Το Σάββατο 13 Nοεμβρίου ολοκληρώθηκαν στη Γλασκόβη, οι μαραθώνιες προσπάθειες τηςCOP26[1] – της 26ης συνδιάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών γύρω από τις κλιματικές αλλαγές. Στη συνδιάσκεψη είχαν παραστεί διπλωμάτες από σχεδόν 200 χώρες. Η Συνδιάσκεψη είχε στόχο να εντατικοποιηθούν οι προσπάθειες για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών, καλώντας όλες τις κυβερνήσεις να επιστρέψουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την επόμενη χρονιά με συγκεκριμένα σχέδια. Οι στόχοι της ατζέντας της συνδιάσκεψης, διττοί – κατά πρώτο λόγο, είχαν τη δημιουργία και υιοθέτηση από τις χώρες κράτη μέλη, ενός πλαισίου/μέτρωνδράσης και αντιμετώπισης του περιορισμού των εκπομπών ρύπων και της υπερθέρμανσης του πλανήτη, και κατά δεύτερο λόγο την παρότρυνση των εύρωστων κρατών μελών ώστε να διπλασιάσουν τις χρηματοδοτήσεις τους έως το 2025, και να προστατεύσουν τα πιο ευάλωτα κράτη από τους κινδύνους που υφέρπουν της υπερθέρμανσης του πλανήτη και την εφαρμογή των στόχων της Συμφωνίας του Παρισιού και της Σύμβασης Πλαίσιο του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή.
Η ατμόσφαιρα υπήρξε πιο τεταμένη από κάθε άλλη φορά, με σωρεία ακτιβιστών ανά το παγκόσμιο να κατακλύζουν το συνεδριακό χώρο σε μια προσπάθεια να εγείρουν τα ουσιαστικά κλιματικά προβλήματα τα οποία μαστίζουν τις χώρες τους και να στρέψουν την προσοχή των διαμεσολαβητών ως προς αυτά. Με την ολοκλήρωση της συνδιάσκεψης, η εικόνα παραμένει ασαφής, ως προς το κατά πόσο αυτοί οι πολλά υποσχόμενοι στόχοι, θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στο ύψος των περιστάσεων και συνεπέστερα στους φιλόδοξους στόχους της Συμφωνίας του Παρισιού (1992),περί των κλιματικών αλλαγών – (the Paris Agreement on climate change, 1992)[2] – να επιφέρουν ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στα κλιματικά προβλήματα τα οποία ταλανίζουν τον πλανήτη μας, και τις συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη. ΗCOP26 με έναυσμα τους στόχους της Συμφωνίας του Παρισιού, η οποία αποτελεί ορόσημο στην πολυμερή διαδικασία των κλιματικών αλλαγών, καθότι, πρόκειται για την πρώτη δεσμευτική συμφωνία, όπου τα έθνη δεσμεύονται έχοντας κοινό σκοπό και στόχο την ανάληψη των φιλόδοξων προσπαθειών για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και της προσαρμογής στις επιπτώσεις της.[3]
Αδιαμφισβήτητα η COP26 άρχισε με τους πιο θετικούς οιωνούς και με το Ηνωμένο Βασίλειο να κάνει προκαταβολικά δηλώσεις δέσμευσης και συνεργασίας με όλες τις χώρες, την ευρύτερη κοινωνία των πολιτών, τις εταιρείες και όλο το ανθρώπινο δυναμικό που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της κλιματικής αλλαγής με στόχο να εμπνεύσει τη δράση κατά των κλιματικών αλλαγών, ενόψει της COP26. Ακόμη το παράγωγο αποτέλεσμα της COP26, αποτελεί ευοίωνη στάση των χωρών κρατών μελών σε σχέση με το παρελθόν, αφού σε αντίθεση με προηγούμενες συναντήσεις σε θέματα κλιματικών αλλαγών όπου έλαβαν χώρο τα τελευταία χρόνια, οι διαπραγματεύσεις στη Γλασκόβη δεν κατέρρευσαν κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και δεν φαίνεται να αποτελούν μια απλά χαλαρή συναίνεση συγκατάθεση, παρά θα χαρακτηρίζονταν ως ακτίδες φωτός για ένα πρόσφορο μέλλον, σε σχέση με τα κλιματικά θέματα που μαστίζουν τον πλανήτη μας.
