ΜΕΡΟΣ 10
ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ
ΠΡΟΣΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
Για να υπάρχει ύποπτος υπάρχει παραπονούμενος.
Τεκμήριο αθωότητας.
Φανταστήκατε να μην υπήρχε το μαγικό αυτό τεκμήριο;
Αν δεν υπήρχε το τεκμήριο αθωότητας τότε εξ αντιδιαστολής θα βασίλευε το τεκμήριο της ενοχής.
Επομένως όλοι θα είμασταν εκ προοιμίου, ως εκ τεκμηρίου ένοχοι, οι δίκες θα ήταν «συνοπτικές» (με την κακή έννοια του ολοκληρωτικού όρου και όχι της μικρής χρονικής διάρκειας) και ας φανταστούμε το εντός της δικαστικής αιθούσης σκηνικό: ο δικαστής δεν θα επέτρεπε καν απολογία κατηγορουμένου με βάση τα όσα ξέρουμε τώρα ή στην καλύτερη περίπτωση και αν ακόμη απολογείτο ο κατηγορούμενος δεν θα άκουγε ούτε λέξη, ο εισαγγελέας θα ήταν βαριεστημένος και ειρωνικός, η στενογράφος δεν θα χρειαζόταν να μπει στον κόπο να γράψει κάτι άρα συνοπτικότατα (ήδη) καταδικασμένος αφού το βάρος απόδειξης της αθωότητας, θα το είχε ο ίδιος στους ώμους του και ας μας πεί κάποιος τον τρόπο, πώς θα μπορούσε να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας.
Άρα λοιπόν άπαντες πιθανόν θα είμασταν στην φυλακή συμπεριλαμβανομένων και των «βαρδιάνων» κατεχόντων διττό ρόλο δεσμώτη – δεσμοφύλακα.
Το τεκμήριο αθωότητας είναι η πρώτη ιεραρχικά και η μεγαλύτερη σε φιλοσοφικό όγκο κατάκτηση του ανθρωπίνου πνεύματος στο πεδίο της ποινικής δικαιοσύνης, ωσάν θεϊκό της Θέμιδας δώρο, προς τους ανθρώπους.
Η ιστορία δεν έχει λόγια να περιγράψει το μέγεθος της ασυδοσίας και τον αριθμό των εκτελεσθέντων (άνω των 50.000) Καλβινιστών (Ουγενότων) στην Γαλλία την νύκτα της γιορτής του Αγίου Βαρθολομαίου στις 24 Αυγούστου του 1752, αφού ο εκδώσας την διαταγή της σφαγής, Κάρολος ο Θ΄ δεν γνώριζε αυτό το τεκμήριο, αλλά ούτε και το μέγεθος της ασυδοσίας αργότερα κατά την περίοδο της Γαλλικής και της Ρωσικής επανάστασης, για τον πολύ απλό λόγο ότι όλοι αυτοί οι εκτελεσθέντες είχαν την ατυχία να μήν γνωρίζουν και επομένως να μην προτάξουν το τεκμήριο αθωότητας ώστε με ασφάλεια να οχυρωθούν πίσω από το αμυντικό τοίχος της εκ τεκμηρίου αθωότητας τους. Αν το έκαναν αυτό τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά κατά εκατόν ογδόντα μοίρες: οι κατήγοροι θα έφεραν στους ώμους τους το βάρος να αποδείξουν την ενοχή τους. Επομένως αφού στις ως άνω συγκεκριμένες διαδικασίες το μαγικό αυτό τεκμήριο ήταν απόν, τότε οι Ουγενότοι, οι Γάλλοι και οι Ρώσσοι αντεπαναστάτες θα έπρεπε να κάνουν το αντίθετο: να αποδείξουν ότι δεν ήταν ένοχοι ή στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση εξ ιδίωννα αποδείξουν ότι ήταν αθώοι. (με ποιό τρόπο όμως, αφού αυτοί ήταν σε απολύτως υποδεέστερη κατάσταση ενώ η άλλη πλευρά σε απόλυτα ισχυρή θέση; )
Επομένως το τεκμήριο αυτό για την ανθρωπότητα –
είναι η εκδιώκουσα το νομικό σκότος, αναλάμπουσα ακτίνα φωτός.
