Ζούμε, φρονώ στην εποχή του τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Ίσως, του πρώτου, πραγματικού, παγκοσμίου πολέμου. Ο εχθρός μας, αυτή την φορά είναι κοινός, κρυμμένος παντού και δυστυχώς, καταχθόνιος. Μας βάζει βλέπετε, να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο. Άθελα μας τις περισσότερες φορές, αλλά και κατ’ εξαίρεση, ηθελημένα. Αυτοί δε που σκοτώνουμε, μπορεί να είναι, αυτοί που αγαπούμε.
Ήδη η ανθρωπότητα μετρά χιλιάδες νεκρούς και πολλαπλάσιους «τραυματίες». Και δυστυχώς, ο πόλεμος τούτος, μόλις που έχει αρχίσει. Όλοι τον θέλουμε να σταματήσει, αλλά ανάμεσα μας, υπάρχουν και οι απερίσκεπτοι προδότες, που τον τροφοδοτούν. Θέλοντας λέει να αποδείξουν, πως είναι άτρωτοι, στους ανελέητους κανόνες της Φύσης.
Παρά τις προειδοποιήσεις, ο εχθρός μας βρήκε απροετοίμαστους και έσπειρε τον πανικό. Κάποιοι, ηχούσαν τις σειρήνες εδώ και χρόνια αλλά η ευμάρεια των καιρών, μας έκλεινε τα αυτιά. Οι προτεραιότητες μας, ήταν άλλες. Κτίζαμε, βλέπετε, πύργους στην Βαβέλ.
Τώρα ήρθε η ώρα για να πληρώσουμε το τίμημα της ύβρης. Και δειλά δειλά συνειδητοποιούμε, πως αυτό θα είναι βαρύ. Συνθλιπτικά βαρύ. Στην Ιταλία, όσοι γιατροί δεν έχουν νοσήσει ή καταρρεύσει από την εξάντληση, υποχρεώνονται να διαλέγουν, ποιος θα πεθάνει και σε ποιους θα δοθεί η πιθανότητα να ζήσουν. Δεν έχουν λέει τόπο, για να στοιβάξουν τους νεκρούς. Πόσο μάλλον τους «τραυματίες». Και δυστυχώς έπονται τα ίδια σε όλο τον πλανήτη.
Ζούμε, φρονώ σε μια εποχή όπου οι ηγέτες μας, θα δοκιμαστούν και η ιστορία θα είναι ανελέητη μαζί τους. Οικονομίες θα καταρρεύσουν και μαζί τους κράτη. Πολλά από εκείνα που μέχρι πρότινος τα θεωρούσαμε απαξιωτικά ως δεδομένα, θα καταστούν αναμνήσεις. Εκεί που πιστεύαμε πως θα κατακτούσαμε το σύμπαν, διαπιστώνουμε πως δεν ξέραμε καν, την σημασία ή τον τρόπο με τον οποίο, θα έπρεπε, να πλένομε τα χέρια μας. Εκεί που υποκρινόμασταν τους πολιτισμένους, αδειάζουμε σήμερα τα ράφια των υπεραγορών, αγνοώντας εντελώς το ορατό ενδεχόμενο, να μείνει ο δίπλα μας, χωρίς. Όπως ακριβώς θα συνέβαινε σε μια ζούγκλα.
Ο παγκόσμιος τούτος πόλεμος, δεν κερδίζεται με πυραύλους και πυρηνικά. Κερδίζεται όμως με αγάπη και σύνεση. Τα ανθρώπινα δηλαδή, στοιχειώδη. Αφού λοιπόν θα πάμε που θα πάμε πίσω στον χρόνο, ας πάμε όλοι πίσω στην σωστή αρχή. Αν πρέπει οπωσδήποτε να μεταβούμε κάπου, ας συμπεριφερόμαστε στους γύρω μας, ως αν να είμαστε φορείς του ιού και ως αν, οι γύρω μας, να είναι οι γονείς ή τα αδέλφια μας. Όταν ψωνίζουμε, ας ψωνίζουμε με την σκέψη, πως ο επόμενος που θα μπει στην υπεραγορά, θα είναι οι γονείς μας ή τα αδέλφια μας. Ας περιορίσουμε όλοι τις μετακινήσεις μας στο απολύτως αναγκαίο και ας αντικαταστήσουμε προσωρινά, την φυσική επαφή, με συχνή τηλεφωνική.
Την ίδια ώρα ας εκμεταλλευτούμε τον πόλεμο τούτο, για να γνωρίσουμε καλύτερα αυτούς με τους οποίους ζούμε. Με πρώτους τους εαυτούς μας και ασφαλώς τα παιδιά μας. Έτσι απλά, όχι μόνο θα κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο, αλλά και θα βγούμε νικητές. Ίσως και άνθρωποι. Ας είναι αυτές οι θυσίες μας.
Η ανθρωπότητα είχε πάντοτε την τάση να ξεστρατίζει και χρειαζόταν πάντα μια κρίση για να την συνεφέρει. Τέτοιοι είναι οι καιροί που ζούμε σήμερα. Καιροί επαναφοράς. Όσοι από εμάς επιβιώσουν τον πόλεμο τούτο, ας μην λησμονήσουν ποτέ την σοφία των προγόνων μας, οι οποίοι μας δίδαξαν πως ουδέν κακόν, αμιγές καλού. Ο πλανήτης μας, πάνω στον οποίο γεννήθηκε ο εχθρός, άρχισε – λεν οι ειδικοί – να αναπνέει και να αναρρώνει από την περιβαλλοντική μόλυνση, που εμείς προκαλέσαμε. Ο αέρας που αναπνέουμε σήμερα, είναι τόσο καθαρός, που ίσως και να πρέπει να ακούσουμε τις άλλες σειρήνες που ηχούν.
Αντί λοιπόν να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο, ας οχυρωθούμε στα σπίτια μας και ας φροντίσουμε ο ένας τον άλλο.