Οι διαμεσολαβητές συνέχισαν να συνεδριάζουν μετά την παρέλευση των κανονικών ωρών του συνεδρίου, όπου σημείωσαν σημαντική πρόοδο σε ορισμένα κρίσιμα αλλά δυστυχώς άλυτα προβλήματα, όπως το πώς οι χώρες μπορούν να ανταλλάσσουν πιστώσεις εκπομπών ρύπων και τη δέσμευση περισσότερων χρημάτων για να αντιμετωπίσουν το εκπληκτικό κόστος της κλιματικής αλλαγής στις αναπτυσσόμενες χώρες. Απότοκο προϊόν του Συνεδρίου, το Σύμφωνο της Γλασκόβης περί των Κλιματικών Αλλαγών – (The Glasgow Climate Pact, 2021) [4], το οποίο και εγκρίθηκε από σχεδόν 200 χώρες και παρουσιάζει ένα σύνολο αρχών και στόχων για δράση για την κλιματική αλλαγή. Δυσοίωνος οιωνός η έλλειψη μηχανισμού εφαρμογής και επιβολής προστίμων, πάρα ταύτα, αδιαμφισβήτητα η συμφωνία μπορεί να χρησιμεύσει ως μοχλός διεθνούς πολιτικής πίεσης.
Οι συνομιλίες υπογράμμισαν την πολυπλοκότητα αυτή της κλιματικής προσπάθειας, ώστε να φέρει μαζί τόσες διαφορετικές χώρες, με την καθεμία απ’ αυτές να έχει διαφορετικά και ιδιαίτερα οικονομικά συμφέροντα; διαφορετική πολιτική ατζέντα και εσωτερική πολιτική, οι οποίες καλούνται να δράσουν από κοινού για το ευρύτερο περιβαλλοντικό καλό. Το Σύμφωνο της Γλασκόβης αδιαμφισβήτητα επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά ότι είναι απαραίτητο όλα τα έθνη να δράσουν άμεσα για να αποτρέψουν μια καταστροφική αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας, και η παρουσία 200 τόσων κρατών μελών στη Γλασκόβη το προηγούμενο ΣΚ, αποτελεί πειστήριο της κρισιμότητας της κατάστασης – πως αν μη τι άλλο τα κράτη μέλη αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει άλλος χρόνος για φιλοσοφικές συζητήσεις παρά για άμεσες και ουσιαστικές δράσεις και μέτρα.
Για πρώτη φορά ακόμη, τα κράτη μέλη του ΟΗΕ για το κλίμα κάλεσαν συγκεκριμένα να μειωθεί η χρήση ορυκτών καυσίμων, όπου σύμφωνα με τους επιστήμονες είναι απαραίτητη για την επίτευξη των κλιματικών στόχων. Παρότι, πολλές χώρες και εταιρείες έχουν αντισταθεί σθεναρά στο να τερματίσουν την εξάρτησή τους από το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και τον άνθρακα – τις κυρίαρχες πηγές αερίων του θερμοκηπίου που παγιδεύουν τη θερμότητα στην ατμόσφαιρα, το μέλλον φαίνεται θετικό με περισσότερες από 130 χώρες να δηλώνουν κατά τη διάρκεια της συνδιάσκεψης, ότι θα μηδενίσουν το περιβαλλοντικό τους αποτύπωμα και τις εκπομπές ρύπων, ενώ έθεσαν ως διάγραμμα για την επίτευξη αυτού του στόχου τον επόμενο μισό αιώνα.