είναι το μετά τον Προμηθέα ελπιδοφόρο «πύρ» του δικαίου.
είναι ο υπέρλαμπρος αστήρ του απόλυτου νομικού πνεύματος.
είναι ο απόρθητος αμυντικός πύργος της δικαιοσύνης.
είναι ιδέα.
καταληκτικά είναι ο θρίαμβος της δικαιοσύνης.
Το τεκμήριο της αθωότητας είναι νομικό ευεργέτημα, ισχυρότατο, αειθαλές και αστείρευτο σε ενέργεια δικαίου. Ως προς το σύνολο των κανόνων με βάση τους οποίους τεχνικά λειτουργεί δεν εξαντλείται με την τελεσιδίκηση της διαδικασίας του πρωτόδικου επαρχιακού, και διατηρώντας την ισχύ του, εξακολουθεί να τελεί εν ζωή ακόμη και στο εφετείο (για την περίπτωση της Κύπρου)και στην όποια επόμενη και μεθεπόμενη άσκηση ετέρων ενδίκων μέσων.
Δρα ως δυναμική ομάδα ηθικών αντισωμάτων τα οποία συγκροτούν υπερασπιστικό νομικό πλέγμα διαφύλαξης των κυττάρων της δικαιοσύνης, συνεπώς ουσιωδέστατο ιδεαλιστικό όπλο στον αμυντικό και επιθετικό αγώνα ενώπιον κάθε πρωτοδίκου βαθμού, αλλά και κατ’ αναλογία σε όλους τους επόμενους βαθμούς πέραν του πρώτου. Και είναι λογικό διότι- αν δεν ήταν ενεργό το τεκμήριο αυτό, άρα κατ΄επέκταση να έχει την δύναμη να τρέφει, να δίνει νομική αξία και να συντηρεί ακόμη και μετά τον πρώτο βαθμό ζώσα την προσπάθεια της αλήθειας, τότε για ποιό λόγο να ακούσουμε ως κοινωνία τι έχει να μας πεί στο δευτεροβάθμιο (μέσα από την ολική του νομική/επιχειρηματική προσπάθεια) ο πρωτοδίκως καταδικασθείς; Επομένως αν πρωτοδίκως εξέπνευσε η καλυπτική ισχύς του τεκμηρίου αυτού, άρα δικονομικά εξέλειπε, τότε ούτως ή άλλως θα ήταν αποφασιστικά πλέον και εξ ορισμού «εντελώς» ένοχος ο καταδικασθείς, άρα λοιπόν για ποιό λόγο να σπαταλήσει (αδίκως) χρόνο το εφετείο για να ακούσει μια υπόθεση κλινικά νεκρή;
Για ποιό λόγο η δικαιοσύνη να κληθεί να αποφασίσει εκ δευτέρου για την ενοχή ή μή ενός ανθρώπου ο οποίος τελεί εστερημένος της ηθικής κυριότητας του ιδεαλιστικού αυτού νομικού ευεργετήματος; Και αφού δεν έχει πλέον αυτή την ασπίδα δικαίου, τί θα επικαλεστεί, πού θα στηριχθεί και τί αγώνα θα δώσει αφού δεν θα ακουστεί καν;
Ποιός λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να θυσιάσει έστω και ένα λεπτό για να ακούσει έναν νομικά «κλειδωμένο» ένοχο;
Όμως το εφετείο «ακούει» τον πρωτοδίκως καταδικασθέντα άρα,
ναι υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας.
