν ηγέτης. Να ακούς τους ναύτες σου καθημερινώς και να δίνεις λύσεις στα προβλήματα τους. Πρακτικές όμως και ρεαλιστικές λύσεις. Χωρίς προεκλογική υποκρισία και χωρίς δεσμεύσεις για το ακατόρθωτο. Δεν μπορείς να κυβερνάς έναν λαό με πρόστιμα και απειλές. Μπορείς όμως να κάνεις πολλά άλλα. Αποσυμφόρησε όλες τις πιθανές εστίες μαζικής λοίμωξης, με πρώτες τις φυλακές. Επανένωσε οικογένειες, διότι αυτή τη στιγμή, οι οικογένειες μας, είναι το μόνο που μας παρηγορεί ως κοινωνία. Βάλε τους δορυφόρους σου δουλειά, διότι προφανώς, αργία μήτηρ πάσης κακίας. Πες τους, αντί να ασελγούν εις βάρος της νοημοσύνης μας να ψάξουν για ανθρώπους που είναι μόνοι και ευάλωτοι και διάταξε τους να τους παίρνουν φαγητό και τα φάρμακα τους κάθε πρωί. Δείξε πως μπορείς να γίνεις ηγέτης.
Αυτά που κάνεις τώρα καπετάνιε, θα εμφανιστούν όλα μπροστά σου όταν πολύ σύντομα θα έρθει ημέρα της κρίσης. Της δικής σου κρίσης. Μην περάσεις στην ιστορία, ως ακόμα ένα τίποτα.