Η COP26, περιέγραψε συγκεκριμένα βήματα που πρέπει να λάβουν οι χώρες κράτη μέλη, από τη μείωση των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα σχεδόν στο μισό έως το 2030, και τον περιορισμό μεθανίου, ενός άλλου ισχυρού αερίου του θερμοκηπίου. Ακόμη έχει θεσπίσει νέους κανόνες για να υποχρεώσει τις χώρες να λογοδοτήσουν για την πρόοδο που σημειώνουν ή αποτυγχάνουν. Με βάση το άρθρο 29, ανακαλούνται τα άρθρα 3, 4, παράγραφοι 3,4,5 και 11 της Συμφωνίας του Παρισιού και καλούνται να είναι συμβατές με την ΣτΠ μέχρι το 2022. Από την έναρξη του συνεδρίου, το οποίο είχε διάρκεια δύο βδομάδες, είχαμε πολλά υποσχόμενες δηλώσεις, μεταξύ άλλων, την Ινδία να ανακοινώνει, ως βασικό της στόχο τις μηδενικές εκπομπές ρύπων μέχρι το 2070. Κάτι το οποίο σημαίνει πως μια από τις τρείς μεγαλύτερες χώρες παραγωγής εκπομπής αερίων – μαζί με τις ΗΠΑ, Κίνα, (οι οποίες αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 50% των παγκόσμιων εκπομπών ρύπων) – να στοχεύει στη συμβολή κατά των κλιματικών αλλαγών και να επιδιώκουν να θέσουν ένα τέλος στην κλιματική αλλαγή μέσα στις επόμενες δεκαετίες, παρότι, η στάση της Ινδίας μέχρι το τέλος της συνδιάσκεψης άλλαξε μερικώς της στάση της ως προς τα πιο πάνω. Η Ινδία, με την υποστήριξη της Κίνας και άλλων αναπτυσσόμενων χωρών που εξαρτώνται από τον άνθρακα, απέρριψε την πρόταση όπου καλούσε για “σταδιακή κατάργηση” (phase out) των εκπομπών άνθρακα, κι έτσι το κείμενο άλλαξε κάνοντας λόγο για “σταδιακό περιορισμό” (phase down). Βλέπε άρθρο 36 της COP26.
Δυστυχώς όμως άλλα θέματα όπως είναι η δημιουργία ενός μηχανισμού εφαρμογής ποινών για ζημιές οι οποίες έχουν προέλθει από την κακή διαχείριση του περιβάλλοντος με απότοκο τις κλιματικές αλλαγές, δεν έχουν συμπεριληφθεί στη συμφωνία , μεταξύ άλλων το παράδειγμα των νήσων Μάρσαλ ~Marshall Islands – όπως εξέφρασε η Tina Stege, αδιαμφισβήτητα υπάρχει πολλή δουλειά ώστε να αντιμετωπισθούν οι απώλειες και οι ζημιές που έχει υποστεί ο πλανήτης – τα κράτη μέλη δεσμεύθηκαν να επικεντρωθούν στο επόμενο έτος για να βρουν πραγματικές λύσεις.
Μεταξύ άλλων η Συνδιάσκεψη της Γλασκόβης έχει δείξει πόσο πολύ έχουν αλλάξει μορφή οι κλιματικές συνδιασκέψεις του ΟΗΕ, ώστε να ανταποκριθούν στον επείγοντα χαρακτήρα των θεμάτων. Οι γραφειοκρατικές πρακτικές έχουν πλέον μετατραπεί σε πολύ καλά διαχειριζόμενες διασκέψεις εργασίας. Μόνο η συνάντηση της COP26 είχε 39,000 εγγεγραμμένους συμμετέχοντες στην τεράστια πανεπιστημιούπολη εκδηλώσεων της Σκωτίας κατά μήκος του ποταμού Κλάιντ, και αποτελεί την μεγαλύτερη μέχρι σήμερα κλιματική συνάντηση στην ιστορία.
Το βεληνεκές της συνάντησης αυτής, διαφάνηκε εκτός από την παρουσία των παγκόσμιων ηγετών, όπως ο Πρόεδρος Joe Biden και ο πρώην πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Barack Obama, μεταξύ άλλων προσωπικότητες από τον καλλιτεχνικό χώρο, καλλιτέχνες, μουσικοί, συγγραφείς και 3,700 δημοσιογράφοι είχαν παρευρεθεί, με αναρτήσεις έργων σχετικά με την COP26 σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε κάθε μεγάλο αεροδρόμιο του Ηνωμένου Βασιλείου.