Συνεπώς ο κατηγορούμενος ως κατέχων το τεκμήριο της αθωότητας (και συνάμα με κάθε σεβασμό στον αντίστοιχο παραπονούμενο, όμως όταν μιλούμε νομικά οι δικαϊικές ισορροπίες θα πρέπει να τηρούνται) πρέπει επιτέλους να πάψει να εκτίθεται ως θέμα προς χλευασμό και κουτσομπολιό κατά την προσαγωγή στο δικαστήριο διότι το τεκμήριο της αθωότητας καταρρακώνεται πρώτα μέσα του(κατηγορούμενου) και μετά έξω στο κοινό που παρακολουθεί την δημόσια και εν παρελάσει προσαγωγή προς την ποινική διαδικασία, ούτε χρειάζεται να θυμίσουμε, ούτε και να ξαναπούμε τα αυτονόητα για το γνωμικό ότι «είναι πολύ μικρός ο κόσμος» και αφού ο ένας ξέρει τον άλλο, άρα ο στιγματισμός και αμαύρωση του κατηγορούμενου στην πορεία μέσα στο εδώλιο, άλλως «κλουβί» είναι δεδομένος, και ποιός θα νοιαστεί αν τελικά αθωωθεί(και αν ανακοινωθεί καν η αθώωση του).
Προσαγωγή υπόπτων και υποδίκων.
Γνωρίζουμε ότι την κύρια ευθύνη φέρει η αστυνομία (η οποία αν και «φίλη μας» και «συνεργάτις» την οποία και εκτιμούμε, δυστυχώς όμως κάνει λάθη) με τις λανθασμένες της ενέργειες ενίοτε προβολής άσχημου και υπερβολικού «σιόου» ως εκτελεστική εξουσία, όμως είμαστε βέβαιοι ότι τα επαρχιακά και το ανώτατο δικαστήριο έχουν καλόπιστο καθοδηγητικό/επιβολής λόγο για το θέμα αυτό και συνεπώς μπορούν να δώσουν τις κατάλληλες οδηγίες στην αστυνομία όχι βέβαια στον τρόπο εκτέλεσης των εν στενή και εν υπηρεσιακή εννοία αστυνομικών καθηκόντων, αλλά στον τρόπο εκδήλωσης και παρουσίασης/τρόπο ενέργειας και το «φαίνεσθαι» της όλης δράσης της εντός των δικαστηριακών εγκαταστάσεων. Κυρίαρχο όμως και καθοριστικό ρόλο βεβαίως κατέχει η διοίκηση της αστυνομίας.
Το θέμα που αναλύουμε ανάγεται στην σφαίρα του δημοσίου συμφέροντος και του δημοσίου ενδιαφέροντος σχετικά με το τεράστιο κεφάλαιο που λέγεται προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σεβασμού τους.
Το θέμα ανθρώπινα δικαιώματα ενδιαφέρει όλη την κοινωνία, μας ενδιαφέρει όλους και έναν έκαστο ατομικά.Είναι σοβαρότατο! Ποιό σοβαρό δεν υπάρχει!
Κοινωνικοφιλοσοφικονομική αντίκρυση:
– Μα αν ο προσαγόμενος στο δικαστήριο ήταν όντως ένοχος τότε η αστυνομία τον έφερε σε λάθος μέρος: έπρεπε να τον πάρει κατ’ ευθείαν στον «Αϊν Δεμέτην» στην φυλακή, ώστε να μην διαθέσει αχρείαστα αστυνομική δύναμη (την στιγμή που η αστυνομία άσχημα μαστιζόμενη από λειψανδρία «δανείζεται» στρατιωτικούς για την φύλαξη των αεροδρομίων μας, λες και η Ε/Φ έχει περίσσευμα σε αριθμούς) αλλά ακόμηκαι να μην σπαταλήσει αχρείαστα τα καύσιμα των περιπολικών με προορισμό το δικαστήριο.
Επομένως για να φέρνει κάποιον στο δικαστήριο η αστυνομία και όχι να τον πηγαίνει κατ’ ευθείαν στην φυλακή, τότε έχουμε να κάνουμε με κάποιον οτιδήποτε έκτος από ένοχο. Για την ακρίβεια νομικά έχουμε έναν ύποπτο.
