Οι αρχές που εξαγγέλλονται στον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, αναφορικά με τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία (ΑΜΕΑ), αναγνωρίζουν την εγγενή αξιοπρέπεια και αξία όπως επίσης, τα ίσα και αναφαίρετα δικαιώματα όλων των μελών της ανθρώπινης κοινωνίας, ως θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο. Η Σύμβαση αναγνωρίζει, προάγει, κατοχυρώνει και προστατεύει τα δικαιώματα των ΑμεΑ, αλλά κατά την ίδια ώρα θέτει υποχρεώσεις στα κράτη τα οποία και δεσμεύει σχετικά με τη προαγωγή και προστασία των δικαιωμάτων αυτών. Ωστόσο, παρά τις διάφορες επίσημες πράξεις και δεσμεύσεις, υπάρχει μια αυξανόμενη ανησυχία αναφορικά με τις παραβιάσεις που παρατηρούνται, καθώς τα άτομα με αναπηρίες συνεχίζουν εν έτη 2021 να αντιμετωπίζουν εμπόδια ως προς τη συμμετοχή τους ως ίσα μέλη της κοινωνίας. Επιπλέον, παρατηρείται σωρεία παραβιάσεων επί του συνόλου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, σε όλα τα μέρη του κόσμου κάτι που μας δίνει να καταλάβουμε ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα εκτείνεται σε όλες τις γωνιές της Γης.
Προχωρώντας, θα ήθελα να σταθώ και να τονίσω το γεγονός ότι οι γυναίκες και τα κορίτσια με αναπηρίες διατρέχουν συχνά το μεγαλύτερο κίνδυνο, τόσο εντός όσο και εκτός της κατοικίας, είτε λόγω χρήσης άμεσης βίας, κακοποίησης, παραμέλησης ή λόγω αμελούς μεταχείρισης, κακομεταχείρισης ή εκμετάλλευσης. Συνεχίζοντας θα ήθελα να υπερθεματίσω το γεγονός ότι τα παιδιά με αναπηρίες πρέπει να απολαμβάνουν πλήρως όλα τα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες, σε ίση βάση με όλα τα υπόλοιπα παιδιά, λαμβανομένων υπόψιν και των υποχρεώσεων που έχουν αναληφθεί, προς το σκοπό αυτό, από τα Συμβαλλόμενα Κράτη της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Η πλειονότητα των ατόμων με αναπηρίες ζει σε συνθήκες φτώχειας. Υπάρχει επιτακτική ανάγκη όπως αντιμετωπιστεί άμεσα ο αρνητικός αντίκτυπος της φτώχειας στα άτομα με αναπηρίες και γενικότερα σε κάθε άνθρωπο. Μια καλή πρακτική, που ίσως βοηθήσει στην καταπολέμηση ή/και εξάλειψη αυτού του φαινομένου, πηγάζει μέσα από τη σκεπτική πως πιθανές συνεισφορές από τα άτομα με αναπηρίες στη γενική ευημερία και ποικιλομορφία των κοινοτήτων κάθε χώρας, μαζί με τη προαγωγή της πλήρους απόλαυσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πλήρους και ανεμπόδιστης συμμετοχής στα κοινά από τα άτομα με αναπηρίες, θα έχουν ως αποτέλεσμα σημαντικές προόδους στην ανθρώπινη, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της κοινωνίας και στην εξάλειψη της φτώχειας. Θεωρώ ότι τα άτομα με αναπηρίες, ως άμεσα ενδιαφερόμενα, θα έπρεπε και πρέπει να έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν και να συνδράμουν ενεργά και άμεσα στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων για πολιτικές και προγράμματα τα οποία τους αφορούν/επηρεάζουν άμεσα.
Η προσβασιμότητα είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι, καθώς η Σύμβαση κατοχυρώνει μέσω του άρθρου 9, και παρέχει στα άτομα φυσική και άλλη προσβασιμότητα στις υπηρεσίες. Ωστόσο, η απόλαυση εις την οποία αναφέρεται η εν λόγω Σύμβαση των δικαιωμάτων των ΑμεΑ, προϋποθέτει να ζούνε σε ένα κράτος το οποίο έχει φροντίσει και έχει λάβει τα απαραίτητα μέτρα έτσι ώστε να μπορεί ο πολίτης να ζει ανεξάρτητος όπως επίσης και να δύναται όπως απολαύσει πλήρως τη συμμετοχή του στη κοινωνική ζωή του κράτους. Η παράγραφος 1 του προαναφερθέντος άρθρου αναφέρει και τονίζει την υποχρέωση του κράτους για την άρση τυχόν εμποδίων, δυσκολεύουν/μειώνουν τη προσβασιμότητα σε δημόσια κτήρια, δρόμους, δημόσια συγκοινωνία και χώρους εργασίας. Ειδικότερα γίνεται αναφορά σε δικαστικά μέγαρα, φυλακές, ιδρύματα διάφορους χώρους αναψυχής, πολιτισμού, θρησκείας όπως επίσης εμπορικούς χώρους, ταχυδρομεία, τράπεζες, τηλεπικοινωνίες και υπηρεσίες πληροφόρησης. Περαιτέρω μπορεί να λεχθεί ότι η έλλειψη προσβάσιμων υποδομών συντελεί στην συνέχιση του φαινομένου της φτώχειας καθώς επίσης ότι έχει ως συνέπεια τα άτομα με αναπηρία να μη διευκολύνονται να συμμετέχουν πλήρως στην κοινωνική ζωή.
Για την ουσιαστική αντιμετώπιση του θέματος της κοινωνικής ένταξης, της απασχόλησης και της εργασίας των ΑμεΑ, χρειάζεται μια προσέγγιση επί του συνόλου του ζητήματος, με συντονισμένα μέτρα, που θα αφορούν σε όλες τις πτυχές και τους παράγοντες, που υπεισέρχονται στη ζωή αυτής της μερίδας των συνανθρώπων μας. Αναμφισβήτητα, η πρόσβαση στην αγορά εργασίας είναι θεμελιώδης γιατί συμβάλλει στην κοινωνικο-οικονομική αυτονόμηση του ατόμου, καταργώντας το τρίπτυχο Ανεργία – Φτώχεια – Απομόνωση και ταυτόχρονα ενισχύει τη Κοινωνική Συνοχή. Δε νοείται, στη σύγχρονη εποχή, ύπαρξη ελευθερίας χωρίς την συνύπαρξη οικονομικής ανεξαρτησίας, η οποία κερδίζεται με ασφάλεια και παρέχεται μέσα από την εργασία.
Όπως κάποτε είχε δηλώσει ο Στίβεν Χόκινγκ η αναπηρία δεν πρέπει να θεωρείται εμπόδιο για την επιτυχία ενός ατόμου και υιοθετώντας το σκεπτικό του, συλλογικά πρέπει να προσπαθήσουμε να καλύψουμε τις ανάγκες των ατόμων ούτως ώστε όλοι μας να ζούμε μέσα σε μια κοινωνία πρόνοιας και στην οποία άπαντες θα απολαμβάνουν τη μέγιστη δυνατή βοήθεια για να επιτύχουν τους στόχους και να κατακτήσουν τα όνειρα τους.
Ο ρόλος και σκοπός όλων μας είναι η δημιουργία Κράτους Δικαίου και πρόνοιας, με χαρακτήρα ανθρωποκεντρικό, το οποίο θα τιμά και θα σέβεται όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως αν είναι μειονότητα και για το οποίο οι πολίτες του θα είναι περήφανοι.