Παρόλες τις πολλά υποσχόμενες ενέργειες αδιανόητο να τρέφουμε φρούδες ελπίδες, σκεπτόμενοι, ότι η καινούρια αυτή συμφωνία, θα μπορέσει να επιλύσει από μόνη της τα περιβαλλοντικά προβλήματα και την υπερθέρμανση του πλανήτη, παρά τις παρακλήσεις τόσο των πολιτικών όσων και των ακτιβιστών που είχαν συναθροιστεί, αφού καίρια ερωτήματα παραμένουν άλυτα, όπως πόσο μπορούν να μειωθούν και πόσο σύντομα οι εκπομπές ρύπων κατά την επόμενη δεκαετία
από κάθε έθνος. Ακόμη ένα άλυτο ζήτημα αποτελεί αυτό τον αναπτυσσόμενων χωρών, οι οποίες δεν έχουν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μπορέσουν να υποστηρίξουν την παραγωγή καθαρότερης ενέργειας και να αντιμετωπίσουν τις όλο και πιο ακραίες καιρικές καταστροφές με τις οποίες έρχονται αντιμέτωπες. Βλέπε άρθρο 44 της COP26.[5]
Είναι γεγονός ότι η πραγματική δοκιμασία των διαπραγματεύσεων θα είναι οι ενέργειες που θα λάβουν οι χώρες για να πραγματοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους, όχι μόνο όσο αφορά τη μείωση των εκπομπών ρύπων αλλά και την αποκατάσταση των οικοσυστημάτων, τη μετάβαση στην καθαρή ενέργεια και την αντιμετώπιση των ιστορικών αδικιών γύρω από την κλιματική αλλαγή. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα κράτη μέλη προσήλθαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων υπό το φως των καταστροφών του προηγούμενου έτους και της πανδημίας, αλλά και καταστροφές που είχαν επιδεινωθεί από τις κλιματικές αλλαγές όπως οι πλημμύρες στην Κίνα, Γερμανία, τα κύματα καύσωνα στις ΗΠΑ, πυρκαγιές στη Ρωσία και Ανατολικοδυτική Ευρώπη – καταδεικνύοντας το τι πραγματικά διακυβεύεται – και αυτό δεν αφορά μόνο μερικά κράτη – αλλά πρόκειται για μη αναστρέψιμες «ευρείες και γρήγορες αλλαγές» σε κάθε κατοικημένο μέρος του κόσμου.
Η χρηματοδότηση των κλιματικών αλλαγών είναι πρώτη στην ημερήσια διάταξη της COP26.[6] Οι χώρες που πλήττονται περισσότερο από την κλιματική κρίση είναι συχνά οι φτωχότερες και έχουν συμβάλει λιγότερο στην κλιματική αλλαγή. Αναπάντητο ερώτημα αποτελεί, το ποιος πρέπει να χρηματοδοτήσει την προσαρμογή, την απώλεια και τις κλιματικές επιπτώσεις και απότοκες ζημιές και με ποιο τρόπο. Σαφώς και η πρόσφατη ανακοίνωση του προέδρου Biden[7] δίνει κάποια αισιόδοξα μηνύματα σε μία καίρια στιγμή, όπου ο πλανητάρχης υποσχέθηκε να διπλασιάσει την οικονομική βοήθεια ως προς τις αναπτυσσόμενες χώρες οι οποίες είναι πιο ευάλωτες ως προς τις αρνητικά αποτελέσματα λόγω των κλιματικών αλλαγών, υποσχέθηκε ακόμη στην Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών την προηγούμενη Τρίτη ότι οι ΗΠΑ θα αποτελέσουν τον κύριο αρωγό οικονομικής-κλιματικής βοήθειας ως προς τις αναπτυσσόμενες χώρες για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης – με το ποσό των 11 δισεκατομμυρίων. Εντούτοις στο ενδοκρατικό μέτωπο ο πλανητάρχης, ο οποίος και έχει την υποστήριξη του Rachel Cleetus, κύριου οικονομολόγου της Union of Concerned Scientists, αντιμετωπίζει ένα δύσκολο πολιτικό αγώνα, αφού οι Δημοκρατικοί στο κοινοβούλιο δυσκολεύονται να μαζέψουν τους ψήφους για την ψήφιση του ενός νομοσχεδίου που αφορά μέτρα για τη μείωση εκπομπών ρύπων, ο οποίος φτάνει τα 3,5 δισεκατομμύρια.[8]
Ακόμη με βάση έκθεση των Η.Ε. της προηγούμενης βδομάδας[9], οι χώρες κράτη μέλη έχουν αποτύχει να τηρήσουν τους στόχους της Συμφωνίας του Παρισιού με τα καίρια τους πλάνα, με βάση τις τιμές φαίνεται οι εκπομπές ρύπων στον πλανήτη μας να αυξάνουν και ο πλανήτης να υπερθερμαίνεται κατά 16% μέχρι το 2030. Σύμφωνα με τον Γκουτέρες, κάθε G20 κράτος μέλος δεν ανταποκρίνεται ικανοποιητικά στις μειώσεις εκπομπών ρύπων, με βάση πρόσφατες μελέτες[10], οδηγώντας τις φτωχότερες χώρες σε κλιματολογική καταστροφή, με την Κίνα και τις ΗΠΑ να αποτελούν του δύο κύριους υπεύθυνους για την εκπομπή ρύπων, και είναι σημαντικό να διορθωθεί άμεσα αυτή η μη αρμονική σχέση ώστε να προλάβουμε να σώσουμε την κατάσταση.