Εδώ οφείλουμε να συμφωνήσουμε με τα αστυνομικά έργα στα οποία κατά την διερεύνηση εγκλημάτων είναι όλοι ύποπτοι, ακόμη π.χ. και ο πιο στενός συγγενής του θύματος, ακόμη και ο πρόεδρος του φιλανθρωπικού σωματείου και της φιλοπτώχου αδελφότητας. Και η άλλη περίπτωση: αν ο Α εσκεμμένα ή και από λάθος δώσει π.χ. τον αριθμό του αυτοκινήτου του Β με αποτέλεσμα ο Β να συλληφθεί, τότε στην θέση του «Β» δεν μπορεί δυνητικά να είναι ο κάθε πολίτης αυτού του τόπου; Και ο οποίος έστω και αν θα αφεθεί ελεύθερος μετά την άρση της παρεξήγησης, πώς μπορούμε να ξεχάσουμε τι έλεγαν στο χωριό μου οι χωριανοί για κάποιο μάτι που είναι καλύτερα να βγεί… και για κάποια ρετσινιά.
Άρα αφού όλοι είναι ύποπτοι και αφού μπορεί, μέσα στα απίστευτα παιγνίδια που παίζει η ζωή στην πορεία του δύσκολου βίου των ανθρώπων να «μπλέξουμε» όλοι, ακόμη και οι «υπεράνω» επομένως μπορεί και εμείς να βρεθούμε σε αυτή την θέση.
Άρα με κάθε εκτίμηση καλούμε την αστυνομία σε φειδώ, και πάλι φειδώ και προσοχή στην παρουσίαση των υπόπτων.
Είμαστε όλοι, και δικηγόροι και πολίτες καθημερινοί μάρτυρες είτε εξ ιδίας γνώσης είτε από τα τηλεοπτικά μέσα:
κατά την προσαγωγή οι ύποπτοι για να καλύψουν τις χειροπέδες βάζουν τα σακάκια τους, βάζουν σε έκταση τα μανίκια των πουκαμίσων τους, κάνουν ότι κρατούν (δήθεν) τσάντα, τσαντάκια κ.λ.π. – λογικά κάνουν όσα θα τους επιτρέψει η αστυνομία για να αποκρύψουν τις χειροπέδες.
Άρα η κοινωνία ευρίσκεται μάρτυρας προ καταπάτησης και πλημμελούς προστασίας των δικαιωμάτων των μελών της.
Ας δούμε λίγο σκληρά μεν, όμως αληθινά και δίκαια το θέμα αυτό και τις ευθύνες των πολιτειακών κρατούντων σε αντιπαραβολή με άλλες καταστάσεις:
για εξυπηρέτηση καλών, κακών, ιδιότροπων ή μή ιδιότροπων αιτήσεων και απαιτήσεων, αλλά ενίοτε και προς υλοποίηση χαμηλού επιπέδου ανοησιών τινών πολιτειακών, τότε αρμόδιοι και αναρμόδιοι χωρίς δισταγμό, μπορεί και να κατεδαφίσουν και να ξανακτίσουν χωρίς λόγο τμήματα δημοσίων κτιρίων, να αλλάξουν πορείες δρόμων και όλοι εμείς απλά σκεπτόμενοι άνθρωποι να διερωτόμαστε «μα γιατί το έκαμαν τούτον;» ή να αγοράσουν συστήματα ή κάποια άκυρα μηχανήματα ή άλλο υλικό και απλά και κυριολεκτικά να τα πετάξουν τα αντικείμενα αυτά στις αποθήκες: όλα αυτά πανεύκολα!
Μπορεί (ειδικά όταν πλησιάζουν εκλογές) να ανεγείρουν κάθε μορφής και μεγέθους κτίριο μάλιστα και με συνοδεία της λάμψης εντυπωσιακών «εφέ»: για τα εγκαίνια.
