Όλοι αισθανόμαστε απελπισία και θυμό για τα όσα επαναληπτικά συμβαίνουν στο «Χρυσοπράσινο Φύλλο» μας και αποκαλύπτουν πως αυτό δεν είναι απλώς «ριγμένο στο πέλαγο» αλλά είναι, επιπλέον, ρημαγμένο από κάθε λογής φθορά, διαφθορά, κατάχρηση και ασυδοσία. Άλλωστε, όταν στο περιβόητο ρεπορτάζ του «Al Jazeera» ο συγκεκριμένος κύριος σήκωσε προκλητικά το κολονάτο ποτήρι με το κόκκινο κρασί, ήπιε «εις υγείαν» μας και μας έκλεισε πονηρά το μάτι, οι εφιάλτες μας επιβεβαιώθηκαν.
Για τον λόγο αυτό κατανοώ τα έντονα επικριτικά σχόλια συμπολιτών μας στην πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου, η οποία διαπιστώνει πως ο Γενικός Ελεγκτής της Δημοκρατίας επέδειξε ανάρμοστη συμπεριφορά και δια της οποίας αυτός παύεται αμέσως. Πολύ μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας ταυτίζονται με τον τέως Γενικό Ελεγκτή και με τις προσπάθειες, τις μεθόδους και την σπουδή του να πολεμήσει την διαφθορά. Πολύ μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας θεωρούν τον τέως Γενικό Ελεγκτή σαν την μοναδική σανίδα σωτηρίας μας από την μάστιγα της διαφθοράς.
Για τον λόγο αυτό κατανοώ, επίσης, τις αντιδράσεις κομμάτων, κοινοβουλευτικών επιτροπών και επώνυμων σχολιαστών, για τις οποίες διάβασα χθες (19.9.2024) στην ιστοσελίδα philenews.com (την ιστοσελίδα που επιλέγω να διαβάζω καθημερινά για σκοπούς ενημέρωσης): κατανοώ τις κομματικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που έχουν προγραμματισθεί, κατανοώ το γεγονός ότι «Η Επιτροπή Ελέγχου (της Βουλής) παρουσία όλων των μελών της, αποφάσισε εις ένδειξη εκτίμησης και σεβασμού στο έργο που παρήγαγε ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, με στόχο την καταπολέμηση της διαφθοράς να διακόψει τη σημερινή συνεδρίαση» και κατανοώ την σκωπτική προτροπή του σχολιαστή Γ. Σαβ. προς τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου να επαναλάβει «σε ‘επετειακή’ προσαρμογή» την παράσταση του έργου «Ένας εχθρός του λαού», το οποίο ανέβηκε στην κεντρική σκηνή του «Την άνοιξη του 2014, όταν ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης διορίστηκε από τον Νίκο Αναστασιάδη Γενικός Ελεγκτής της Δημοκρατίας …»
Αυτό, όμως, που με εκπλήσσει και με ανησυχεί είναι το κείμενο του σχολιαστή ΑΛ. ΜΙΧ., το οποίο, επίσης, διάβασα χθες στην ιστοσελίδα philenews.com. Το κείμενο έχει εξής:
«Ποιος θα δημοσιοποιήσει αυτό το σκάνδαλο;
Η παύση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη αποτελεί τερατώδες σκάνδαλο και μια κατάμαυρη σελίδα στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι γεμάτη αυθαίρετες απόψεις εναντίον του, για πράγματα που δεν αφορούν την ικανότητα του να ασκεί τα καθήκοντα του. Πρόκειται για μια κατάπτυστη απόφαση, που επιτρέπει στον λαό να μην την σεβαστεί, για μια απόφαση που εξυπηρετεί όλους όσοι επενδύουν στην συγκάλυψη των μικρών ή μεγάλων σκανδάλων του τόπου.
Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης αποτέλεσε για δέκα χρόνια μια από τις ελάχιστες, αν όχι την μοναδική φωνή δημοκρατίας, διαφάνειας και καθαρότητας σε ένα θεμελιωδώς διεφθαρμένο σύστημα και όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει. Και για αυτό η απόφαση του Ανωτάτου δικαιολογεί πλήρως την απαξίωση της κυπριακής δικαιοσύνης, που μόνο ανεξάρτητη δεν είναι. Πέραν τούτου, ντροπή πρέπει να αισθάνεται και η παρούσα ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία με την ενοχή σιωπή της επέτρεψε τον κανιβαλισμό εις βάρος του Γενικού Ελεγκτή.
Και ασφαλώς, πια δεν αντέχεται η δυσωδία που εκπέμπουν οι εξουσίες αυτού του ήδη σαθρού κράτους, που προσπάθησε να βελτιώσει ο κ. Μιχαηλίδης. Τρόμος και αθλιότητα στην Κυπριακή Δημοκρατία.»