Τα πραγματικά αποτελέσματα της COP26 εν σύνοψη
150 κράτη μέλη αποφάσισαν να δεσμευθούν και να κάνουν ουσιαστικές αλλαγές στις εθνικά καθορισμένες συνεισφορές (NDCs) και 130 από τις οποίες δεσμεύθηκαν να εκμηδενίσουν κάθε εκπομπή ρύπων – “netzeroemissions” μέχρι το 2050.[11]Με βάση υπολογισμών, ακόμη και εάν οι τιμές των νέων NDCs και τις δεσμεύσεις μηδενικών εκπομπών ρύπων, ισχύσουν θα μειώσουν την θέρμανση του πλανήτη μόνο με περίπου 1.8 κελσίου, κάτι που δεν έχει γίνει ακόμη σαφές.
Η αποδοχή της τιμή των 1.5κελσίουστην θέση των2 κελσίου[12] – κάτι που πραγματικά επηρεάζει τη βιωσιμότητα πολλών αναπτυσσόμενων χωρών, από χώρες όπως η Σαουδική Αραβία και η Ρωσία, που είναι παραγωγοί ορυκτών καυσίμων, δείχνουν ξεκάθαρα την υιοθέτηση μιας πιο σκληροπυρηνικής στάσης απέναντι στη χρήση υδρογονανθράκων, πετρελαίου και φυσικού αερίου.
HCOP26 για πρώτη φορά κηρύσσει την λήξη της χρήσης ορυκτών καυσίμων, παρότι η αυστηρότητα της γλώσσας αλλοιώθηκε την τελευταία στιγμή – “phase-out” to be changed to “phase-down,” implying reduction, but not elimination, υπονοώντας μείωση αντί για κατάργηση. Δυστυχώς με την προσθήκη της λέξης“unabated” πριν από τη λέξη ορυκτά καύσιμα, αφήνει χώρο για τις χώρες που χρησιμοποιούν τεχνολογίες για τη δέσμευση άνθρακα και συνεπέστερα τη διατήρηση της λειτουργίας των σταθμών ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα. Ως εκ τούτου, παρατηρείτε μια μετατόπιση από τα προηγούμενα COP, όπου οι συμφωνίες επικεντρώνονταν αποκλειστικά στα γκολπόστ και όχι στις τακτικές για την επίτευξή τους. Το Σύμφωνο της Γλασκόβης, δημιούργησε κανόνες για να αποτρέψει τη διπλή καταμέτρηση των πιστώσεων εκπομπών, έκλεισε τα κενά και πρόσθεσε ισχυρότερη γλώσσα ώστε οι πιστώσεις που διαπραγματεύονται διασυνοριακά να αντιπροσωπεύουν πραγματικές μειώσεις στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Καινούριοι κανόνες είναι σε ισχύ σε σχέση με τις αγορές ορυκτών καυσίμων, σε σχέση με το Άρθρο 6 της Συμφωνίας του Παρισιού 1992.[13] Οι συζητήσεις σχετικά με τους απόκρυφους κανόνες που διέπουν τις αγορές άνθρακα οδήγησαν τις προηγούμενες συναντήσεις για το κλίμα σε υπερωρίες, αλλά τελικά διευθετήθηκαν στο COP26, με τις χώρες κράτη μέλη να πρέπει να προβούν σε λεπτομερή απογραφή των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου έως το 2024, η οποία θα χρησιμοποιηθεί ως βάση για μελλοντικές περικοπές εκπομπών. Μια βασική αρχή στις διεθνείς διαπραγματεύσεις για τη χρηματοδότηση του κλίματος είναι η ιδέα της «κοινής αλλά διαφοροποιημένης ευθύνης». Κάθε χώρα πρέπει να συμβάλει στην επίλυση της κλιματικής αλλαγής, αλλά οι πιο ανεπτυγμένες χώρες έχουν την υποχρέωση να βοηθήσουν τις χώρες που έχουν λιγότερους πόρους να πληρώσουν γι’ αυτήν. Ένα άλλο βασικό ζήτημα είναι η πληρωμή των απωλειών και των ζημιών από την κλιματική αλλαγή που έχουν ήδη συμβεί, όπου το Σύμφωνο της Γλασκόβης προτρέπει τις ανεπτυγμένες χώρες «να παρέχουν