Όταν υπάρχουν αναγραφές σε τοίχους ή κτίρια οι οποίες είναι υβριστικές σε πρόσωπα της «παρέας» ή στο σύστημα τότε αστραπιαία θα βρεθούν εκατοντάδες λίτρα πογιάς, μηχανήματα, τριφτήρια, διορθωτικά, χλωρίνες, μέχρι και ανθόνερο και εν μια νυκτί θα σπεύσουν τα συνεργεία να τα διαγράψουν και καθαρίσουν τους τοίχους όμως π.χ. για πογιάτισμα σχολείων ή άλλων κτιρίων πάντα η ίδια μονότονη απάντηση: «δεν υπάρχει κοντίλι για πογιές»! Για να μην μας περιπαίζουν. (νομίζουν).
Σημείωση: η αναφορά μας αυτή είναι βοηθητικό παράδειγμα ως κοινωνικοφιλοσοφική (αληθέστατη όμως) σκέψη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμφωνούμε σε απρεπείς αναγραφές σε δημόσιους χώρους.
Άρα καταλήγουμε ότι ναι, η πολιτειακή εξουσιαστική ισχύς μπορεί όταν θέλει να κάνει τα πάντα. Μπορεί να κάνει υποδομές κάθε είδους και οι τυχόν επικαλούμενοι οικονομικοί λόγοι δεν είναι αποδεκτοί ως εν πολλοίς ψεύτικοι.
Επομένως για το δίκαιο αυτό θέμα, το οποίο αναλύουμε και αφορά την κοινωνία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα είναι απλή ρουτίνα να κατασκευαστούν στα δικαστήρια κτιριακές υποδομές/ βελτιώσεις/τροποποιήσεις κ.λ.π. με σκοπό την εξασφάλιση της διακριτικής προσελεύσεως και προσαγωγής ενώπιον δικαστηρίου/δικαστού των υπόπτων.
Δεν λέμε ότι τινές, εκ των προσαγομένων δεν θα κριθούν στην πορεία ότι όντως ήταν κακά παιδιά δηλαδή ένοχοι. Όμως «έτερον εκάτερον» διότι όταν μιλάμε νομικά πρέπει να έχουμε οδηγό του πνεύματος μας το δίκαιο και της ψυχής μας την αλήθεια και όχι την προκατάληψη («ξέρεις… άφηστους τούτους, διότι τούτοι για νάρκουνται με την αστυνομίαν δικαστήριον εν ένοχοι») διότι δεν είναι έτσι τα πράγματα έστω ακόμη και αν αφορά σε τινά «κακά κοπέλια». Και όμως: ούτε και σε αυτή την περίπτωση των συνήθων υπόπτων να μην είμαστε ποτέ σίγουροι για την ενοχή ακόμη και αυτών των ακραίων περιπτώσεων, διότι π.χ. μπορεί να γίνουν λάθη ή και λάθος αναγνωρίσεις, μπορεί να σημειωθούν «καρφώματα» ή «εμφύλιες συγκρούσεις» και π.χ. η μια κλίκα να κατηγορήσει ψευδώς την άλλη κ.λ.π. (συνέβη). Συνεπώς πρέπει να εφαρμοστεί ο νόμος και όλα να συμβαδίσουν με τις οδηγίες της Θέμιδας και είμαστε βέβαιοι ότι η κοινωνία δεν θα «παρεξηγήσει» αυτά που εισηγούμαστε. Είναι μετά τον Θεό, των πάντων ο επόμενος τη τάξει ανώτατος κριτής ο κόσμος μας και η κοινωνία ή οποία έχει απόλυτη ευθυκρισία δεν θα το δει ως απειλή προς αυτήν ή ως μή διαφύλαξη της έννομης τάξης ή ως προώθηση της εγκληματικότητας, αλλά αντιθέτως εν τη σοφία της θεωρούμε ότι θα το εκτιμήσει.
