Για την πρωτόγνωρη αυτή κρίση που βιώνει η ανθρωπότητα έπρεπε να ληφθούν μέτρα για την προστασία του έννομου αγαθού της δημόσιας υγείας με συνεπακόλουθο ότι τα μέτρα αυτά σίγουρα θα περιόριζαν θεμελιώδη ανθώπινα δικαιώματα, τα οποία δεν είναι απόλυτα και μπορούν να περιορισθούν σε κάποιο βαθμό.
Σε αυτό το σημείο είναι που υπησέρχεται και ο ρόλος της αρχής της αναλογικότητας, πιο αναλυτικά τα μέτρα τα οποία θα παρθούν πρέπει να είναι ανάλογα και αναγκαία για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού, στη προκειμένη αυτού της δημόσιας υγείας.
Στις 11 Μαρτίου 2020 εκδώθηκε το πρώτο υπουργικό διάταγμα μετά τα πρώτα κρούσματα στις 9 Μαρτίου 2020. Το υπουργικό αυτό διάταγμα είναι μια πηγή δικαίου της εκτελεστικής εξουσίας, και συγκεκριμένα του Υπ.Υγείας η οποία πηγάζει από την νομοθεσία, από τον Περί Λοιμοκαθάρσης νόμο (ΚΕΦ260). Εκ τότε ο Υπ.Υγείας προχώρησε στην έκδοση συνολικά 31 διαταγμάτων.
Το πρώτο ζήτημα που προκύπτει είναι ότι τα συγκεκριμένα διατάγματα είναι σε ισχύ χωρίς να ακολουθούνται οι πρόνοιες του άρθρου 3(1) του Περί Καταθέσεως στη Βουλή των Αντιπροσώπων των Κανονισμών που Εκδίδονται με Εξουσιοδότηση Νόμου (99/1989) σύμφωνα με τον οποίο οποιοιδήποτε κανονισμοί εκδίδονται από το Υπουργικό Συμβούλιο ή τον εξουσιοδοτημένο Υπουργό θα πρέπει να κατατίθενται στην Βουλή για έγκριση.
Το δεύτερο ζήτημα είναι κατά πόσο τα μέτρα είναι συνταγματικά δηλαδή αν εφαρμόζεται σωστά η αρχή της αναλογικότητας στον περιορισμό της αρχής της ισότητας (αρ. 28 του Συντάγματος), στον περιορισμό της αρχής της απόλαυσης της περιουσίας (αρ. 23 του Συντάγματος), στον περιορισμό της ελεύθερης κυκλοφορίας εντός της ΚΔ (αρ.13 του Συντάγματος) και στο διακαίωμα του επιχειρείν (αρ. 25 του Συντάγματος).
Για το πρώτο ζήτημα η διάταξη του νόμου 99/89 είναι ουσιαστική για να μην γίνεται κατάχρηση εξουσίας από την κυβέρνηση και να υπάρχει ένας έλεγχος από την βουλή των αντιπροσώπων στα διατάγματα. Φυσικά η βουλή θα μπορούσε να μεριμνήσει για αυτό το ζήτημα μεριμνώντας και τροποποιώντας το συγκεκριμένο άρθρο του νόμου, κάτι το οποίο δεν έπραξε.
Το δεύτερο ζήτημα που είναι αυτό της συνταγματικότητας είναι νομικά σύνθετο και μπορεί να υπάρξουν διαφορετικές απόψεις επ’ αυτού, όχι μόνο από έγκριτους νομικούς αλλά και από τα δικαστήρια. Ας υποθέσουμε όμως ότι τα μέτρα τα οποία πάρθηκαν ήταν αναλογικά και αναγκαία για την επίτευξη του σκοπού της δημόσιας υγείας, παρ’όλα αυτά στην ανάγνωση τους μπορεί να αντιληφθεί κάποιος την έλλειψη λογικής αλληλουχίας σε κάποιες διατάξεις τους και κάποια κενά τα οποία σε συνδυασμό με τον τρόπο που το κράτος ενέργησε για την καταπολέμηση της πανδημίας δημιουργήθηκε στους πολίτες ένα αίσθημα απορίας και αβεβαιότητας. Αν και το ζήτημα της συνταγματικότητας των μέτρων είναι νομικό και κρίνεται από τα δικαστήρια εντούτοις το κράτος είναι αυτό που πρέπει και έχει την γνώση να επιβάλει εκείνα τα μέτρα που να είναι πραγματικά κατάλληλα για την βελτίωση της κατάστασης της πανδημίας αλλά και την διασφάλιση της προστασιάς των δικαιωμάτων των πολιτών αυτού του κράτους.
