Σε μια κρίση…θα πρέπει να αρχίζει, κανείς, από τον κανόνα ότι η κρατική μηχανή θα πρέπει να λειτουργεί με όλες της τις δυνάμεις, για να την αντιμετωπίσει. Ότι δεν θα πρέπει να κατεβάζει τα ρολά, να παραλύει.
“Κατ’ αυτή την αντίληψη, δεν είναι δυνατόν λειτουργοί της δικαιοσύνης να υποστηρίζουμε και να απαιτούμε το “κλείσιμο” των δικαστηρίων ή την “αναστολή λειτουργίας” τους, με τον ίδιο τρόπο που μπορεί ο καθένας από εμάς να κλείσει το γραφείο του ή το σπίτι του, αποφασίζοντας να μην δέχεται επισκέψεις. Αυτός ο διάλογος σαφώς δεν θα γινόταν, σε τέτοιο βαθμό, εάν η εγχώρια δικαιοσύνη ήταν σε ένα επίπεδο να μπορεί να λειτουργήσει και ηλεκτρονικά. Αρκετοί δικηγόροι δουλεύουμε ηλεκτρονικά όταν χρειάζεται, αλλά δεν μπορούμε ακόμα να το πράξουμε όσον αφορά και τα δικαστηριακά μας καθήκοντα. Τα Δικαστήρια, όπως ορθά εννόησε και η δρ Τροβά, σε ένα πολύ καλό άρθρο της, δεν είναι μαγαζί, να κλείνει έτσι απλά και αυτό να θεωρείται κάτι το φυσιολογικό. Δεν είναι αυτή η κοινωνική συμβολή μας, ούτε η ιδέα μας για τη δικαιοσύνη, όχι τουλάχιστον όλων μας. Τα Δικαστήρια, το δίκαιο, η δυνατότητα απονομής της δικαιοσύνης θα πρέπει να υφίστανται και να μπορούν να λειτουργούν υπό αυτές τις συνθήκες, δεν είναι θέμα επιλογής οποιουδήποτε. Μάλιστα, θα πρέπει να λειτουργούν περισσότερο από όσο υπό άλλες συνθήκες, προτεραιοποιώντας και θέματα συναφή με την υφιστάμενη κρίση. Γιατί κάθε κρίση, δημιουργεί τα δικά της νομικά και δικαιικά ζητήματα.”, αναφέρει σε νέο της άρθρο η δικηγόρος Χρίστια Μίτλεττον.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Justice – Innovations
Δείτε επίσης: Ελένη Τροβά: «Δικαιοσύνη, το μαγαζί έκλεισε;»
Τα μέτρα προστασίας από τον COVID-19 στους χώρους των Δικαστηρίων στην επικαιρότητα