Οι μόνοι που δεν θα τους αρέσει πιθανολογούμε ότι θα είναι τινά(όχι όλα) τηλεοπτικά κανάλια λόγω απώλειας κουτσομπολίστικης θεματικής ύλης εξ αιτίας της κατ΄αναλογία αντίστοιχης μείωσης βοράς, που αναγκαστικά θα υπάρξει στον βωμό της τηλεοπτικής αρπακτικότητας.
Είναι όντως πολυσυζητημένο αυτό το θέμα και για να μην το επ-ανακυκλώνουμε άσκοπα με τα πολύ γνωστά και τετριμμένα, επαναπαραθέτουμε επιστολή μας ημ. 18/11/13 προς τον αστυνομικό διευθυντή Λεμεσού το περιεχόμενο της οποίας επαναλαμβάνουμε στην παρούσα μας αναφορά. Και παραθέτουμε αυτή την επιστολή λιθαράκι της ταπεινής προσωπικής μας προσπάθειας για εκπλήρωση του καθήκοντος μας προς την κοινωνία διότι: το θέμα αφορά και ενδιαφέρει την κοινωνία, τίποτα δεν είναι δικό μας, τίποτα δεν παίρνουμε μαζί μας και όλα είναι κτήμα της κοινωνίας – και αφού όλα ανήκουν στην κοινωνία επομένως ως τέτοιο κτήμα ανήκουν και στην ολότητα αλλά συνάμα και κατ’ ιδανικά μερίδια ατομικής ηθικής κυριότητας στον κάθε άνθρωπο.
Εν Λεμεσώ τη18/11/2013
” ΑΝΕΥ ΒΛΑΒΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ”
Αστυνομική διεύθυνση Λεμεσού.
Προς,
Αστυνομικό διευθυντή
κ. Α. Κουσιουμή.
«Διά τηλεομοιοτύπου»
Κύριε,
ΘΕΜΑ: Τρόπος προσαγωγής συλληφθέντων/υποδίκων στο δικαστήριο Λεμεσού, από πλευράς αστυνομίας.
Αγαπητέ κύριε διευθυντά, εν συνεχεία τηλεφωνικής συνομιλίας που είχαμε σήμερα, σας υποβάλλω και γραπτώς το θέμα:
Είναι εντελώς λανθασμένος ο τρόπος προσαγωγής συλληφθέντων/υποδίκων στο δικαστήριο Λεμεσού, με αστυνομική συνοδεία και φυσικά σιδηροδέσμιο τον συλληφθέντα/υπόδικο διά μέσου του κοινού χώρου των δικαστηριακών κτιρίων με τελικό προορισμό είτε τα κρατητήρια είτε την αίθουσα συγκεκριμένου δικαστηρίου. Αυτό αποτελεί διαπόμπευση του ατόμου αυτού, στον μικρό ή μεγάλο κόσμο του δικαστηρίου, ειδικά σε ένα μέρος και μια κοινωνία που ο ένας ξέρει καλά τον άλλο, όλοι είναι λίγο ή πολύ γνωστοί μεταξύ τους, αλλά και συγγενείς.
Η ζωή φέρνει πολλά: μπορεί κύριε διευθυντά κατά συνομωσία κακών δυνάμεων είτε και από λειτουργία θλιβερών συγκυριών π.χ. να βρεθώ εγώ ή εσείς σε στιγμές δύσκολες. Μπορεί π.χ. να δώσει κάποιος, για κάποιο λόγο τον αριθμό του αυτοκινήτου μου ή του δικού σας, ή επειδή «άνθρωπος ανθρώπου μοιάζει» ίσως δοθεί το όνομα μας για κάποια διερευνόμενη υπόθεση και να βρεθούμε σε δύσκολη κατάσταση, όμως τελικά ναι, να απαλλαγούμε. Παρά την απαλλαγή, όμως η κακή εικόνα δημιουργήθηκε, ο συγκεκριμένος κατά τα άλλα έντιμος άνθρωπος κακοχαρακτηρίστηκε – μα αφού όλοι τον είδαμε να περνά μέσα στο δικαστήριο με χειροπέδες, αστυνομίες κ.λ.π. – φωτογραφήθηκε με χίλια φλας και τελικά μπήκε θριαμβευτικά στο άλπουμ των «κακών». Και δεν είναι μόνο αυτό: η εγγύηση της δημοκρατικής κοινωνίας μας προς όλα τα μέλη της για «δίκαιη δίκη», κατέστη μια αναξιόπιστη υπόσχεση αφού πριν ακόμη αρχίσει η δίκη (για συλληφθέντες) ή σε συνεχιζόμενη δίκη (όταν αφορά ήδη υπόδικους) οι προϋποθέσεις της δίκαιης δίκης, τσαλαπατήθηκαν και πλήγηκαν σοβαρά.