ενισχυμένη και πρόσθετη υποστήριξη για δραστηριότητες που αντιμετωπίζουν τις απώλειες και τις ζημιές που σχετίζονται με τις αρνητικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής». Μόνο θέμα το ότι δεν υπάρχει μηχανισμός χρηματοδότησης, (βλέπε, άρθρο 19, 61, και 63[14] και 66 του COP26). Οι συνεισφορές σε ταμεία ζημιών είναι εθελοντικές, και μέχρι στιγμής μόνο μία χώρα – η Σκωτία, η οποία συνεισέφερε 2,68 εκατομμύρια δολάρια – έχει συμμετάσχει καθόλου. Ενώ οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ηνωμένο Βασίλειο αντιτάχθηκαν στη γλώσσα που θα είχε δημιουργήσει μια πιο αυστηρή ροή χρηματοδότησης. Το COP26 δημιούργησε επίσης μια σειρά μικρότερων συμφωνιών για το κλίμα. Εκμεταλλευόμενοι τα διεθνή φώτα της δημοσιότητας στις διαδικασίες, ορισμένες χώρες στο COP26 υπέγραψαν επίσης άλλες συμφωνίες και στόχους για το κλίμα, όπως οι πιο κάτω συμφωνίες: «The US-China deal» και «Ending de forestation by 2030»[15]
Σταδιακή κατάργηση του άνθρακα. Περισσότερες από 40 χώρες έχουν δεσμευτεί να τερματίσουν την εγχώρια χρήση άνθρακα για ηλεκτρική ενέργεια και 25 χώρες συμφώνησαν να σταματήσουν τη χρηματοδότηση της ενέργειας από άνθρακα στις αναπτυσσόμενες χώρες. Ωστόσο, η Κίνα, η Ινδία, οι ΗΠΑ και η Αυστραλία —που αποτελούν περισσότερο από τα δύο τρίτα της παγκόσμιας κατανάλωσης άνθρακα— δεν συμφώνησαν σε μια εγχώρια κατάργηση του άνθρακα. Τερματισμός παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου. Με πολλές συζητήσεις να επικεντρώνονται στην καύση ορυκτών καυσίμων είχαμε την εισαγωγή ενός νέου προγράμματος τουCOP26 όπου στοχεύει εξαρχής την εξόρυξή τους. Τέλος, θα ήταν καλό να γίνει μνεία στα πιο κάτω άρθρα τα οποία μπορούν να χαρακτηριστούν ως εξαιρετικά προοδευτικά. Με βάση το άρθρο 73 δημιουργείται βάση για διάλογο και συνεργασία μεταξύ των κρατών και σχετικούς οργανισμούς σε σχέση με χρηματοδοτήσεις και λύσεις όσο αφορά των ζημιογόνο αντίκτυπο των κλιματικών αλλαγών. Ακόμη, με βάση το άρθρο 78 ανακαλείται το πακέτο κλιματικών μέτρων και αναγνωρίζει τη συμφωνία της ολοκλήρωσης του προγράμματος της Συμφωνίας του Παρισιού. Τέλος με βάση το άρθρο 88, αναγνωρίζει το ρόλο των μη μελών κρατών μεταξύ άλλων, τους ιθαγενείς, τοπικές κοινότητες, νέους και παιδιά. Σε γενικές αρχές υπάρχουν περισσότεροι μακροπρόθεσμοι στόχοι για το κλίμα, αλλά οι βραχυπρόθεσμες ενέργειες εξακολουθούν να πηγαίνουν προς τη λάθος κατεύθυνση. Οπότε και η κατά βάση επόμενη πρόκληση θα είναι η ενίσχυση των δεσμεύσεων που είναι τώρα στα χαρτιά. «Η Γλασκόβη έδωσε ένα ισχυρό μήνυμα ελπίδας, ένα ισχυρό μήνυμα υπόσχεσης», δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών του Τουβαλού, Seve Paeniu. «Αυτό που μένει τώρα είναι να τηρήσουμε αυτήν την υπόσχεση». Στην επόμενη συνάντηση COP27 του επόμενου έτους στην Αίγυπτο, αναμένουμε να δούμε εάν τα κράτη μέλη θα κινηθούν με ευσυνειδησία τόσο ως προς το περιβάλλον αλλά και τις νομικές τους υποχρεώσεις.
