Ποια είναι η δέουσα και η νόμιμη αιτιολογία, πότε αυτή επιτρέπεται να δοθεί κατ’εξαίρεση μετά την έκδοση της διοικητικής πράξης κλπ., έχουν αναλυθεί σε αριθμό αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου, του Διοικητικού Δικαστηρίου, του ΣτΕ της Ελλάδας και των λοιπών χωρών και η αναφορά στην πλούσια αυτή νομολογία εκφεύγει του σκοπού του παρόντος.
Αυτό που προσπαθώ ενεστώτως να εξηγήσω και να θέσω προς σκέψη του αναγνώστη είναι ότι η αναπλήρωση της αιτιολογίας, όταν αυτή επιτρέπεται σύμφωνα με τις εφαρμοστέες αρχές της κυπριακής νομολογίας, δεν πρέπει να υποσκελίσει καταρχήν (τον σκοπό της αιτιολογίας και ιδίως) την ανάγκη για (α) ενημέρωση του διοικούμενου για το πραγματικό και νομικό καθεστώς που οδήγησε την διοίκηση στην έκδοση της διοικητικής πράξης και (β) να δοθεί στον διοικούμενο το στίγμα (έστω) της αιτιολογίας της υπόψη διοικητικής πράξης και η δυνατότητα να προσφύγει (ικανοποιητικώς) κατ’ αυτής.
Οι αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου με τις οποίες απορρίφθηκαν σωρηδόν αιτήσεις για πολιτογράφηση επενδυτών, επιχειρηματιών και μελών των οικογενειών τους ως Κυπρίων -ένα από τα «τρέντς» που απασχόλησαν, αλλά ξεθώριασαν σύντομα- εξυπηρετούν στο να αναδειχθεί η σημασία της αιτιολογίας στην ορθή της διάσταση.
Σημειώνω, εν παρόδω, πως η χρήση της λέξης «διοικούμενος» γίνεται προς διευκόλυνση της αναφοράς και έχω δεόντως υπόψη τα σχόλια του Δαγτόγλου για το άτοπο της χρήσης της∙ «το άτομο στο κράτος δικαίου δεν είναι αντικείμενο εξουσίας (γι’αυτό η συνηθισμένη έκφραση «διοικούμενος» είναι, όπως είδαμε, ατυχής και πρέπει να αποφεύγεται), αλλά υποκείμενο δικαίου» (βλ. «Γενικό Διοικητικό Δίκαιο», Αναθεωρημένη Έκδοση, εκδόσεις Σάκκουλα, παρ.637, σελ. 286).
Κατωτέρω παρατίθεται η σχετική, κατά την άποψη του αρθρογράφου, νομολογία και βιβλιογραφία υπό συγκεκριμένες θεματικές, ο σχολιασμός αυτών και η καταληκτική του θέση.
Διαβάστε το άρθρο ΕΔΩ