Αυτό αποτελεί στίγμα για την κοινωνία μας, στίγμα για την λειτουργία της αστυνομίας μας και κατ΄επέκταση, στίγμα για την λειτουργία των δικαστηρίων μας. Ξεχάσαμε την ζημιά στην ασταμάτητη προσπάθεια της αστυνομίας να δημιουργήσει καλή σχέση μεταξύ κοινού αστυνομίας. Από την άλλη δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα παλιά χρόνια, με τα γεράκια της δημοσιογραφίας που διαπόμπευαν με τον αισχρότερο τρόπο τον πολίτη που συνελήφθη. Εντόπιζαν τον συγκεκριμένο συλληφθέντα στα χέρια της αστυνομίας μέσα στα δικαστήρια – ο οποίος ήταν κρατούμενος μεν από την αστυνομία αλλά συνάμα όχι μόνο απόλυτα απροστάτευτος ως προς τα δικαιώματα του, αλλά και απλόχερα εκτεθειμένη βορά προς πάντες – προβάλλοντας τον στις τηλεοράσεις μέσα στα σπίτια μας και μάλιστα με «παγωμένη» την εικόνα του προσώπου του σε «ανφανς» και «προφίλ» φάσεις.
Ευτυχώς το πρόβλημα της εγκληματικής αυτής συμπεριφοράς των μέσων τερματίστηκε, μας απομένει όμως τώρα το σχετικό υπό διερεύνηση θέμα.
Κύριε Κουσιουμή, μια από βασικότερες αρχές του ποινικού δικαίου, λέει ότι ο κάθε άνθρωπος κατέχει το τεκμήριο της αθωότητας μέχρι την τελική του καταδίκη. Και σαν αστυνομικός που είστε και είμαι σίγουρος ότι έχετε ενδιατρίψει στην μελέτη του ποινικού δικαίου, γνωρίζετε ασφαλώς ότι το τεκμήριο αυτό, δεν εξαντλείται στην ισχύ του από την απόφαση του επαρχιακού, αλλά εξακολουθεί θριαμβευτικά να υπάρχει και να παραμένει ζωντανό ακόμη και μετά την τυχόν καταδικαστική απόφαση του επαρχιακού δικαστηρίου για τον πολύ απλό λόγο, ότι δυνητικά υπάρχει η πιθανότητα να αθωωθεί από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο στην κατ΄έφεση διαδικασία, διαφορετικά δεν θα έμπαινε στον κόπο ο νομοθέτης να προβλέψει για την άσκηση των ενδίκων μέσων δευτέρου βαθμού.
Συνεπώς ας ελέγξει την σπουδή και ας χαλαρώσει τον υπερβάλλοντα της ζήλο η αστυνομία υποτάσσοντας εντός των πλαισίων της νομιμότητας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τις ενέργειες της για το θέμα αυτό, ώστε να παρουσιάζει στο δικαστήριο τους συλληφθέντες με τον σωστό τρόπο: διακριτικά από την πίσω πόρτα του δικαστηρίου, χωρίς να καθιστά τον πολίτη «αξιοθέατο», οιονεί εκ προοϊμίου «ένοχο».
Ευχαριστώ διά την συνεργασία.
Θα ακολουθήσει Μέρος 11.