Η βιαιότητα του κειμένου είναι πρωτόγνωρη. Η πεποίθηση του σχολιαστή πως η συγκεκριμένη δικαστική απόφαση είναι εκτός θέματος, αυθαίρετη και ύποπτη και πως αυτή εκδόθηκε από εξαρτημένους δικαστές, οι οποίοι ενήργησαν υπό τις διαταγές διεφθαρμένων ανθρωποφάγων είναι δεδηλωμένη.
Όμως, έχουμε, αλήθεια, το δικαίωμα να χαρακτηρίζουμε την δικαστική απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου για την παύση του Γενικού Ελεγκτή «κατάπτυστη» ;
Και έχουμε, αλήθεια, το δικαίωμα να την παρουσιάζουμε σαν απόφαση «που επιτρέπει στον λαό να μην την σεβαστεί» ;
Αλίμονο, εάν τα δικαιώματά μας στην ελευθερία του λόγου και στην ελευθερία της κριτικής μας επέτρεπαν κάτι τέτοιο.
Το κείμενο του σχολιαστή ΑΛ. ΜΙΧ. ευρίσκεται εκτός των αποδεκτών ορίων άσκησης των δικαιωμάτων αυτών. Το κείμενο πόρρω απέχει από ένα διασταυρούμενο σχόλιο επί μιας δικαστικής απόφασης, έντονο και αιχμηρό μεν, πλην όμως, καλόπιστο και, έστω στοιχειωδώς, τεκμηριωμένο. Αντιθέτως, πρόκειται για ένα κείμενο το οποίο απλώς υβρίζει ασύστολα συγκεκριμένους δικαστές, τους προσάπτει σοβαρότατες κατηγορίες και επιδιώκει την δημόσια χλεύη και τον δημόσιο εξευτελισμό τους.
Ο σχολιαστής ΑΛ. ΜΙΧ., αγνοεί ή παραγνωρίζει το ουσιώδες: την διαφορά μεταξύ των δύο ανεξάρτητων Αξιωματούχων της Δημοκρατίας, του Γενικού Εισαγγελέα και του Γενικού Ελεγκτή, δεν την επέλυσε μια παρέα ανειδίκευτων, αργόσχολων, ανυπόληπτων και ανάξιων λόγου ανθρώπων, οι οποίοι βρήκαν ανοικτή την πόρτα του δικαστηρίου και μπήκαν. Την διαφορά αυτή την επέλυσε το συλλογικό ανώτατο συνταγματικό δικαστικό όργανο, στο οποίο η συντεταγμένη Πολιτεία μας εκχώρησε την συγκεκριμένη αρμοδιότητα, δια του σχετικού νόμου που ψήφισαν οι βουλευτές μας. Είναι θλιβερή η απουσία επαφής με την κυπριακή συνταγματική τάξη και είναι διπλά θλιβερή η ηθελημένη παραγνώριση ή αμφισβήτησή της.
Όποιος αγνοεί ή δεν αποδέχεται την αρχή πως, στις οργανωμένες, πολιτισμένες, δημοκρατικές και φιλελεύθερες κοινωνίες, οι διαφορές μεταξύ των ανεξάρτητων κρατικών αξιωματούχων επιλύονται από το αρμόδιο δικαστήριο, του οποίου οι αποφάσεις είναι σεβαστές, πράγματι, «δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει» (δανείζομαι φράση του κειμένου). Και όποιος καταδέχεται να σχολιάζει, με τρόπο ακραίο, ισοπεδωτικό και αφοριστικό, αποφάσεις αρμόδιου δικαστηρίου, παρασυρόμενος από τα συναισθήματά του, τις προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειές του και την ενδιάθετη στάση του προς τα πολιτειακά όργανα και τους εκάστοτε φορείς τους (και το χειρότερο, όποιος καταδέχεται να πράττει το ίδιο προωθώντας την προσωπική του agenda), όχι μόνον «δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει», αλλά, το κυριότερο, δημιουργεί επικίνδυνες συνθήκες σύγχυσης και κοινωνικής αναστάτωσης.
Τέλος, και επειδή η απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου αντιμετωπίζεται, σε διάφορες αναρτήσεις, και περιπαικτικά, με την κατάληξή της να αποδίδεται στην περιλάλητη τυφλότητα της Δικαιοσύνης, διευκρινίζεται το εξής: η επιλογή των αρχαίων Ρωμαίων να παριστάνουν την ομώνυμη θεά τους με κάλυμμα στα μάτια δεν οφείλεται στο ότι αυτή υπέφερε από οιανδήποτε σωματική ή άλλη αναπηρία. Το κάλυμμα στα μάτια της θεάς Δικαιοσύνης συμβολίζει την αμεροληψία και την αντικειμενικότητά της, την αδιαφορία της για το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό ή άλλο εκτόπισμα των διαδίκων που έχει ενώπιον της. Με αυτό το δεδομένο, δεν διανοούμαι να περιπαίζω την Δικαιοσύνη για την τυφλότητά της. Προσωπικά, όσον πιο σφικτά δεμένο είναι το κάλυμμα στα μάτια των δικαστών τόσην μεγαλύτερη ασφάλεια αισθάνομαι.