[2]The Paris Agreement is a legally binding international treaty on climate change. It was adopted by 196 Parties at COP 21 in Paris, on 12 December 2015 and entered into force on 4 November 2016; Its goal is to limit global warming to well below 2, preferably to 1.5 degrees Celsius, compared to pre-industrial levels. https://unfccc.int/process-and-meetings/the-paris-agreement/the-paris-agreement
[3]The Paris Agreement reaffirmed the Warsaw International Mechanism for Loss and Damage as the main vehicle under the UNFCCC process to avert, minimize and address loss and damage associated with climate change impacts, including extreme weather events and slow onset events.
[4]Βλέπεσχετικά, The Glasgow Climate Pact – annotated, https://www.washingtonpost.com/climate-environment/interactive/2021/glasgow-climate-pact-full-text-cop26/
[5]Notes with deep regret that the goal of developed country Parties to mobilize jointly USD 100 billion per year by 2020 in the context of meaningful mitigation actions and transparency on implementation has not yet been met15, and welcomes the increased pledges made by many developed country Parties and the Climate Finance Delivery Plan: Meeting the US$100 Billion Goal and the collective actions contained therein.
[6] https://www.opml.co.uk/blog/will-cop26-deliver-funding-loss-damage
[7]https://www.theguardian.com/us-news/2021/sep/21/joe-biden-un-general-assembly-climate-aid-developing-countries
[8] Βλέπε, Άρθρο 9 του Συμφώνου της Γλασκόβης.
[9]report released by the UN last week
[10] https://www.theguardian.com/science/2021/sep/15/governments-falling-short-paris-climate-pledges-study
[11] When 196 parties adoptedthe Paris climate agreement in 2015, their individual promises were far too modest to limit global warming in line with the goals they set. If those pledges were fulfilled, the world would be on course to warm by roughly 2.7°C by 2100. And those pledges were not being fulfilled. In fact, greenhouse gas emissions continued to rise in the years since.
[12]Βλέπεάρθρο 20 του COP26, καιάρθρο 27, σχετικάμετο urgent scale up and mitigation ambition.
[13] Under Article 6 of the Paris climate agreement, countries can work across borders to meet their climate goals. A country that has surpassed its climate target can tally up the emissions it has prevented, for example, and sell them to a country that’s falling behind. It could also include carbon offsets like restoring forests to balance out greenhouse gases.
[14]Article 63 of COP26, 63. Reiterates the urgency of scaling up action and support, as appropriate, including finance, technology transfer and capacity-building, for implementing approaches for averting, minimizing and addressing loss and damage associated with the adverse effects of climate change in developing country Parties17 that are particularly vulnerable to these effects.
[15]Η αποψίλωση των δασών ευθύνεται για περίπου το 10 τοις εκατό των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου της ανθρωπότητας. Περισσότερες από 100 χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, της Βραζιλίας και των ΗΠΑ, δεσμεύτηκαν να τερματίσουν την αποψίλωση των δασών έως το 2030.
